'n Voorreg

Ons was onlangs by Dikhololo vir vyf heerlike dae lank. Ja, dit klink doodgewoon. So baie mense gaan so dikwels Dikhololo toe of Sabie toe of Dullstroom toe of dalk selfs Weskus toe. Vir ons was dit baie spesiaal en 'n baie groot voorreg, want ons harte was vol blydskap. 

Ek het dit reggekry om al die pad soontoe en terug te bestuur. Ons het die heerlikste brood op Brits gekoop. Die reuk daarvan was die hele kar vol. Die elf kilometer grondpad net voor mens Dikhololo se hek binnery, was 'n belewenis. 

Die dae was vol vrede en vreugdes. Rustig. Tevrede. Dankbaar. 

Met groot waardering en bewondering het ons die heerlike klimaat en talle diere en voëls, klippe en bome, gras en bosse geniet en beleef. Dit was weer lekker om te lewe! Chris is op sy herstelpad nà tien maande van worstel en sukkel. Hy het selfs op Dikhololo se grondpaaie weer kar bestuur. Hy het klein entjies gaan stap. Hy kon eet. Van braaivleis en swaar kosse het ons liefs maar weggebly. Versigtig eet was beter. Klein treëtjies en baie geduld bly maar nog die wagwoord. Ons weet. 

'n Kameeldoringboom se delikate takke en die lieflike bosse in die agtergrond. 

 'n Rooibekneushoringvoël sit vir 'n paar sekondes stil.

Gebande muishond in die oggendson.

 Rooibokke kom drink water by een van die damme.

 'n Natalse fisant, so mooi! 

'n  Mikstertbyvanger bo in die boom. 

 'n Dassie kyk vir my. Daar is so baie dassies op Dikhololo, pa's, ma's en kleingoed. Interessant was dit om te luister na hul luidrugtige roep oral tussen die klipkoppies. 

 'n Vroulike dassievoël wip-wip naby ons hut. Dis 'n kleinerige voëltjie met die mooiste kleure.

Bontkiewiete is volop by die waterplasse. Hul Engelse naam "Blacksmith Plover" is baie beskywend en sê dat hul roep soos dié van 'n hamer op 'n aambeeld klink. 

 Die natuur bly wonderlik! Hier suip 'n jong zebra aan sy ma. 

'n Pylvlekkatlagter kom kuier. Daar is nie ‘n manier dat jy nié sal weet wanneer ‘n swerm pylvlekkatlagters op pad is nie. Dit is van die Babelse verwarring van hulle gebabbel waar die voëls hulle Engelse naam ‘babbler’ kry. 

In die Bosveld is ek tuis

'n Mens moet dieper kyk, beter luister, minder praat, meer waardeer. Ek besef dit maar elke dag weer opnuut. Met ons onlangse besoek aan Dikhololo in Noordwes, het ek 'n hele paar dinge wyser geword. Wat ek nie geweet het nie, is dat die naam Dikhololo 'n Tswana naam is wat "die plek van die klipspringer" beteken. So paslik. Lieflike en groot klippe lê oral rond, soos bruin, uitgeryste beskuite. Ek het nie 'n klipspringer gesien nie, maar wel baie dassies.

 

 

 

Op een van ons eie wildritte, kom ons op 'n FAMILIE KERKHOF af, knus tussen die bome.

Ons wonder tegelykertyd wanneer laas het ons die woord "kerkhof" gehoor. So mooi.

 

 

Daar is net 'n paar grafte, maar wat opvallend is van die grafskrifte, is almal se liefde vir die bosveld en dat hulle vrede hier gevind het.

 

 

 

Hier waar elke dag 'n nuwe belewenis van vreugde is. Naby aan die natuur is ook naby aan God.

 

 

In die hoek van dié eenvoudige kerkhof met sy paar grafte, is 'n nismuur vir mense wat aan verassing glo.

 

 

Ek lees die name daarop en wonder oor die vreemde mense wat hier onder maroelabome en haak-en-steek hul laaste rus kom vind het.

 

Net vier jaar oud geword hier in die bosveld. Mannie. Dis ook die naam wat ek my eie seun genoem het toe hy klein was. Ek doen dit soms nog steeds. Hoe dankbaar is ek skielik dat ek hom nog het.

 

 

Kinders wat hier begrawe is: Kosie, Mannie en "Ekke." Wat sou die rede wees vir so 'n vroeë dood? En twee van hulle het dieselfde doopname. Johannes Jacobus.

 

 

'n Entjie van die kerkhof af, staan 'n sementbankie met 'n interessante naamplaat op.

 

"Hier het jy altyd jou rus kom vind"

 

 

Ons ry weg van die klein kerkhof  met baie vrae in ons gedagtes. Die stiltes van die bos maak ons rustig. Die wete dat mense kom en gaan, dat God steeds in beheer is en bly van ons almal se lewens hier op aarde en van alle dinge, dit is 'n lewenslange troos.

 

'n Stukkie geskiedenis: Dikhololo is 'n wildsplaas  van 450 hektaar anderkant Brits. Hier is veertien verspreide kampe, waarvan sommige hul eie swembad het tussen die natuurlike klipareas. In 1983 het Mnr. Willem Bester besluit om Dikhololo, voorheen die bosveldplaas van oud minister Carel de Wet, te ontwikkel en aandele te verkoop in 'n tyddeelskema. Op 10 September 1983 onthul Dr. Marius Barnard (LV), broer van Dr. Chris Barnard, die gedenkplaat by die oorspronklike Hoofkompleks by Piet-my-Vrou. Die oord spog tans met 'n aandeelhouerstotaal van meer as 8300.

 

 

 

 

 

 

Oplaas: 'n Klipspringer vir altyd agter die waterval by die hoofkompleks.

Kom ons kyk kiekies

So lank as wat ek kan onthou, was 'n kamera en foto's neem een van die heel lekkerste dinge op aarde vir my om te doen. Ek onthou nog so goed ek was omtrent in St. 7 iewers rond toe ek van my spaargeld vir my my eerste eie kamera gekoop het. Dit was 'n Kodak Brownie. Vir my gelykstaande aan 'n wonderwerk! Nietemin, sedertdien het daar heelwat beter modelle gevolg en telkens het ek my verlustig in die genot wat 'n kiekie kan bring.

Vandag neem ons foto's en bêre dit op ons rekenaars. Die digitale kameras maak alles soveel makliker....tog mis ek die gevoel van 'n foto-album vol herinneringe wat ek kan vashou en koester in my hande. Nie dat daar 'n gebrek aan sulke items in my huis is nie....daar is rakke vol albums, jare se leef-ervaringe vasgeplak en gestoor vir die nageslag. En taamlik dikwels blaai ons deur dié albums en geniet alles weer van voor af.

Ons was onlangs in die Bosveld anderkant Nylstroom en kamera in die hand, het ek die skoonheid van hierdie stuk wêreld ingedrink en vasgekiek vir ewig. Kom geniet die mooi van God se Skepping saam met my.....
 

Ou Bloukoppie daar teen die muur

is dit 'n muggie waarna jy so gluur?

 

 

Die growwe stam van 'n doppruim, 'n blinkblaar wag-'n-bietjie, 'n soetdoring of 'n kurkbasklapper......almal ewe uniek, almal ewe mooi.

 

"Kwêêêê!" roep die grys loerie sy kenmerkende Bosveldroep....
 

 

...en bloukopkoggelmander luister

 

Nêrens is die lug so blou, so skoon soos hier in die bosse nie en sou 'n mens opkyk, raak jy bewus van jou eie kleinheid.

 

Tarentaal vertel 'n ou verhaal

van kruiwawiel se tjierietjier -

spikkelveer roep poelpetaan

oor rant en vlei die donkermaan

dan pik-pik hy

en skrop soel somers pienktoon oop

daar waar hy ouman ver

sy paadjie saam-saam loop

Elizabeth Kendall ©

 

 

 

Ons land

Waar soggens vroeg oranje-geel
die son oor gras en bosse streel
waar kierieklapper en karee
hul eenvoud skoon aan almal gee
het ek my hart toe wéér verloor
my liefhê-land, my siel bekoor…
deur leegtes en verbrande gras
oor heuwels teen 'n slakkepas
geluister hoe die wind deur oop vensters praat,
gesien hoe 'n kiewiet wip-wip na sy maat…
en altyddeur geweet: my land is mooi, my land is goed
my land pomp deur my hart se bloed

Elizabeth Kendall ©

  

Saai jou saad in die môre, gaan in die laatmiddag daarmee voort...

- Prediker 11:6

 



 

 

Onbegryplik groot 

“Nou kan jy weer bly word, “ sê hy en kyk na my -

na lange jare saam is daar wêrelde van verstaan

ja ek kan weer sing en skaterlag

ribbokrats oor rante klim

goudgeel stukke sonlig sluk

en opkyk na die wolke blou daarbo 

 ’n twyfelaar wat glo

Elizabeth Kendall ©



Dis knoetse en knobbels en krake...

 

en sandpaadjies tussen graspolle....
 

Ruik jy die vars lug, hoor jy die roep van 'n houtkapper, voel jy die stilte om jou vou soos 'n sagkombers?

 

Hier is dit rustig. Hier kan jy net jy wees.

 

 





 Wie het die waters in die holte van Sy hand afgemeet, met die breedte van Sy hand die maat van die hemel bepaal, met 'n maatemmer die grond van die aarde afgemeet, met 'n skaal die berge en die heuwels geweeg? Jesaja 40.

 

 

 

Hoog oor die water skommel die vinkies

Vol van die vreug van die somerdag...

C. Louis Leipoldt.

 

 

 

'n  Bosveldvisvanger teen die hemelblou

 

 

en 'n kakelaar wat kan kekkelpraat van smôrens vroeg tot sawens laat...

 

.....moet van akkedissies nie vergeet

 

of pienkrooi naaldekokers wat mos alles weet !

 





 

Die hoep-hoep met sy vere bruin en swart

het my lank doodstil laat staan,

verwonderd en verbaas het ek gekyk

hoe hy met sy lang snawel

sappige wurms uit die grond uit grou,

hom niks gesteur aan my en jou.

 

 

 

 Teen skemeraand het ons saam met die bottergatjie op die blou stoele langs die swembad gaan sit -

ons het gesels, gelag

en ook miskien gebid...

 

 

 

Ons batterye is weer gelaai, ons harte is lig en die lewe is 'n lied.