Instandhouding

Gister hoor ek oor RSG as mens 'n blog het, moet jy dit in stand hou. Nouja, hier is ek! Besig met instandhouding. 

Vanoggend weer vroeg wakker, heerlik tussen die warm komberse gelê en lees aan die Vroueblad. Vandeesmaand se tema is "huise". Ons almal weet "as die Here die huis nie bou nie...." Ons weet ook dis nie die buitekant van 'n huis wat 'n huis maak nie, maar die binnekant: die mense wat daarin woon, die liefde wat gedeel word, die saamwees, die lag, die huil. "Liewer 'n stukkie droë brood met vrede daarby as 'n huis vol kos met 'n getwis daarby" (Spreuke 17:1) 

Hier in ons ou huis met die plankvloere is vrede. Vrede en liefde. En ek is so dankbaar daarvoor. 

Die winter lê op die oomblik die hele tuin vol. My vetplante huil. Die gras is vaal. Die wilde knoffel sukkel. Soggens staan die kaal akkerboom donker afge-ets teen die koue winterlug. 'n Verdwaalde hadida gil sy "hallo's" vanuit die hoogste takke van 'n denneboom.
Tog weet ek dis alles net tydelik. Dié wete verbly my grootliks. Dis soos musiek in my binnekamers. En ek hou styf vas daaraan met yskoue vingers. 

Bo in die anaboom se wintertakke sit 'n opgepofde rooikophoutkapper: 'n vrolike flenter kleur teen die ysblou lug.   

In die Bosveld is ek tuis

'n Mens moet dieper kyk, beter luister, minder praat, meer waardeer. Ek besef dit maar elke dag weer opnuut. Met ons onlangse besoek aan Dikhololo in Noordwes, het ek 'n hele paar dinge wyser geword. Wat ek nie geweet het nie, is dat die naam Dikhololo 'n Tswana naam is wat "die plek van die klipspringer" beteken. So paslik. Lieflike en groot klippe lê oral rond, soos bruin, uitgeryste beskuite. Ek het nie 'n klipspringer gesien nie, maar wel baie dassies.

 

 

 

Op een van ons eie wildritte, kom ons op 'n FAMILIE KERKHOF af, knus tussen die bome.

Ons wonder tegelykertyd wanneer laas het ons die woord "kerkhof" gehoor. So mooi.

 

 

Daar is net 'n paar grafte, maar wat opvallend is van die grafskrifte, is almal se liefde vir die bosveld en dat hulle vrede hier gevind het.

 

 

 

Hier waar elke dag 'n nuwe belewenis van vreugde is. Naby aan die natuur is ook naby aan God.

 

 

In die hoek van dié eenvoudige kerkhof met sy paar grafte, is 'n nismuur vir mense wat aan verassing glo.

 

 

Ek lees die name daarop en wonder oor die vreemde mense wat hier onder maroelabome en haak-en-steek hul laaste rus kom vind het.

 

Net vier jaar oud geword hier in die bosveld. Mannie. Dis ook die naam wat ek my eie seun genoem het toe hy klein was. Ek doen dit soms nog steeds. Hoe dankbaar is ek skielik dat ek hom nog het.

 

 

Kinders wat hier begrawe is: Kosie, Mannie en "Ekke." Wat sou die rede wees vir so 'n vroeë dood? En twee van hulle het dieselfde doopname. Johannes Jacobus.

 

 

'n Entjie van die kerkhof af, staan 'n sementbankie met 'n interessante naamplaat op.

 

"Hier het jy altyd jou rus kom vind"

 

 

Ons ry weg van die klein kerkhof  met baie vrae in ons gedagtes. Die stiltes van die bos maak ons rustig. Die wete dat mense kom en gaan, dat God steeds in beheer is en bly van ons almal se lewens hier op aarde en van alle dinge, dit is 'n lewenslange troos.

 

'n Stukkie geskiedenis: Dikhololo is 'n wildsplaas  van 450 hektaar anderkant Brits. Hier is veertien verspreide kampe, waarvan sommige hul eie swembad het tussen die natuurlike klipareas. In 1983 het Mnr. Willem Bester besluit om Dikhololo, voorheen die bosveldplaas van oud minister Carel de Wet, te ontwikkel en aandele te verkoop in 'n tyddeelskema. Op 10 September 1983 onthul Dr. Marius Barnard (LV), broer van Dr. Chris Barnard, die gedenkplaat by die oorspronklike Hoofkompleks by Piet-my-Vrou. Die oord spog tans met 'n aandeelhouerstotaal van meer as 8300.

 

 

 

 

 

 

Oplaas: 'n Klipspringer vir altyd agter die waterval by die hoofkompleks.

Soms mag mens niks doen

Salige Saterdag. Heeldag. Die huis is koud. Buite skyn 'n winterson. Ek sien vreemde swartblou voëls wat my woestynrosies sit en kou. Hulle lyk na spreeus. Daar moet iets lekker in 'n woestynroos se blaar wees, want dis nie die eerste keer dat ek voëls betrap wat so heerlik sit en peusel nie. Die kwêvoëls dink ook dis hul spesiale lekkerny.

 

Ek het vandag tyd. Wat 'n heerlikheid is dit nie! Ek kyk op na die ysblou lug. Die boomtakke, kaal soos koue vingers, maak hul eie prentjies.

Hoe mooi lyk die wit takke van die "Pride of India" nie teen die oop, skoon en blou lug nie. 'n Groot vrede kom lê in my binneste en vanoggend se bekende stilwees-woorde uit Jesaja 41: 10 kry sommer weer nuwe betekenis.

 

 

Elke seisoen het sy eie bekoring. Winter in Bronkhorstspruit kan knypkoud raak. Tog weet ons die aarde moet ook ruskans kry.

 

 

Die feit dat my rose dié tyd van die jaar nog in volle blom langs die paadjie hek toe staan, is een heerlike bonus. Ek put soveel genot daaruit!

 

 

In die agtertuin jubel die "Just Joeys" in hul oranjerooi rokkies en maak my hart winterwarm en bly.

 

Op die draadtafel by die voordeur waar die son soggens louwarm kom lêplek soek, blom die kaktus steeds...'n lieflikheid om te aanskou in die winterkoue. Hoe dikwels beloon die natuur ons nie. Spatsels kleur tussen die dorheid en die vaaltes. Nes ons lewens. Ons moet net tyd maak om dit te waardeer en weer 'n slag raak te sien.

 

Kom ons kyk kiekies

So lank as wat ek kan onthou, was 'n kamera en foto's neem een van die heel lekkerste dinge op aarde vir my om te doen. Ek onthou nog so goed ek was omtrent in St. 7 iewers rond toe ek van my spaargeld vir my my eerste eie kamera gekoop het. Dit was 'n Kodak Brownie. Vir my gelykstaande aan 'n wonderwerk! Nietemin, sedertdien het daar heelwat beter modelle gevolg en telkens het ek my verlustig in die genot wat 'n kiekie kan bring.

Vandag neem ons foto's en bêre dit op ons rekenaars. Die digitale kameras maak alles soveel makliker....tog mis ek die gevoel van 'n foto-album vol herinneringe wat ek kan vashou en koester in my hande. Nie dat daar 'n gebrek aan sulke items in my huis is nie....daar is rakke vol albums, jare se leef-ervaringe vasgeplak en gestoor vir die nageslag. En taamlik dikwels blaai ons deur dié albums en geniet alles weer van voor af.

Ons was onlangs in die Bosveld anderkant Nylstroom en kamera in die hand, het ek die skoonheid van hierdie stuk wêreld ingedrink en vasgekiek vir ewig. Kom geniet die mooi van God se Skepping saam met my.....
 

Ou Bloukoppie daar teen die muur

is dit 'n muggie waarna jy so gluur?

 

 

Die growwe stam van 'n doppruim, 'n blinkblaar wag-'n-bietjie, 'n soetdoring of 'n kurkbasklapper......almal ewe uniek, almal ewe mooi.

 

"Kwêêêê!" roep die grys loerie sy kenmerkende Bosveldroep....
 

 

...en bloukopkoggelmander luister

 

Nêrens is die lug so blou, so skoon soos hier in die bosse nie en sou 'n mens opkyk, raak jy bewus van jou eie kleinheid.

 

Tarentaal vertel 'n ou verhaal

van kruiwawiel se tjierietjier -

spikkelveer roep poelpetaan

oor rant en vlei die donkermaan

dan pik-pik hy

en skrop soel somers pienktoon oop

daar waar hy ouman ver

sy paadjie saam-saam loop

Elizabeth Kendall ©

 

 

 

Ons land

Waar soggens vroeg oranje-geel
die son oor gras en bosse streel
waar kierieklapper en karee
hul eenvoud skoon aan almal gee
het ek my hart toe wéér verloor
my liefhê-land, my siel bekoor…
deur leegtes en verbrande gras
oor heuwels teen 'n slakkepas
geluister hoe die wind deur oop vensters praat,
gesien hoe 'n kiewiet wip-wip na sy maat…
en altyddeur geweet: my land is mooi, my land is goed
my land pomp deur my hart se bloed

Elizabeth Kendall ©

  

Saai jou saad in die môre, gaan in die laatmiddag daarmee voort...

- Prediker 11:6

 



 

 

Onbegryplik groot 

“Nou kan jy weer bly word, “ sê hy en kyk na my -

na lange jare saam is daar wêrelde van verstaan

ja ek kan weer sing en skaterlag

ribbokrats oor rante klim

goudgeel stukke sonlig sluk

en opkyk na die wolke blou daarbo 

 ’n twyfelaar wat glo

Elizabeth Kendall ©



Dis knoetse en knobbels en krake...

 

en sandpaadjies tussen graspolle....
 

Ruik jy die vars lug, hoor jy die roep van 'n houtkapper, voel jy die stilte om jou vou soos 'n sagkombers?

 

Hier is dit rustig. Hier kan jy net jy wees.

 

 





 Wie het die waters in die holte van Sy hand afgemeet, met die breedte van Sy hand die maat van die hemel bepaal, met 'n maatemmer die grond van die aarde afgemeet, met 'n skaal die berge en die heuwels geweeg? Jesaja 40.

 

 

 

Hoog oor die water skommel die vinkies

Vol van die vreug van die somerdag...

C. Louis Leipoldt.

 

 

 

'n  Bosveldvisvanger teen die hemelblou

 

 

en 'n kakelaar wat kan kekkelpraat van smôrens vroeg tot sawens laat...

 

.....moet van akkedissies nie vergeet

 

of pienkrooi naaldekokers wat mos alles weet !

 





 

Die hoep-hoep met sy vere bruin en swart

het my lank doodstil laat staan,

verwonderd en verbaas het ek gekyk

hoe hy met sy lang snawel

sappige wurms uit die grond uit grou,

hom niks gesteur aan my en jou.

 

 

 

 Teen skemeraand het ons saam met die bottergatjie op die blou stoele langs die swembad gaan sit -

ons het gesels, gelag

en ook miskien gebid...

 

 

 

Ons batterye is weer gelaai, ons harte is lig en die lewe is 'n lied.