My hart is hier....

Nêrens is daar 'n plek soos jou eie huis nie. Jou eie warm nessie. 'n Holte vir jou voet, 'n vesting, 'n rusplek. Nêrens voel 'n mens so tuis soos in jou eie kamer en in jou eie gang nie.

By jou eie plek kan jy maar net jy wees.

Teen skemeraand kom land die kransduiwe op jou huis se dak onder die sagte maan.

Tevredenheid is in hul vlerke toegevou.

Bruin blare en boepensklippe lê knus onder 'n winterkombers en wag...

Aan die appelkoosboom se kaal takke hang 'n goudgeel lemoenskil.

 Binnekort sal die glasogies kom kuier, ek weet.

Warmgeel skyn die straatlamp se lig oor my tuin.

Elke seisoen het mos maar sy eie mooi en koue winters word snel in helderbont getooi.

Op pad

Die lewe is 'n oogknip

die lewe is so kort

jy dink nog dit is dagbreek

as skemer oor jou stort

So snelverby, so skielik,

so onverwags en gou

lê jou ma-se-hande

op eie skoot gevou...

Oor kreukels en oor klippe

het jy jou pad geloop,

langs hemelhoë transe

vol liefde en vol hoop

Waar slingerpaadjies wegraak

in woude, diep en groen

het jy die lewensreis

met God se hulp gedoen.

En voor jou wag die wonder

van werk wat nog moet kom,

dan prys jy met jou lippe

gee alle eer aan Hom!

Elizabeth Kendall ©

Elke "painting" het sy eie storie...

Elke "painting" het sy eie storie en hierdie storie is 'n jubelsang, 'n blymaaklied, 'n stil gebed van dankbaarheid.

Dit was 'n doodgewone dag, 'n lekker tuisbly-dag waarop ek kon doen wat ek wil. Vanselfsprekend het ek geverf, geskilder. Dis mos pure heerlikheid! En dit sou mos weer bome wees, water, klippe...my liefde vir die natuur het geen heiningdrade nie. My liefde vir God se Skepping lê wyd en ver en onbegrens: oor geel grasvlaktes en wuiwende koringlande, verby kabbelende stroompies en droë, uitgetrapte Bosveldpaadjies, langs koel strande en persblou oseane. My verwondering en bewondering vir die natuur is 'n daaglikse pasella, 'n doepa op 'n droewige dag, 'n kitsresep vir blywende vreugde.

Ek skilder op 'n x-straalplaat en dié keer met akrielverf. Na so drie, vier, vyf ure is ek amper tevrede. My liewe man is gereeld my heelbeste beoordelaar. "Baie mooi!" sê hy op sy kalm, rustige manier. Dis oorgenoeg.

Ek neem 'n foto en plak my prentjie op facebook. Binne 'n halfuur vra Sanne-Marie wat die prys is. Ons onderhandel en beklink die transaksie in die stilligheid van facebook se boodskap-boksie. Ons altwee voel bly en opgewonde en vreeslik dankbaar. Ek laat raam die skildery by Sarie van Jasapeco. Sy ken haar storie en doen dit netjies en deeglik. Deur al die jare heen het ons ook al vriendinne geword en weet ek van haar amper-knievervanging en haar liefde vir haar roostuin.

Sanne-Marie se ondersteuning is 'n groot aanmoediging. Ek's sommer lus om nog twintig riviere te skilder!

Maureenkind sien die foto op facebook en soos dit 'n goeie kind betaam, adverteer sy dit terstond ook op haar blad. 'n Gawe vriend van haar sing sy loflied ver, ver van hier:

"Out of Africa a scene from my home State of Michigan. This wondrous painting immerses me in our Northwoods. A crystal clear trout stream in the Autumn, lined with Cedar, Maple, and Pine with the hills rising in the distance. I can feel the pull of the current and imagine the trout rising to feed. I must have this work of Art!" 

Maureen Grobler You have a talent for writing Jim! Thank you for the beautiful compliment... I'm sure Elizabeth will appreciate your warm words... and respond ;-)

Jubel en juig! Ek laat weet hom ek doen kommissies. E-posse vlieg vinniger as winterswaels van Bronkies na Michigan. 'n Uitdaging lê voor my deur. Om 'n skildery te verf wat amper nes die vorige een lyk, is makliker gesê as gedaan. Een voordeel is: ek is LUS daarvoor, baie! En lus help altyd, ons weet mos nou al....

Na drie dae dink ek, ek is klaar. Die skildery lyk nou so:

'n Foto word Michigan toe gepos. "Jim, jy moet sê of jy tevrede is. As daar enige-iets is wat jy verander wil hê, laat weet my asb. Jy is die kliënt, dis jou voorreg. Jy moet asb. 100% gelukkig en tevrede wees", tik ek vir hom in my mooiste Engels. Die man betaal my mos, hy ondersteun my, hy vertrou my....ek moet en mag hom mos nie teleur stel nie. Is mos ordentlik grootgemaak.... ;-)

Hy skryf die mooiste briefie terug:

Elizabeth,

I am in somewhat of a quandary.
You ask if I wish any changes. I am in your grace to ask such a thing.
I will request a bend and narrowing in the far reaches to add depth and a vision in my mind to the beyond. Also, as I live in a heavily glaciated area a boulder or two in the stream would be appreciated.
I am hesitant and uncomfortable in my requests.I do so only as you have opened the possibility.
I find your work remarkable.
My kindest regards, Jim.

"Ordentlik grootgemaak" staan tussen die ver-man se woorde.

Ek sien in my gedagtes wat hy bedoel...en ek maak prentjies in my kop. Dit behoort nie te moeilik te wees nie. Nog 'n dag gaan verby. Die rivier kronkel dieper in die woude in, verder na agter toe, raak dowwer en verdwyn tussen die bosse van Michigan. Ver agter verskyn 'n wit heuwel, sneeu en gletsers is vaagweg te sien in die agtergrond. Meer klippe word in die blou rivierwater vasgeverf. Ek hoor die stroom se kabbellied. Iewers sing 'n blou loerie. Ek ruik die klam gras. My oë traan. Hoe heerlik is dit om my passie uit te leef, my Godgegewe talent te kan gebruik en die vreugde van werksbevrediging te kan smaak.

"Dankie Here..." fluister ek sag.

Toe ek klaar is, roep ek vir Chris. "Dis pragtig!" sê my heelbeste beoordelaar.

Ek neem 'n foto en stuur dit Anderland toe. Blitssnel spring die wonderwoorde voor my oë op die skerm:

"This is marvelous Elizabeth! You must have read my mind for surely it could not more accurately portray what to me is Pure Michigan. Thank you so much. I could not be more pleased."

Ek is geseënd en baie dankbaar. Eerskomende Saterdag gaan ek en Chrisjan pap en kaiings eet by die Willem Prinsloo se mampoerfees om dié lekkerte te vier!

Ns. Ek meng nie as 'n reël my taal te vreeslik erg nie, maar dié "painting" het mos sy lisensie, dit gaan mos Amerika toe!

Nabetragting

♪♪ “Die-ie arbeid van jou ha-ande
sal jy met vreug’ geniet
wa-an-neer die koringla-an-de
met seën hul opbrengs bied ” ♪♪

sing ek saam met die res van die gemeente en  w e g  spring my gedagtes tot op die groenwordende grasperk van ons geliefde en bekende tuin. Weg spring hulle by die swaar houtdeure van die ou kerk uit tot binne-in gister in.

Die waar woorde van die ou bekende psalm kom skop nes teen my ribbes: “Die arbeid van jou hande…” ek sien die verf: die blou , die groen, die bruin, die wit. Ek sien die wye vlaktes van ‘n oop, skoon doek. Ek voel die uitdaging. Ek beleef die opwinding. Die esel staan en wag. Musiek speel. Die wêreld raak vergete. My hart kom lê klam in my oë. Ek verf.  My siel lê tussen die kleure, my hart klop in my vingers. Ritmes en patrone maak sin op die doek.

‘n Skildery word gebore.

…..”sal jy met vreug’ geniet ”

Ek sien die baie skilderye op die grasperk staan: hier ‘n landskap, daar ‘n abstrak, hier ‘n akriel, daar ‘n olie. Ek hoor die mense praat, lag, gesels, kuier.  Ek luister na die duiwe tussen die groen van die karee en die plataan. Blydskap klim in my keel op, die vreugde van werk, die wonder van menswees, die heerlikheid om te deel met ander wat ook van dieselfde dinge hou.

Werk het werklik net plesier geword, werk is ‘n voorreg, werk is lewe. Gister was geseënd. Gister was goed. My dankbaarheid staan kiertsregop in goudgeel are op spreekwoordelike koringlande.  Ek vryf die korrels tot meel in my nabetragtingsgedagtes oor ‘n kunsuitstalling gehou op eie werf.  Ek eet my blyweesbrood omdat ek mag doen wat ek die graagste wil. Nou……. en elke dag vorentoe!

Elizabeth Kendall ©

Bg. skilderye is op S.A. Artists.com verkoop aan iemand in Engeland. (2010)

Nag

ek kon die stilte hoor
net die sleutels op die swart bord
wat saggies keel skoonmaak
'n dofgeluid van 'n ver-kar -

en verder niks

dis vroegherfs om my arms...
het vergeet om te onthou
dat dit dalk koelerig
hier voor tussen die verf,
die nat skilderye
en die baie foto's van naby-mense
gaan wees

sal ek die ou trui van my Pa
uit die kas haal en my toekokon -
so papie-beskut
aan hom vasklou
en met geslote oë
net bewus wees van sy nabyheid

en verder niks

Elizabeth Kendall ©

Wildtuinlekkerte

In die bosse is dit anders. Die son skyn louwarm op jou kaal arms. Die wind praat om jou ore as jy rustig, stadig oor heuwels en deur dale ry. Jou oë kuier lui oor die grasvlaktes en tussen die digte bosse, soek-soek na beweging. Die lug ruik na blare, na groen en rooi en oranje en soms swart waar daar voorbrande gemaak is. Die berge lê ligblou teen die horison, omraam jou wonderlike wêreld waarin jy vier vreugdevolle dae net kan menswees, maatwees en vrouwees.

Vir vier dae lank kan jy die roep van 'n kolgans by die watergat of 'n bosveldfisant op 'n miershoop joune maak. Jy kan kyk hoe die nonnetjie-eende skinder-skinder rivier toe waggel en wikkel, hul vere blinkbruin, skitterend in die son. As 'n troppie tarentale met hul blou nekke en rooi hoede kruiwawiel by jou verbyskarnier waar jy onder die huilboerboon se skadu in die kamp staan of teen laatmiddag na die naaste waterpan toe ry om te gaan kyk wie almal dors is, dan weet jy hoe diep jou liefde vir jou land lê. Dan gaan jou oë oop en jy kyk nuut en jy weet meteens hoe kosbaar 'n lewe is, 'n oomblik, 'n uur.

Langs die grondpad speel die meerkaaie en staan nuuskierig regop as jy tydsaam verbyry, hul voorpootjies vroom oormekaar gevou. 'n Renoster speel taxi vir 'n klomp rooibekvoëltjies en wei ongesteurd in die lang gras, sy bonkige bene en inmekaargevlegte boudspiere bebloed van 'n vroeëre bakleiery. Olifante pluk bondels blare van die naaste boom af en prop dit krulslurp in hul kieste, hul groot ore soos tentflappe waaiend langs hul koppe. Wanneer die bul wegstap, lyk hy soos 'n groot ou oom wie se pajamabroek agterlangs afsak, voue en plooie oor die bene.

Snags hoor ons die leeus brul naby die kamp, 'n oergeluid wat tot diep in jou menswees beroeringe bring. Die vuur by die braaivleisplek gesels knetterend saam, die geel vlamme lek-lek mekaar: gesellig, gemoedelik, genot. Jou geselse word woordelose verwondering
oor alles en almal om jou in die natuur, alles wat so sag op jou hart kom lê en jou sommer skielik 'n beter mens laat voel. Die smaak van rooiwyn op jou tong en in jou mond is beter as ooit tevore en jy wens die dag wil nooit opraak of klaarkry nie.

En ry jy soggens baie vroeg uit op 'n wildrit as die dag nog in sy donker kombers toegedraai lê, voel jy die opwinding van 'n kind teen jou ruggraat afgly, want dis hoog sit en ver kyk vir drie ure lank. En al is die luggie knyp-koud teen jou wange en traan jou oë teen die windjie in, brand 'n vuur van blydskap in jou binnekamers oor die heerlike vooruitsig. Wanneer die leeus dan skielik sommer net hier langs die voertuig verskyn en met geelblink oë na jou opkyk, weet jy nie dadelik watter knoppies jy eerste met bewende, gewillige hande moet druk op jou kamera nie.

Behalwe die diere wat elkeen sy eie bekoring het: 'n vlakvark met slagtande wat woeslik orent staan, 'n kringgat wat boude en blaaie wys, 'n kameelperd met groot, sagte oë, 'n koedoebul met horings triomfantelik trots, 'n eekhoring wat nuuskierig na ons hut se deur van 'n naby-boomtak af loer, 'n seekoei wat sy lyf suinig onderwater hou……..behalwe al hierdie wonderwerke, was daar ook die bome en die voëls. 'n Visarend, 'n vleiloerie en 'n valk…..'n lalapalm, 'n lekkerbreek, 'n knoppiesdoring en 'n haak-en-steek. Om net hul name te fluister, is al klaar genoeg…..

Ons sielsbatterye is gelaai, ons harte is lig want iewers tussen dagbreek en skemer, tussen lang gras of onder yslike ou koeltebome, het één seker wete ons wese gevul: God is almagtig, Sy handewerk vervul ons met ontsag. Ons harte bons van vreugde!

Raakgesien

Tussen Montluçon en Aubusson
sit ‘n lenige, donker man
droomverlore en staar
na duisende kunswerke op die internet

sy kennersoog
val op ‘n abstrakte prentjie
wat vroegoggend opgelaai is,
gepos en geraam

(amper soos Ma se ingelegde perskes
van toeka wat op die spensrak staan
en almal se monde laat water)

amper so….net anders

en die man merk dit
met sy lang, dun vingers
as een van sy gunstelinge

en onder die bruin akkerboom
bokspring haar hart
en lê ‘n glimlag
in haar oë
want sy het mos maar net
in haar passie geglo

Elizabeth Kendall ©

Bede

My gebed kry vlerke
tot by jou

daar ver

my woorde
spoel oor jou angs

jou vrees

jou ego

my bidwoorde vou jou toe
lig jou op

jou oë blink
van trane

jy fluister

Sy Naam

© Elizabeth Kendall

'n Bestelling





Van hier tot in die Karoo is daar glo altesaam 280 000 windpompe op plase in Suid-Afrika. Dit klink buitensporig, maar dit het gesorg dat ons die land die grootste aantal windpompe ter wêreld het. Australië is die enigste land wat amper soveel het.

Hier is ses Suid-Afrikaanse windpompe!

Ek het dit geniet om dié bestelling met

waterverf 

te doen! Hoe paslik!



Ghantang van my

druppels op die dak

grys wolke saamgepak

(waarom sou ek wou

ballades skryf oor jou)

dis jou warm binnehart

my wegkruipplek

teen wêreldsmart

dis die omgee-liefhêmens

wat in jou wese woon

jy met jou blymaakwoorde

wat my dag bekroon

dis jou humor en jou lag

jou kwinkslae onverwags

jou manwees, maatwees,

menswees -

jy

(daarom sou ek wou

lirieke skryf oor jou)

Elizabeth Kendall ©

Bosvelddrome.

Waar haak-en-steek in louwarm
Bosveldstilte groei
en volstruise agie-grootoog
verby ons venster loop
daar trek my hart ‘n punt

Ek wil weer tarentale hoor
patrys en vink
wat slukke sonlig soggens drink
en by die groot maroelaboom
of langs ‘n kanniedood
wil ek die stofpad ruik
ek wil die appelblaar hoor praat
die huilboerboon se skadus
oor my skouers vou
in my verlang na jou

en saans onder ‘n sterrekombers
wil ek lê-luister na jou warm woorde
jou liefhêlied-akkoorde
ek wil dit vasbind aan my lyf
en jubelsange daaroor skryf

Elizabeth Kendall ©

I know a place in Africa
Where the mountains touch the skies of blue
And the valleys shelter vines of green
Where the trees spread out a cloth of mauve
And the bushveld wears a coat of beige.
Wayne Visser

Van garage na voorportaal

Die volgende handvlyt artikel wat ons by ons plaaslike VLU-tak kan ingee, is 'n versierde potplanthouer. Met my vulpen maak ek 'n regmerkie langs dié artikel in my Jaarprogram. En in my gedagtes woel die idees: waarmee sal ek dit versier, waar gaan ek 'n pot kry....ek WIL dit doen! In die garage val my oog op 'n boepenspot waarvan die verf al afgeskilfer het. Dit staan net daar.

Verwaarloos.  Verwese.  Verlate.   Alleen.

Ek gryp die pot met 'n lied in my hart, was dit mooi skoon in die wasbak op die agterstoep. Nou gaan die pret begin. Ek grawe in die kas in my werkkamer tussen allerlei bêre-goed: mosïeksteentjies, stukkies lint, skoenveters...julle weet mos. Die knopeblik! Aangesien ek nie juis enige naaldwerk doen, buiten om my man se hemde of broeke se af knope nou en dan aan te werk nie, kan ek nou heerlik uitsoek tussen 'n groot verskeidenheid knope.

Ek plak die steentjies en knope met koue lym op die rand van die pot vas. Toe maak ek teëlsement aan en smeer dit sommer met my kaal hande oral oor die pot, nes 'n mens 'n baba se boudjies vol room smeer. Nou moet dit eers staan en droog word. Intussen doen ek ander dinge. Mens moet mos geduld hê in die lewe... die volgende dag verf ek dit oker, die kleur van klei uit die aarde. Weer droog word...verf weer met roesbruin. Ryk en lekker.

Later verf ek swart by, speel te heerlik en maak patrone. Met 'n kalligrafiepen druk ek goue kolletjies al om die rand van die patroon. Nou lyk dit sommer spiekeries! Ek maak die mosaïeksteentjies mooi skoon met 'n klam lap. Die pot is droog. Ek bekyk dit van 'n afstand af: nêrens in die hele wêreld is daar nog so 'n pot nie. My pot kry 'n ereplek op die kiaathoutafel met die bal-en-kloupote wat ek lankal terug by Tannie Lydia gekoop het. Dit staan in die voorportaal en wag om elke volgende besoeker met 'n warm glimlag te verwelkom. 'n Potplanthouer wat status gekry het.

Elizabeth Kendall ©

Toe sy in Gr. Een was

Toe sy uit die motor klim, gryp haar ogies my vas: “Ek kom by jou bly!” praat die mondjie met die skewe glimlaggie. Ek vou haar klein handjie soos ‘n babavoëltjie in my hand toe. Sag. Sag.
Terwyl sy in die skool is, pak ek haar klere mooi netjies in die kas. Voor in die bruin kamer met die outydse bedjie en die lekker baie boekrakke, die houtvloer en die tjoklitgordyne.
Klein kleertjies: t-hempies en broekies, reënboogpantietjies, ‘n paar mooi rokkies: rooi met pofmoutjies, pienk, groen. Skielik is daar ‘n blomtuin in die kas. En in ons huis trippel klein voetjies oor die plankvloere.

Marietjie, die pop wat ek by my Pa gekry het toe ek vier jaar oud was, sit op die bed. Sy wag geduldig vir Bellakind om terug te kom van Graad Een af. Hulle twee kuier elke middag in hul eie wonderwêreld van drome en stories en verbeel-jou-maars. Dan word Marietjie die kind en Isabella die Juffrou. Hulle praat soms Engels as hulle so voel.

Ons doen ook huiswerk. Dinge het verander. Graad Een is nie meer net kleispeel, toebroodjies-uitruil en vir Juffrou ‘n blom vat nie. Daar is werk om te doen. Klein vingertjies oefen daagliks die letters van die alfabet, oor en oor op Juffrou se voorbeeld. “Ek kan, ek kan!” sê Isabella slim as Ouma wil wys.

Daar’s borgvorms en vertonings en ‘n skoolhoof se verjaarsdag, daar’s maatjies by die skool en ‘n nuwe pienk kosblik in die tas. Soggens stap sy Graad Een-Parrabeen vol selfvertroue alleen tussen die roosbome deur na haar klaskamer toe. “Ouma, jy moet waai!” groet sy vrolik. Ons gooi klapsoene deur die lug.

Teen laatmiddag is dit lekker buite. Die warm son het agter die muur gaan lêplek soek. Hagar, die swart Labrador, weet. Sy stert swaai jubelend as ons uitkom. Sy oë blink. “Hagaitjie, Hagaitjie!” roep Bellakind haar hondemaat. Ons gooi vir hom ‘n rubberbal, maak beurte. Hy gaan haal dit, maar is nie te lus om dit dadelik terug te gee nie.
”Hagar!” raas Bella. “Gee die bal !” Hy laat val dit uit sy bek, krap dit met sy poot onder sy bors in en lag vir haar. “Hagaitjie, gee!” flikvlooi sy mooi en wikkel met die klein handjie onder die swart hond se warm lyf in. Gryp die bal. Skaterlag! “Ouma, kyyyyyk!” en daar trek die bal weer met Hagar agterna. Heerlike, heerlike somersmiddae vol pret.

Ons hou konsert. Ouma sit op die houtbank onder die boom. Die fontein se water sing ‘n sagte liedjie van liefhê. Isabella word ‘n prinses, ‘n sangeres, ‘n ikoon. Sy sing en sing. Rittel die lyfie, draai die ogies: “O, ek wil huistoe gaan, na mamma toe. Die rivier is vol my trane rol. ‘n Bokkie wat vanaand by my wil lê, sy kan maar lê, ek is ‘n loslappie!”

Ouma klap hande. Hagar swaai sy stert. Die voëls in die bome fluit saam. Later kom Oupa ook. Nou is ons ‘n skare. Ons klap hande soos duisend mense. En ons lag. Ons drink tee uit blou boepensbekers.

Toe dit slaaptyd is, bid Bellakind: “Dankie liewe Here, vir kos en klere. Dankie vir ‘n Mamma en ‘n Pappa en vir Reuben. Beskerm vir Mamma en vir Pappa en vir Reuben. Beskerm vir my en vir Ouma en Oupa. Dankie dat ek nou lekker gaan slaap. Seën ons. Amen.”
Ek trek die duvet oor die smal skouertjies. In my hart brand ‘n kers. Die lig daarvan is sag en warm.

Huppel steeds op die Hoogland

Vyf uur stop ‘n wit bakkie voor ons motorhek. Hagar, ons swart Labrador is ook die “deurklokkie.” Met een harde blaf kondig hy uitbundig elke besoeker aan. Ek loer na buite. My hart slaan tamboer in my binneste. Uiteindelik! My honderd boeke, my bundels wat ek op 7 November 2009 begin beplan het, aan gewerk het, oor gewonder het….dis hier, vóór my deur!

My drome, my gedagtes, my blywees en my seer in woorde en letters op wit papier gedruk, gebind en in boekvorm gebore in die jaar 2010 met sagte foto’s tussen-in van skilderye en kleinkinders (natuurlik mos!) Die buiteblad is een van my skilderye wat my baie na aan die hart lê. Kan mens emosies in ‘n buiteblad vasverf? Ek het probeer.

Sedert Januarie 2010 was ek en my uitgewer op gereelde basis in elektroniese verbinding met mekaar. Haar volgehoue onderskraging en hulp was baie dae ‘n riem onder die hart. Ek onthou hoe die grys mat hier in die voorkamer vol papiere gelê het en ek nie geweet het waar om te vat en waar om te los nie. Hoe begin mens uitsoek as twee-honderd-drie-en-vyftig verse en honderd-vyf-en-twintig opstelle voor jou lê? Hoe kan jy sommige van jou “kinders” eenkant toe stoot en net party op jou skoot tel?

Ek het vasgebyt, elke dag ‘n bietjie meer orde probeer kry. En soos die tyd omgegaan het, het ek die bekende stemmetjie in my agterkop hoor praat: “As mens iets begin, moet jy dit klaar maak!” Miskien was dit my oorlede Ma se stem wat ek gehoor het. Miskien het my oorlede Pa my stil staan en bekyk terwyl ek voor die rekenaar gesit het en aan “my boek” gewerk het, want ek kon hom hoor sê: “Dis mooi Sussa, my ou doggie!” Daarom het ek aangehou. Dag na dag. Week na week. Met kort onderbrekings tussen-in. Dis glo normaal.

Teen einde Februarie het ek die uitsoekgedigte bymekaar en in verskillende afdelings ingedeel. Net daar saal ek die wildste perd in my stal op en besluit om my manuskrip aan Protea Boekhuis te stuur. Hoekom sal ek nie probeer nie? Dit gaan baie minder kos en ek sien al hoe lê my boeke op die rakke van uitsoekboekwinkels. Ooroptimisties en heerlik windgat! Na ‘n paar weke kry ek ‘n pragtige briefie:

Dankie vir die voorlegging van jou manuskrip met bogenoemde titel. Hier volg die keurdersverslag:

Die skryfster het ’n manuskrip van 95 verse verdeel in sewe afdelings ingestuur vir keuring. Die gedigte is taalkundig goed versorg en die byvoeging van lyntekeninge en foto’s dra by tot ’n keurig versorgde manuskrip.

Die meeste gedigte sluit wat toonaard betref aan by die titel en laat ’n indruk van blymoedigheid en lewensvreugde by die leser. Die verse is onpretensieuse, rymende gedigte oor alledaagse ervarings, maar ook oor die liefde vir God, die medemens en die wêreld om ons. Gelukkig maak die skryfster haar selde skuldig aan rym- en metrumdwang en vloei die verse taamlik ongedwonge. In hierdie bepaalde nis skryf sy regtig netjiese verse.

…met ‘n effe, kom-ons-noem-dit “hartseer” einde: Die oorgrote meerderheid verse is egter, ten spyte van die meriete daarvan, nie die soort wat Protea Boekhuis publiseer nie en die manuskrip word nie vir publikasie aanbeveel nie. Die skryfster word aangeraai om haar manuskrip liewer aan ’n uitgewer wat wel geskenkboeke uitgee, voor te lê.

Ek het maar soos Job van ouds toegelaat dat my vriende my troos en my bystaan. En hét hulle nie! Ek wil nie name noem nie, maar daar is dierbare mense in my lewe, dit sluit my liefhê-naby-mense in, wat altyd positiewe aanmoediging en onderskraging gee. Ek is mal oor julle. Julle weet goed wie julle is. My droefheid het omgesit in blydskap toe ek met nuwe moed besluit om self te publiseer. Ek het na my bankstaat gaan loer en somme gemaak. Ja wat! Kom wat wil, vanjaar wil ek ‘n boek publiseer.

Gedurende Maart en April het die e-posse van hier tot by my uitgewer en weer terug soos windswaels deur die blou lug gevlieg. Op 21 Mei laat weet sy my die bundel gaan drukkers toe. Ek jubel en juig en bid. In my diepste hart lê die opgewondenheid en prut.
’n Eie bundel! ‘n Droom wat waar word! Op 26 Junie laat weet my uitgewer:
Die laaste proef was pragtig. Word volgende week gedruk. Hiep-hiep-hoera!!!
Aan die tuisfront hiep-hiep-hoera ek nog drie desibels harder...

Op 14 Julie bring my kinders die boeke van Pretoria af. Ek voel soos ‘n kind wat ‘n groot krismisboks gekry het!! Niemand is tuis nie. Net ek. Ek maak die kartonboks met bewende hande oop. “My boek, my boek!” sing dit in my ore.

Was ek elf toe ek vir die eerste keer gedink het ek wil eendag ‘n boek skryf? Of was dit in St. 9 toe Ben Olla my opstelle aan die klas voorgelees het en ek ‘n skaam tienerkind was en blosend na my eie woorde geluister het terwyl my klasmaats doodstil sit en saamluister? Ek weet skielik niks. Ek weet net die boks is vol boeke, myne.

Toe ek die eerste boek oopmaak, val ‘n swaar, swart sluier van teleurstelling oor my skouers. Dit kan nie wees nie... Ek blaai verder. Vou die boek oop. Dit is. Die boek is swak gebind. Dit trek oop op die nate, soos ‘n leer in ‘n kous sit die oopgetrekte bladsye daar. En die foto’s, dis dof. Ek hét mos my bril op! Ek haal die bril af. Nog dowwer. Ag nee! Ek gryp ‘n tweede boek uit die boks, dieselfde storie. Nog een, nog een. Almal wil uitmekaar val.. Net genade wat die blaaie nog in posisie hou. Ek is kwaad. En hartseer. En teleurgesteld.

Toe Chris tuiskom, sien hy die boeke. Hy glimlag. Hy sien my ook. “Wat is fout?” vra hy, sy gesig ‘n vraagteken. Ek wys en vertel .”Dit moet reggemaak word,” sê my kalm man doodgewoon en rustig. Die swart sluier wapper by die venster uit. Ek pak die bul by die horings. My uitgewer is amper meer ontsteld as ek. Sy het nie die laaste kopie gesien nie.

Om ‘n lang storie kort te maak, die drukkers is geskakel en het verskoning gemaak. Daar was redes van hoekom en wat en waarom. Daar is mos altyd redes! Ek bekyk die boek met ander oë. Ek noem alles wat my pla. Hulle maak alles reg. My kwaadwees, my hartseerwees en my teleurstelling gly stadig weg soos die sand in ‘n uurglas. Die foto’s sal donkerder gemaak word. Die buiteblad sal verander word. Die boeke sal ordentlik gebind word. Dis ‘n belofte. Ek wag. Die dae gaan s-t-a-d-i-g verby.

Op 20 Augustus 2010 stop ‘n wit bakkie voor ons motorhek. Twee kartonbokse word die huis ingedra. Hagar blaf en swaai sy stert. Haastig maak ek die bokse oop. My boeke is mooi! Al honderd van hulle! Blink lê die buiteblad met my hart se skildery daarop: “Huppel op die Hoogland”

Ek jubel en ek juig. Ek voel klein en bly en gelukkig. “Dankie Here!” fluister ek terwyl ek my eie en eerste boek oopblaai en my oë soos vlinders oor die bekende woorde vlieg.
Is dit nie interessant dat die boek nege maande geneem het om “gebore” te word nie?!

 

Ns.  My "baba" is byna twee jaar oud en het met klein treetjies die wye wêreld ingestap. Daar is nog net enkele eksemplare oor hier op my boekrak, al die ander is verkoop, 'n klompie weggegee aan kinders en familie. Intussen is meer verse gebore, meer stories geskryf. En 'n splinternuwe droom begin geboorte kry...wat sou die lewe tog sonder drome wees?

In die twee jaar wat verby is het ek ook baie meer krities en "oop" geraak vir my eie en ander se skryfwerk. En ek het baie geleer. Ek leer elke dag nog steeds. Een swaeltjie maak nie 'n somer nie. Een gepubliseerde boek maak nie van 'n mens 'n digter of  'n skrywer nie. Daar moet nog baie water in die see loop. En die see is groot! Die liefde vir taal en woorde sal altyd deel van my wees. En die vreugde om dit te deel ken geen grense nie. 

Die skildery in olie gedoen.

Swartoogtiptollies

'n Bottergatjie en sy maat
sit op ‘n tak en stories praat
hul ma sal nou-nou kossies bring
en fluit-fluit liedjies sing

So veilig en beskut sit dié twee daar
ek ek kan net nie ophou staar:
hoe lieflik tog is die natuur
in hierdie sagte skemeruur

Elizabeth Kendall ©

(Afrikaans: Swartoogtiptol
German: Graubülbül
French: Bulbul des jardins
Dutch: Grauwe buulbuul)

2010 se onthou...

Uit die hemel.

Dis naweek en Bellatjie gaan huis toe. Bo teen die ligblou hemel hang ‘n wit sekelmaantjie en glimlag vir ons.

By die hekkie groet sy met haar bekende rympie:
“Lekker bly Ouma! Droom van my, ek droom van jou, jy is in my hartjie!”

Haar bruin ogies vlieg hemelwaarts en pluk die wit halfmaan vrolik af: “Daar’s vir jou ‘n smile, Ouma!”

Ek kan nie ophou glimlag nie……..

Die lewe

Tussen laas Maandag en nou

het baie dinge verbygegaan

en verander in onthou

maar vandag, vandag

het ek jou heerlik hoor lag

en ek het perde sien galop -

kloppetieklop

kloppetieklop

jou hand oor myne voel streel

toe ek jou bril skoon maak

(jy't gesê die wêreld lyk dof)

was dit die wasem

of was dit maar ons asem -

kloppetieklop

kloppetieklop

eendag sal die deure sluit

die amandelboom sal bot

die goue oliekruik

sal versplinter

en ons sal teruggaan

na die aarde toe

twee sepiafoto's in 'n raam

wie sal onthou wat is ons naam -

kloppetieklop

kloppetieklop

Elizabeth Kendall ©

(met erkenning aan die Prediker)

'n Passie....dis wat dit is!

Daar is twee dinge wat ek besit wat my so baie vreugde gee: my paletmes en my vulpen. Om met 'n vulpen te skribbel is mos net heeltemal anders as om met enige ander pen te skryf. Die sensasie van nat ink op papier, die vaartbelynde lyf van 'n vulpen, die uniekheid daarvan....ag, ek HOU VAN 'n vulpen!

 So is dit ook met my paletmes. Ek het 'n hele paar van hulle: daar is een met 'n smal, lang lem, 'n kleintjie, 'n groter, vetter een... tot selfs ene met 'n vierkantige lem. Elkeen van hulle doeltreffend op sy eie manier. Dié een waarmee ek hier bo gewerk het, is egter my gunsteling. Dié mes is al so tuis in my hand soos 'n eie kind in sy ma se hartholtes. Dis 'n mes van middelmatige grootte met 'n lem wat net lekker werk en alles doen wat ek begeer. 'n Gewillige mes dus. Een van die grootste plesiere in my dag is om met dié mes te plak en te pleister, te smeer en te trek en te druk, te draai en te swaai...met 'n verskeidenheid kleure gelaai. Ek vergeet die wêreld. Ek vergeet van seerkry en hartseer en mistroostig wees. Dis wonder-oomblikke van suiwer genot, dis genade op genade. Dis dankie-blywees in die oortreffende trap. Dis jubel en juig. Dis hemels.

En as ek klaar is en ek staan terug en bekyk my handewerk, dan stroom daar 'n blou rivier van vreugde oor my gemoed, want ek weet waarvandaan dié gawe kom. Dan voel ek skatryk en geseënd en lyk elke  môre splinternuut en mooi!

Barefoot in the rain!

People obviously enjoy going barefoot.
Going barefoot is fun! The whole world knows it. Splashing barefoot in the puddles of a warm, spring rain is a pleasure to which I think everyone can relate. Unfortunately, most people seem to relegate this to a pleasure reserved for childhood.

There is no reason why a grown person should deny herself the simple pleasure of dancing around barefoot in rain puddles. (I love it….must be part of my artistic nature!)

Inspired by artistic friends on RedBubble to use coffee as a background for many of their beautiful work, I painted the background of this sketch with coffee too.

Vier keer bly!

Vier kinders is ‘n huisvol. En ‘n hartvol. Mens se hart het vier kamers. Daar’s oorgenoeg plek vir elkeen. Al is hulle lankal al gespeen. Hulle klou vas aan jou soos klitsgras. Of soos die soet reuk van die verbleikblom. Hulle menswees kan nooit uit jou hartsgedagtes uitgevee word nie. Nie eers deur ‘n wilde orkaan of ‘n stormsterk tornado nie. Hulle sit. Soos toffie aan ‘n wolkombers. Binne-in jou hart vir vreugde of vir smart.

Solank as jy lewe sal jy hulle liefhê, meer as woorde. Jou liefde is om hulle, langs hulle, onder hulle. Jou liefde vir jou kinders is jy. As jou kind seer het, pyn jy in die oortreffende trap. As jou kind bly is, verander jy in ‘n sorgelose siel en geheel die lewe is ‘n stuk saligheid.

Meer as dikwels deel jy jou kinders se doen en late met jou manmaat. Sy skouers is jou vesting, ‘n sterk bastion teen enige onverwagse aanslag.... sou stormwinde jou van koers af dwing of vrees jou oorval. Jy spyker jou woordelose kommer in flardes en flenters teen sy omgeehart se mure vas. Want déél maak einas makliker, sagter, beter. Deel maak ook vreugdes voller. Saambid is ‘n toemaartroos.

Soggens bid jy jou kinders op koers. Saans druk jy jou gedagtekombers agter hul rûe vas. Jy is bly as hulle oor jou drumpel trap. Jy jubel as Skype-beelde mense van vleis en bloed word. Iemand aan wie jy kan vat, kan vashou, kan bekyk en beluister. Jou selfoon swyg vir ‘n paar dae, sms’e is nie nodig nie. Jy troos jouself met sagte herinneringe as hulle weer koers kies na hul eie nes.

Jou lewe word ‘n kuierbymekaar met wisselende stiltes tussen-in. Soms lang afwesighede, afhangende in watter kontinent ‘n kind hom bevind. Jy sien jou eie kleuterfoto’s in kleinkinders se gesigte. Jy hoor jou ma se lag in jou kind se stem.

Jy loop haal jou Pa in die hemel en vertel hom iets moois wat ‘n kind gedoen het, iets wat jou trots en bly en gelukkig laat voel het. Jou gene vloei in die been van jou gebeente en die vlees van jou vlees.

Snags as wakker om jou skouers kom hang, skryf jy liefhêstories en verse oor nabywees. Jy skryf oor ma-wees en kindwees. Jou kinders kom klim in jou hande. Met sagte vingers tik jy soet sleutelbordwoorde. Jou liefde vou hulle toe. So lank as jy lewe. So lank as hulle spore op die aarde trap....want jou kinders is jou grootste present direk uit die hemel.

Elizabeth Kendall ©

'n Kleursimfonie

Hoe saai en vaal sou die lewe nie gewees het sonder blomme nie! Sommer kaal en kleurloos. 

Bloedrooi papawers, kosmos: pienk en wit, oranje kappertjies om iewers in 'n pot te sit, 'n goudgeel sonneblom, sagte, pienk rose waarvan die geur aan jou vingers klou.

Ek jubel en juig omdat ek kan sien! Omdat ek dit mag geniet en daaraan kan vat en dit kan ruik.

Hier is 'n paar voorbeelde van waterverf- en potloodskets-kuns wat ek so geniet het!

Ma-wees



My eerste waterverfrose ooit!



Nes ‘n welkom reënbui op droë grond
is suikersoet die goeie nuus
uit ‘n kind se mond, verkwik haar siel, haar binnemens
gee blyweesklank aan elke wens
want smôrens vroeg, voor hanekraai
het sy hul een vir een geabba,
by haar God en Here af gaan laai…
Hom gesmeek, gevra, gebid
hul skrede op die regte pad te sit,
hul hand te vat en hul te lei
tot daar waar vrede vatplek kry
en as sy dan die antwoord duidelik hoor
sing al die eng’le saam ‘n jubelkoor
want in haar klein gebed
was slegs een enkel woord heelbo:
dis die woordjie “Glo”

Elizabeth Kendall ©

My siel se maat

Nes voëls in vrye vlug

wat swenk en swaai deur bloue lug,

of blare aan ‘n boom,

‘n somermiddag loom

en lou,

só hou ek vas

aan jou

en alles só bekend,

‘n klimop teen die muur

en by die agterdeur ‘n akkedis,

wat méér as net tevrede is,

goudgeel vinke in die ou karee

waar drie lysters vrolik “Goeiemôre” skree,

waar mossies by die waterbak

sit spat en speel,

’n warm sonstraal steel

vandag gaan ek net ek wees

en jy net jy,

lewensbly

Elizabeth Kendall ©

Die eerste keer...

Gister was dit Naaldekokerdag: dié dag in die maand waarop lede van ons plaaslike VLU-tak bymekaarkom om dinge te doen wat vir ons lekker is! Ons doen dinge met ons hande en ons verstande...en kuier lekker saam in iemand se tuin of op iemand se groot stoep naby 'n oeroue akkerboom waarin honderde dorpsduiwe woon en spesiaal net vir ons sit en sing.

Ons het elkeen 'n kruis versier. Dit was vir my 'n heel eerste keer. Hierbo kan julle my wit-en-blou skepping aanskou! Ek het dit geniet om die paisley-agtige patrone daarop te verf...al bewe my hande ook so! 

Dit was so interessant om al die verskillende kruise te beleef: 'n houtkruis met growwe doringdraad om dit gedraai, 'n mosaïekkruis met netjiese steentjies in rye gepak, 'n kruis met noedels in krulle en draaie daarop vasgeplak....elkeen volgens eie smaak en fatsoen.

Die saamwees op 'n stil en rustige herfsoggend, die uitruil van gedagtes en belewenisse, mekaar aanmoedig en mekaar se geselskap geniet was alles deel van dié lekkerte. Hoe heerlik om op dié stadium van my lewe tyd daarvoor te kan hê!

En iewers tussen al die lekker deur het dié ou bekende woorde: "Ons moet in onsself sterf en die kruis opneem d.w.s wanneer die versoeking kom, moet ek my eie wil neerlê en swaarkry vir ‘n oomblik (my kruis opneem) en doen wat Jesus sou doen. Dus, ander belangriker ag as myself "... wéér kom vasskop in my gedagtes.. as ons dit maar net elke dag kan regkry.

‘n Present vir my kind

Dis 'n liefie-kombers
met 'n vrolike vers
om jou in toe te vou
en teen jou vas te hou

Dis 'n lekkerleefding
wat jou hart sal laat spring
as jy gaan piekniek maak
en sagte stories droom
wat aan die sterre raak

As jy saans voor jou kaggelvuur sit
en vaak-gebedjies fluist'rend bid
vou jou dan toe in dié sag-kombers
(of steek maar aan 'n opsitkers!)

So snoesig en warm
soos 'n mamma se arm,
sal jy slaap en droom
so vaak en loom.

En as die winde woedend waai
en die hane veels te vroeg al kraai,
wikkel jou toe in dié liefieding:
jy het my nog net vreugde gebring!

Elizabeth Kendall ©

In Australië ....

....staan 'n verlate hoekpaal, 'n vriendin neem 'n foto daarvan en ek sien dit op facebook. Met haar toestemming skilder ek die toneel, die gras, die draad, die paal...en ek wonder watter verhale sou alles hier afgespeel het in die tyd wat verby is en in die tyd wat nog kom. 'n Ver en vreemde land en tog lyk dit so baie na die plaas waar ek grootgeword het, so bekend.  

Winterwoorde.

Winterwoorde.

Winter is bruin kannas teen die buitemuur. Winter is woorde in wasemwolkies. Winter is handskoenhande en warm serpe. Winter lê wit in die tuin tussen koue klippe en vaal gras.

Winter wag vir niemand nie. Dit kom by die voordeur, die oop vensters en die sleutelgat ingewaai. Dit kom klim in jou bene, jou stram vingers, jou kaal ore. Dit kom kielie jou ruggraat, jou nek, jou tone. Winter kom vat aan ‘n mens se lyf.

Winterkos is warm kos: boontjiesop en murgbene, bekers Milo en stomende koffie, kerriekos en warm brood, varsgebak met regte botter en druiwekonfyt, dikgeplak.
Winter is pannekoek met baie kaneelsuiker en saans ‘n slukkie sjerrie, sommernet.

Wintersklere is toemaakklere: wolsag en warm, nog ‘n mou, laag op laag soos die tydskrifte sê. Winter is ‘n kniekombers van sybokhaar, ‘n gansdonsduvet oor die bed, ‘n warmwatersak vir koue voete, wonderlike lugreëling in die voorste kamer.

Winter is omgee, dis uitdeel aan mense wat bewend op straathoeke staan met honger oë. Dis nog ‘n dik Koöperasiesak-sak in die hond se hok. Dis ‘n ietsie ekstra vir die getroue ou tuinjong. Dis rondkyk na nood om jou. Winter is troos in ‘n stukkie brood of ‘n ekstra kombers, grys soos die winterlug vanself.

Winter is mooi op sy eie manier: kaal silhoeëttakke teen ‘n ysblou lug, tortelduiwe wat wag dat die ys water moet word in die voëlbak langs die bamboesgras. Kinders wat hande vashou en touspring, hul serpe waaiend in die wind. Bruin blare wat stadig grond toe val en doodstil bly lê. ‘n Gesellige vuur in die kaggel: knetterend, knus.

Maar winter is ook hoop. Wanneer alles morsdood gevries en yskoud om jou is, kom lente sommer net weer eendag aangejubel met haar vrolike, helderbont rok. Sy dans oor die bome, die blomme en jou bevrore menswees. Sy huppel en jubel en verf die dae warmgeel en oranje. En sommer so, sonder dat jy dit agtergekom het, het winter stil-stil verdwyn, by die agterdeur uitgesluip en in ‘n ander land gaan nesskrop, baie ver van hier.

Elizabeth Kendall ©

"I paint because it hurts not to!"

"I paint because it hurts not to!"

Marta Gottfried

ART

The Bible is God's chart for you to steer by, to keep you from the bottom of the sea and to show you where the harbour is and how to reach it without running on rocks or bars.

Henry Ward Beecher Quotes.

Ek wens die glasogies kom weer kuier

Dis Meimaand. In ons kombuis lê ses goudgeel lemoene in die mandjie. Dit beteken die winter is oppad. Ek vat een en skil dit af . My mond water. Dis 'n heerlike dag en ek wil net buite wees. Ek hang die skil aan die perskeboom se halfkaal tak op. Miskien kom die glasogies weer kuier soos laas jaar. Kleinste ou klein voëltjie met 'n baie besige lyfie, wip-wip van tak tot tak, altyd saam met een van sy ewe besige maatjies. Om 'n ordentlike foto van hierdie klein voëltjie te kan neem, vra hope geduld.

'n Glasogie op die perskeboom se tak is 'n flentertjie vreugde by ons agterdeur. 'n Present uit die hemel. 'n Stukkie vrolikheid in vere! En die geel lemoenskille wat in krulle en draaie aan die winterkaal takke hang, laat my altyd aan my oorlede Ma dink.

Soetlemoenverlange

In my ma se kombuis

(ek was so tuis)

het lang lemoenskille gehang

dié tyd van die jaar

 gekrul, gedraai, gedroog

(ek sien dit in my geestesoog)

sy het dit graag gebruik

saam met pampoen en patats

in 'n pot gestoom, gekook,

(en nou doen ek dit ook)

want buite is dit koud en vaal

die perskeboom is byna kaal

ses droë skille op 'n ry

is ver-verlang vir my

Elizabeth Kendall ©



Sedertdien

Water! Water is lewe. Een van die heel lekkerste dinge op my skilder-spyskaart is om met 'n paletmes te verf en veral WATER. Daar is so baie moontlikhede. Hier is een van my kunswerke: die see iewers in ons mooi land, iewers in my verbeelding!

Sedertdien

Breek oor my soos branders

woel my wortels los,

word my stormseë

groei op my soos mos

Gooi my luike oop

brand 'n wierookkers

berei vir ons 'n ete

met note en met vers

Leef 'n lewe saam my

sing jou liefdeslied

koester al ons drome

niks is ooit verniet

Sluit nou oop my deure

trap jou spore vas

niks is meer dieselfde

as wat dit vroeër was

Elizabeth Kendall  ©