Ons hou konferensie

Op Woensdag 5 Maart  het ek saam met Susan in die reën Pretoria toe gery waar ons ‘n uitstalling moes gaan “bou” vir  Pretoria Streek se konferensie.

Toe sy voor ons huis stop, het dit gesous. Soos dit al sous van laas week af en nog steeds gaan sous tot Vrydag, sê die manne wat weet. Ons was uitasem en natgereën toe alles uiteindelik in die motor gelaai is. Chris het oral gehelp en my Brakkies-worshond het alles bekommerd staan en bekyk agter die toe hek. Waar gaan sy Ounooi dan nou in die nattigheid tog heen? Hy het so klein en verlore gelyk op sy bal-en-kloupootjies. Gelukkig het ek geweet hy sou tevrede wees om by sy baas te bly en in sy warm bedjie te lê en slaap en wag.  Hagar, ons ou Labrador, het nie eers uitgekom om te kom groet nie, hy het van beter geweet!

Ons het heerlik gekuier en gesels op pad na Pretoria. Dit het een hele uur geneem om daar te kom, want die pad was nat en glad en ons was maar liewer versigtig.

 Hier is die mooi kis, kamerverdeler en ander dinge wat uitgestal is. 

‘n Spierwit hekellap uit toeka se dae gee ons uitstalling sommer ‘n hupstootjie!

 Pragtige porselein en doilies met kraletjies. 

Ons kwilt waaraan baie van ons taklede langer as ‘n jaar gewerk het, het ons spesiaal gaan leen om ook weer uit te stal. 

 
Toe het ons begin aflaai: ‘n trousseuakis, ‘n mat, ‘n kwilt, ‘n een-en-sestigjarige pop, (Marietjie, my pop wat my Pa my present gegee het toe en so vier, vyf was) gehekelde borslappies wat aan my tweeling behoort het, bloesies en porselein en doilies....wat nog? Dit moes alles deel van ons uitstalling wees met die tema: “Die vreugde van vrouwees”. Ons het dit so geniet!

Op ‘n stadium klim ons altwee bo-op die staaltafels om die kwilt teen die muur gehang te kry. Benoude oomblikke, sê ek vir jou! Ons is nie meer veertien nie. Ten spyte van die koel weer, was ek papnat gesweet en beangs en het my Ma uit my jeugjare hoor sê:

 “Sussa, moet jy bo-op alles klim my kind, is jy ‘n ribbok?”

Gelukkig was daar genoeg hande wat kon help. Luitha het die kunstenaar van die jaar, Laurika Rauch, se uitstalling gedoen en ons het mekaar oral gehelp en mooi gemaak. Ek dink die kis en kamerverdeler het baie mooi gelyk, wat dink julle? Mooi hout meubels is darem maar net ‘n lieflikheid op aarde!

Links voor is die mooi en outydse porseleinkoppies en doilies. Agter op die tafel waar my Marietjiepop sit, het ons ‘n mooi gehekelde tafeldoek gegooi. Handsakke, skoene, handskoene en krale was ook deel van ons uitstalling. Een van my skilderye moes die prentjie voltooi. Alles dinge wat ‘n vrou sou kon vreugde gee!  

Die blou blompotjie was Luitha s’n, ‘n kosbare en waardevolle kleinood. 

 

Ons was tevrede toe ons werk klaar was. Donderdag sou die konferensie plaasvind. Dié dag waarop net  vier van my modem se liggies douvoordag gebrand het. Ek het vergeet daarvan en gehoop dit sal alles weer reg wees teen die tyd dat ek tuis kom. Oor die nuus het ons gehoor van Escom se probleme en dat beurtkrag weer moontlik ons voorland gaan word. 
 

 

 In die kerk waar ons bymekaargekom het, was ons skaars aan die gang toe die krag afgaan. Dit was skemerdonker. Die streekvoorsitter, Lily Coetzee, het haar nie laat onderkry nie en ‘n mikrofoon wat met batterye werk, gebruik. Die klank daarvan was uitstekend! 

 Ons het die konferensie baie geniet....ten spyte van ‘n baie lang kragonderbreking. Die gaskunstenaars het geduldig bly sit en gewag dat die krag moet aankom. Toe Johan Coertzen teen half een besluit hy gaan nou maar a-capella sing, spring die ligte aan net toe hy die woorde: “Dan moet ek JUIG!...my Redder en my God” sing. Hoe paslik. Miskien moes hy al nege uur begin sing het! 

 

 Daar is baie trofeë uitgedeel en baie pryse gewen. Ek het weer onder die besef gekom van hoe knap en deugsaam ons vrouens is. Vaardig met naald en gare, wol en blomme. Talentvol. Wat almal moet weet, is dat die VLU nie net ‘n klomp tannies is wat naaldwerk doen en koekies bak nie. Daar is baie ander dinge wat ook gedoen word. Foto’s neem en prosa skryf is twee van dié dinge wat my baie naby aan die hart lê. 

 Luitha se rangskikking! (Gevorderd.)  Daar was ook beginner rangskikkings en die tema was: Groen, groen, groen! Is dit nie pragtig nie?

Wie sal 'n deugsame vrou vind? Haar waarde is ver bo korale!

 

 Vir dié wat nie weet nie, hierdie koek word 'n simnelkoek genoem. 

Ons skakelbeampte, Petra Maritz,  se album was ‘n oogfees! As ek ‘n beoordelaar was, sou ek haar loshande ‘n eerste plek, ‘n medalje en ‘n vakansie in Mauritius gee. Ure se werk het tussen die kleurvolle bladsye gelê. Al Van Riebeeck se bedrywighede is hierin opgeteken en sal bewaar bly vir ons nageslag. 

 Daar was genoeg om te bewonder en waardeer. Maryna Olivier het ‘n eerste prys losgeslaan met haar laphoed. Emma en Jolanda se bloese het ereplekke gekry, Yolande het eerste prys met haar foto van "Nuwe lewe" gewen, baie ander het ook trofeë en pryse gekry. 

 

  

 Die skrywers van die jaar: Herman Charles Bosman en Deborah Steinmair, se werk en foto's is ook baie mooi uitgestal.

 Die kleurskema was cherise en pienk en die tafels mooi gedek. 

 

                                   Hier sit Maryna, Luitha en Jolanda al heerlik en kuier!

‘n Collage van gebeurtenisse:

 

 

In die kleinste oggendure

Elke dag het sy ops en sy afs. (Ek glo nie jy gaan my twee nuutste woorde in 'n woordeboek kry nie!)
Vandag het al baie vroeg begin. Donkernag. Hagar blaf kliphard buite: "WOEF! WOEF!" Wakker is ek. Wakker is Chris. Wakker is Brakenjan, ons worshond, wat binne slaap. Hmmmmmm, ander honde wat rondloop in die donker straat is toe die rede vir die onrus.
Almal keer terug na Droomland, behalwe die uwe. Wawyd wakker. Kyk op die foon. Kwart oor twee. Aggenee. Draai om, knyp my oge styf toe en doen my bes om die wêreld te vergeet.  Onsuksesvol. Staan op, gaan maak koffie, kom lees en bid my dag vol vrede en vreugdes.

Sit voor die rekenaar en kyk e-pos. Twee verrassings lê en wag: die eerste 'n heerlike kommentaar van my oorlede Pa se neef Kosie wat doer ver in die Kaap bly.  Bloed bly maar dikker as water.  Ek het sy werk eendag toevallig raakgelees op 'n Afrikaanse gedigteblad (Vic Viviers) en sedertdien hoor ons taamlik gereeld van mekaar. So lekker. Hy het een van my bloginskrywings: Ek en ou goed van 'n tydjie terug onder oë gehad en dit klink asof hy dit baie geniet het. Hartverblydend! 'n Mens weet mos nooit wie lees jou woorde as jy op 'n blog gedagtes deel nie. Sulke terugvoer is so kosbaar.

Die tweede e-pos is van Mary T Kelly van Ierland. Nog nooit gehoor, gesien of saam tee gedrink nie. Toetentaal onbekend. My oë gly oor haar Ierse Engels: "Dear Elizabeth, I have long been an admirer of your paintings on PIL and just recently became a member.

I did a painting of your River in Africa (above) last year, I did a slightly different take on it so it looks somewhat different. My question to you is, would you mind if I submitted my version to the PIL site ? If you are not happy with the idea then I fully understand. Thank you for taking the time to read this. I am attaching an image of this picture and if you do agree I will of course mention it's been inspired by your painting.

Kelly's painting:

Wat 'n heerlike kompliment! Om iemand ver oor vreemde waters so te kon inspireer is vir my beter as botter op brood of 'n beursie vol geld. Ek voel dankbaar en bly en laat weet haar die saak is reg, die Kaap is Hollands, sy kan haar skildery met liefde op Paintings I Love gaan uitstal, ek voel geëerd.

Toe ek teen ligdag die kamer se gordyn ooptrek, sien ek die mooiste wonderwerk net hier langs die venster. Gister was dit nog net lang, dun stele met belowende knoppe, vandag volmaakte blomme.

 

 

Ek dink ek gaan die res van die dag gebruik om dit te bewonder ...en om dankie te sê.

Dis weer tyd

Ek dink daar is 'n stukkie Bosveld in baie van ons. 'n Plekkie waar jy en jy alleen kan gaan sit en droom....miskien sit en versies uitdink of dalk prentjies teken in die sand. Miskien net luister na die houtkapper se prrrrrrrrrrr iewers waar jy hom nie kan sien nie, iewers bokant jou kop tussen die groen blare. 'n Plekkie om te dink. 'n Plek waar jy weer mens kan wees en oopoog  met God kan praat of net tjoepstil sit en luister.

Soms vou die verlange na so 'n plek jou heeltemal toe. Mense wat Bosveldbloed in hul are het, wil altyd weer teruggaan. Ons wil weer vroeg opstaan en in die veld gaan stap, die gras ruik, na die bome kyk, hul skurwe stamme omhels, in hul skadu's staan en opkyk na die skoon, blou lug daar bo.

As jy nie onmiddellik aan jou sielverlangens kan uiting gee nie, dan wend jy jou maar na die kwas en die verfpotte en jy skilder. Verbeeldingprentjies van Bosveldpaadjies iewers, iewers ver. Dit troos want terwyl jy skilder, word jy heeltemal deel van dit wat voor jou gestalte kry. Jy klim as't ware uit jou dorpshuis uit binne-in jou Bosveld-boendoes. Die geur van verf voed jou hunkerende honger siel. Jou dors word geles. Jou vreemde verlangens krimp kleiner.

En as jy klaar is, staan jy so 'n entjie terug en jy kyk...jy kyk na die kleure voor jou, jy ruik die bos, jy hoor die sonbesies sing.

En dan wéét jy dis weer tyd om 'n tas te pak, dis tyd om te gaan batterye laai. Al is dit net vir 'n paar dae....die bos roep en jy moet mos luister!

Glo net

Geloof kan berge verskuif

Geloof kan jou oplig en jou abba

Geloof is ‘n vashouplek -

 ‘n stukrag en ‘n anker

Geloof reënboog ‘n vaal dag

Geloof is krag

Geloof is  moed

Geloof het net ses letters

Geloof is goed

Geloof kom lê ‘n hand op joune

 Geloof fluister vuurwerke in jou binneste

Geloof  groei

 en  prewelbid

wanneer kleingeloof jou hele mens vol sit

Elizabeth Kendall ©

Een van die heelmooiste woorde in Afrikaans, is die woord TROOS.

Troos is ‘n vyfletterwoord -

 vyf  vingers aan  een hand

 een hand wat joune vashou,

 één warm hand wat oor jou skouer  kom vlerk

‘n toemaarkombers teen koue en pyn,

 fluister  vrede  en vreugde

teen elke donker deurkosyn

Daar is troos in die warm boontjiesop

wat jy vir ons maak as die koue deur die sleutelgat klouter

 en teen my bene kom opklim…

Troos lê jou oë vol

as jy my help onthou

 aan al die dinge wat ek

so vreeslik vergeet

Troos is ‘n vyfletterwoord,

‘n koesterwoord

Troos is jy

Elizabeth Kendall ©

Op pad

Die lewe is 'n oogknip

die lewe is so kort

jy dink nog dit is dagbreek

as skemer oor jou stort

So snelverby, so skielik,

so onverwags en gou

lê jou ma-se-hande

op eie skoot gevou...

Oor kreukels en oor klippe

het jy jou pad geloop,

langs hemelhoë transe

vol liefde en vol hoop

Waar slingerpaadjies wegraak

in woude, diep en groen

het jy die lewensreis

met God se hulp gedoen.

En voor jou wag die wonder

van werk wat nog moet kom,

dan prys jy met jou lippe

gee alle eer aan Hom!

Elizabeth Kendall ©

Elke "painting" het sy eie storie...

Elke "painting" het sy eie storie en hierdie storie is 'n jubelsang, 'n blymaaklied, 'n stil gebed van dankbaarheid.

Dit was 'n doodgewone dag, 'n lekker tuisbly-dag waarop ek kon doen wat ek wil. Vanselfsprekend het ek geverf, geskilder. Dis mos pure heerlikheid! En dit sou mos weer bome wees, water, klippe...my liefde vir die natuur het geen heiningdrade nie. My liefde vir God se Skepping lê wyd en ver en onbegrens: oor geel grasvlaktes en wuiwende koringlande, verby kabbelende stroompies en droë, uitgetrapte Bosveldpaadjies, langs koel strande en persblou oseane. My verwondering en bewondering vir die natuur is 'n daaglikse pasella, 'n doepa op 'n droewige dag, 'n kitsresep vir blywende vreugde.

Ek skilder op 'n x-straalplaat en dié keer met akrielverf. Na so drie, vier, vyf ure is ek amper tevrede. My liewe man is gereeld my heelbeste beoordelaar. "Baie mooi!" sê hy op sy kalm, rustige manier. Dis oorgenoeg.

Ek neem 'n foto en plak my prentjie op facebook. Binne 'n halfuur vra Sanne-Marie wat die prys is. Ons onderhandel en beklink die transaksie in die stilligheid van facebook se boodskap-boksie. Ons altwee voel bly en opgewonde en vreeslik dankbaar. Ek laat raam die skildery by Sarie van Jasapeco. Sy ken haar storie en doen dit netjies en deeglik. Deur al die jare heen het ons ook al vriendinne geword en weet ek van haar amper-knievervanging en haar liefde vir haar roostuin.

Sanne-Marie se ondersteuning is 'n groot aanmoediging. Ek's sommer lus om nog twintig riviere te skilder!

Maureenkind sien die foto op facebook en soos dit 'n goeie kind betaam, adverteer sy dit terstond ook op haar blad. 'n Gawe vriend van haar sing sy loflied ver, ver van hier:

"Out of Africa a scene from my home State of Michigan. This wondrous painting immerses me in our Northwoods. A crystal clear trout stream in the Autumn, lined with Cedar, Maple, and Pine with the hills rising in the distance. I can feel the pull of the current and imagine the trout rising to feed. I must have this work of Art!" 

Maureen Grobler You have a talent for writing Jim! Thank you for the beautiful compliment... I'm sure Elizabeth will appreciate your warm words... and respond ;-)

Jubel en juig! Ek laat weet hom ek doen kommissies. E-posse vlieg vinniger as winterswaels van Bronkies na Michigan. 'n Uitdaging lê voor my deur. Om 'n skildery te verf wat amper nes die vorige een lyk, is makliker gesê as gedaan. Een voordeel is: ek is LUS daarvoor, baie! En lus help altyd, ons weet mos nou al....

Na drie dae dink ek, ek is klaar. Die skildery lyk nou so:

'n Foto word Michigan toe gepos. "Jim, jy moet sê of jy tevrede is. As daar enige-iets is wat jy verander wil hê, laat weet my asb. Jy is die kliënt, dis jou voorreg. Jy moet asb. 100% gelukkig en tevrede wees", tik ek vir hom in my mooiste Engels. Die man betaal my mos, hy ondersteun my, hy vertrou my....ek moet en mag hom mos nie teleur stel nie. Is mos ordentlik grootgemaak.... ;-)

Hy skryf die mooiste briefie terug:

Elizabeth,

I am in somewhat of a quandary.
You ask if I wish any changes. I am in your grace to ask such a thing.
I will request a bend and narrowing in the far reaches to add depth and a vision in my mind to the beyond. Also, as I live in a heavily glaciated area a boulder or two in the stream would be appreciated.
I am hesitant and uncomfortable in my requests.I do so only as you have opened the possibility.
I find your work remarkable.
My kindest regards, Jim.

"Ordentlik grootgemaak" staan tussen die ver-man se woorde.

Ek sien in my gedagtes wat hy bedoel...en ek maak prentjies in my kop. Dit behoort nie te moeilik te wees nie. Nog 'n dag gaan verby. Die rivier kronkel dieper in die woude in, verder na agter toe, raak dowwer en verdwyn tussen die bosse van Michigan. Ver agter verskyn 'n wit heuwel, sneeu en gletsers is vaagweg te sien in die agtergrond. Meer klippe word in die blou rivierwater vasgeverf. Ek hoor die stroom se kabbellied. Iewers sing 'n blou loerie. Ek ruik die klam gras. My oë traan. Hoe heerlik is dit om my passie uit te leef, my Godgegewe talent te kan gebruik en die vreugde van werksbevrediging te kan smaak.

"Dankie Here..." fluister ek sag.

Toe ek klaar is, roep ek vir Chris. "Dis pragtig!" sê my heelbeste beoordelaar.

Ek neem 'n foto en stuur dit Anderland toe. Blitssnel spring die wonderwoorde voor my oë op die skerm:

"This is marvelous Elizabeth! You must have read my mind for surely it could not more accurately portray what to me is Pure Michigan. Thank you so much. I could not be more pleased."

Ek is geseënd en baie dankbaar. Eerskomende Saterdag gaan ek en Chrisjan pap en kaiings eet by die Willem Prinsloo se mampoerfees om dié lekkerte te vier!

Ns. Ek meng nie as 'n reël my taal te vreeslik erg nie, maar dié "painting" het mos sy lisensie, dit gaan mos Amerika toe!