Showing posts with label ma. Show all posts
Showing posts with label ma. Show all posts

Wednesday 6 June 2012

Ma-wees.

‘n Ma se hart is ‘n snaakse ding, dit wil altoos weet waar en hoe en wat. Dis nou oor haar kinders. Waar is hulle, hoe gaan hulle regkom, wat doen hulle. Is hulle gelukkig? Miskien is dit die belangrikste. Is hulle gelukkig? Want as hulle gelukkig is, is sy ook gelukkig. Gelukkig en bly. En lekker om te ken.
Laat weet kinders hulle kom kuier, dan bokspring ‘n ma se hart sommer in haar keel. Sy maak beskuitblikke vol, sy gooi ‘n skoon, bloedrooi tafeldoek oor die ronde tafel in die kombuis. Sy hou die voorhekkie dop.
Haar kinders is lankal nie meer kinders nie, maar altyd bly hulle hare. Sy vou steeds saans die sagkombers styf agter hul rug in al is hulle ver van haar hande af. Sy bid hulle steeds koersvas op die regte paaie, gee hulle soggens as die dag breek vir haar Here en haar God.  En tussendeur onthou sy baie dinge. Kleintydsêgoed…onthoudinge vir altyd en eendag.
Kinders hoef nie ‘n week lank by jou te kuier as hulle al grootmense geword het nie. Kort kuiertjies is wonderlik, balsem vir ‘n moederhart. Om hulle te sien, vas te hou, saam te lag en lekker te gesels oor ditjies en datjies is meer as genoeg vir enige ma se vrolike voortbestaan op Moederaarde.
En ry hulle weer en jy loop alleen terug huis toe, kom lê daar ‘n saligheid en ‘n blywees en ‘n diep dankie in jou binnekamers. Net omdat jy weet jy het die voorreg om ‘n ma genoem te mag word.
Elizabeth Kendall ©

Ma-wees
Nes 'n welkom reënbui op droë grond
is suikersoet die goeie nuus
uit ‘n kind se mond,
verkwik haar siel, haar binnemens
gee blyweesklank aan elke wens
want smôrens vroeg, voor hanekraai
het sy hul een vir een geabba,
 by haar God en Here af gaan laai…
Hom gesmeek, gevra, gebid
hul skrede op die regte pad te sit,
hul hand te vat en hul te lei
tot daar waar vrede vatplek kry
en as sy dan die antwoord duidelik hoor
sing al die eng’le saam ‘n jubelkoor
want in haar klein gebed
was slegs een enkel woord heelbo:
dis die woordjie “Glo”
Elizabeth Kendall ©

Tuesday 5 June 2012

Ons onthou....

Pa en Ma (1974)

3 Junie…’n dag wanneer winter gewoonlik wit op die grasperk lê, ‘n dag wanneer mens weet dis nou maar eers die begin van nog baie koue dae vorentoe. Dit knyp met ysvingers aan jou bene as jy die hekkie vir die ousie gaan oopsluit. Teen die buitemuur staan die kannas modderbruin en jy wonder of jy dit nie maar kort moet afsny nie. ‘n Dooie blaar is so heeltemal dood. 

Maar 3 Junie is vir my en my kinders ook ‘n onthoudag. Ons onthou heerlike saamkuiers by ‘n gedekte tafel met eetgoed wat jou mond laat water. Nog ‘n koppie tee. ‘n Koppie, nie ‘n beker nie. En ‘n mooi koppie, Royal Albert se fyn porselein met lieflike blommetjies op. Tee proe mos net baie lekkerder in so ‘n mooi koppie.  

Ons onthou haar lag, haar omgee, haar menswees. Ons onthou haar sorg, haar mooi rokke, haar wit hare, haar netheid. Ons onthou haar liefde vir alles wat mooi was: haar musiek, haar boeke, haar kinders en kleinkinders. Ons onthou haar liefde vir haar man. Ons sien hulle blywees in ons gedagtes. Ons bêre dit in ons harte, vir altyd. Ons verjaar nog ‘n jaar saam met haar. 

3 Junie is ‘n wonderlike warm dag aan die begin van nog ‘n geseënde winter, want ons onthou my Ma. 

Elizabeth Kendall ©

Saturday 12 May 2012

Vier keer bly!

Vier kinders is ‘n huisvol. En ‘n hartvol. Mens se hart het vier kamers. Daar’s oorgenoeg plek vir elkeen. Al is hulle lankal al gespeen. Hulle klou vas aan jou soos klitsgras. Of soos die soet reuk van die verbleikblom. Hulle menswees kan nooit uit jou hartsgedagtes uitgevee word nie. Nie eers deur ‘n wilde orkaan of ‘n stormsterk tornado nie. Hulle sit. Soos toffie aan ‘n wolkombers. Binne-in jou hart vir vreugde of vir smart.

Solank as jy lewe sal jy hulle liefhê, meer as woorde. Jou liefde is om hulle, langs hulle, onder hulle. Jou liefde vir jou kinders is jy. As jou kind seer het, pyn jy in die oortreffende trap. As jou kind bly is, verander jy in ‘n sorgelose siel en geheel die lewe is ‘n stuk saligheid.

Meer as dikwels deel jy jou kinders se doen en late met jou manmaat. Sy skouers is jou vesting, ‘n sterk bastion teen enige onverwagse aanslag.... sou stormwinde jou van koers af dwing of vrees jou oorval. Jy spyker jou woordelose kommer in flardes en flenters teen sy omgeehart se mure vas. Want déél maak einas makliker, sagter, beter. Deel maak ook vreugdes voller. Saambid is ‘n toemaartroos.

Soggens bid jy jou kinders op koers. Saans druk jy jou gedagtekombers agter hul rûe vas. Jy is bly as hulle oor jou drumpel trap. Jy jubel as Skype-beelde mense van vleis en bloed word. Iemand aan wie jy kan vat, kan vashou, kan bekyk en beluister. Jou selfoon swyg vir ‘n paar dae, sms’e is nie nodig nie. Jy troos jouself met sagte herinneringe as hulle weer koers kies na hul eie nes.

Jou lewe word ‘n kuierbymekaar met wisselende stiltes tussen-in. Soms lang afwesighede, afhangende in watter kontinent ‘n kind hom bevind. Jy sien jou eie kleuterfoto’s in kleinkinders se gesigte. Jy hoor jou ma se lag in jou kind se stem.

Jy loop haal jou Pa in die hemel en vertel hom iets moois wat ‘n kind gedoen het, iets wat jou trots en bly en gelukkig laat voel het. Jou gene vloei in die been van jou gebeente en die vlees van jou vlees.

Snags as wakker om jou skouers kom hang, skryf jy liefhêstories en verse oor nabywees. Jy skryf oor ma-wees en kindwees. Jou kinders kom klim in jou hande. Met sagte vingers tik jy soet sleutelbordwoorde. Jou liefde vou hulle toe. So lank as jy lewe. So lank as hulle spore op die aarde trap....want jou kinders is jou grootste present direk uit die hemel.

Elizabeth Kendall ©

Friday 11 May 2012

Ma-wees


My eerste waterverfrose ooit!

Nes ‘n welkom reënbui op droë grond
is suikersoet die goeie nuus
uit ‘n kind se mond,
verkwik haar siel, haar binnemens
gee blyweesklank aan elke wens
want smôrens vroeg, voor hanekraai
het sy hul een vir een geabba,
by haar God en Here af gaan laai…
Hom gesmeek, gevra, gebid
hul skrede op die regte pad te sit,
hul hand te vat en hul te lei
tot daar waar vrede vatplek kry
en as sy dan die antwoord duidelik hoor
sing al die eng’le saam ‘n jubelkoor
want in haar klein gebed
was slegs een enkel woord heelbo:
dis die woordjie “Glo”
Elizabeth Kendall ©