"A river in Africa" by Elizabeth Kendall | Redbubble

"A river in Africa" by Elizabeth Kendall | Redbubble:
An exhibition of 125 works by 75 artists has been on display in June 2012 in Sojie on Redbubble.
I am deeply honoured to have received one award and a badge of honor.
http://solo-exhibition.com/images/SoJie16/Sally-Sargent/Sally-Sargent-FineArt-Award-Medium-Master-Oil.jpg

http://solo-exhibition.com/images/SoJie16/SoJie16-Juried-Invitational-Art-Exhibit-traditional-honors.png

Gedigte en duiwe

My dag begin soos duiwe

wat pofveer neerdaal op die nok

en soos 'n warm sonstraal

al die weemoed

uit die winterkoue haal

Dis duiwesang wat aan my dak kom hang

soggens as die nag sy voorkop skoon vee

 en die dag sy grys stoppelbaard begin wys.

Elizabeth Kendall ©

My plek

Elke mens moet 'n plek hê: 'n plek waar jy kan werk, kan speel, kan droom. 'n Plek waar jy kan lag of huil of sommer net wees.  Ek is so dankiebly oor my plek. Toe die kinders nog almal in die huis was, was dié plek die twee oudstes se slaapkamer.

Elke oggend begin my dag hier...in stilte. Ek lees Bybel en bid.  Ek het dit nodig, dis soos batterye laai, dis soos asemhaal...ek kan my nie 'n dag daarsonder indink nie.

En natuurlik is die lekker warm koppie koffie 'n bonus!

Dié vertrek is nou 'n kunsgalery. Soort van. Kyk maar self! Ek stal skilderye hier uit, dié wat op bestelling is en dié wat nog gekoop moet word, dié wat my nooit wil verlaat vir geld nie en dié wat ek verniet weggee...

Soggens klouter die winterson stywebeen hier by die venster in. Hier kan ek lekker alleen wees. My tafel staan reg langs die sonkol. Ek luister musiek of sommer net radio.

Baie maal luister ek net na die stilte of die voëls hier naby. Dis heerlik om hier te kan wegraak van die wêreld af en te doen wat ek wil, hoe ek wil en wanneer ek wil. Dis kos vir my siel! Ek het dit nodig. En ek geniet dit so.

In die een hoek bly my boeke en baie foto's....albums vol van my en hom, ons gesamentlike kleinkinders, kinders, familie en vriende in en uit elke stadium van ontwikkeling en groei en saam menswees.

Hier skryf ek ook soms verse as die goeie muse oor my neer sou daal.... woorde in my lieflingtaal.

In die lekker groot ingeboude kaste is daar baie pakplek vir al my goeters...skryfgoed, papiergoed, verf, kwassies, paletmesse...ag sommer alles.

Teen die kaste plak ek die skilderye wat op x-straal gedoen is: vir die lekker en vir die mense wat kom inloer om saam met my te geniet! Ek hou nie meer uitstallings in die tuin nie. Bronkhorstspruit is nie 'n kunsdorp nie. Ek stal my werk uit op die internet. Daar is verskillende webblaaie:

http://www.paintingsilove.com/artist/elizabethkendall

en

http://www.redbubble.com/people/happyart

en

http://www.southafricanartists.com/showartist.asp?Code=KENDA001

Ek het al wonderlike terugvoering van aldrie hierdie webblaaie gekry. Dis elke keer 'n yslike verrassing en 'n groot blydskap!

Hier word baie nuwe skilderye gebore....ek werk graag op die tafel, soms gebruik ek die esel wat Liefman vir my op my verjaarsdag present gegee het.

 Langs die venster staan die voëltjies se waterbak.

Dis van hierdie hoek af wat ek hulle "bekruip" en my bes doen om mooi foto's te neem. Soms werk dit, soms nie.

En hier staan my "gewete"...as ek voel my klere sit nou bietjie te styf, dan trap ek fiets vir 'n week of twee en die Kaap is weer Hollands. Ek is nie vreeslik lief vir oefen nie, maar in die wintermaande is dit tog lekker om die stram en stywe skarniere bietjie op te warm... en dis glo gesond vir 'n mens, sê dié wat weet!

Elke mens het 'n plek nodig. Hierdie is my plek.

En ek sê dankie daarvoor.

Waar is die hemel?

Gister was ek by 'n begrafnis. Dood en lewe. Nou en toe. Ek kan vir ure daaroor peins en wonder. Die troosryke boodskap van 'n hemel wat wag, van saamwees in die hiernamaals, van rus en vrede en welgeluksaligheid by Hom vir ewig, vir altyd...dìt hou ons staande, dìt hou ons koersvas.

Ná kerk staan 'n paar van ons in die winterson en kuier. Eens was ons almal kollegas by dieselfde skool. Ons wêreld was toe die klaskamer en hoe ons die kinders wat grootoog voor ons gesit het, gaan toerus vir die lewe.

Nou het baie van ons reeds afgetree, doen dinge waarvoor ons nie toe tyd gehad het nie. Ure, dae, maande het ongemerk verbygeglip, meedoënloos. Ons kinders is nou so oud soos ons was. Ons praat oor ons kleinkinders, die vreugde van saamwees, die liefde.

Toe ek tuis kom, skryf ek 'n vers. Ek wou my malende gedagtes iewers neerpen. My bewuswees van die kortstondigheid van die lewe, die finaliteit van die dood, die wonder van vriendskappe wat hou en hou...dit alles het my tot stilstand geruk. En ek was bly dat ek God ken.

Meegevoel

My woorde warrel weg
soos blare in die winterwind
wat iewers teen ‘n heiningdraad
‘n ankerplek mag vind

My hartseer is ‘n koue hand
wat om jou skouers knoop
en moeiteloos jou trane

in my omgeewoorde doop

Elizabeth Kendall ©

Water

Water is lewe!

Of dit nou 'n rivierstroom is wat van die rante se kant af vloei en oor

baie bruin klippe kabbel,

of 'n skuimende golf wat wit kartels oor sagte seesand uitstoot

of voortdurend beweeg en lewe soos die see maar doen.

Soms vloei dit sag en rustig en vind 'n pad tussen geel-oranje en ligroos herfsbome,

 gesels-gesels gee dit lafenis aan elkeen wat verby mag wandel.

Dikwels hang blouwit wolke vol belofte bokant die aarde

om uiteindelik uitkoms te bring waar langdurige droogtes was.

Wilde branders breek in blou en groen, die krag daarvan ... ongetem.

Die ritme van die see, die sagvloei van 'n rivier, die kabbel van 'n bergstroompie...

alles, alles bly en is 'n wonder, geskep deur 'n God wat sorg en liefhet.

(Paletmes- en waterverfkuns gedoen deur Elizabeth Kendall ©

Kontak: ekendall1402@gmail.com)

Eendag, anderdag

As ek eendag oud is
(erg gekreukel en verkrummel)
en op 'n klein ou hopie lê,
sal jy steeds die mooie dinge
wat ek so graag wil hoor,
             nog sê?

Dit was gister toe ek iemand
(weerloos-broos, haar vel soos was)
só op haar sy sien lê,
haar oë was diamante
toe ek vir haar net "Hallo" sê.

Sal jy nog my hand vat
(jy het my mos heelgemaak)
en vir my stories lees,
sal ons saamlag nog so
'n sielsaligheid kan wees?

Sy was net 'n bondeltjie
(so uitgeteer, verweer)
wat stroopsoet lê en wag:
haar gisters en haar môres
was elkeen net maar nóg 'n dag.

Om saam-saam oud te word
(jy het my weer leer vertrou)
ons kleinkinders te sien:
wat meer wil mens tog hê,
ons het mos niks daarvan verdien!

Toe ek vanmôre soontoe gaan
('n stem het in my hart gepraat)
om meer as "hallo" te gaan sê
was die bed alreeds gestroop:
spierwit lakens, spierwit sloop.

Nou wonder ek oor een ding,
('n anker is jy mos vir my)
as ek of jy moet gaan:
wie sou dan so moeiteloos
by die ander een bly staan?

Elizabeth Kendall ©

Oggendgedagtes-gedigte

My gebed

Mag my woorde Heer,

U welbehaaglik wees:

woorde wat oordink is

voordat dit beklink is,

woorde wat bepeins is

voordat dit geveins is

woorde wat nie

wegholbranderig

alles verwoes en verslind

verskeur, verinneweer,

vermink en kwes

of sommer dood laat bloei,

verskroei,

maar weldeurdag en goed bedoel

sodat waar my woorde wel

'n lêplek kry, 'n holte om te rus

of troos mag bring,

'n lieflik loflied sing,

daar vrede bly -

murgsag in my

Lewensvreugde

Daar is drome in haar hande

en sterre in haar oë,

sy weet hoe heerlik is dit

om aan lag en lief te glo

Sy luister na 'n geelvink

'n tiptol en t'rantaal

dis agter uit die berge

waar hul, hul fluit gaan haal

die soet, soet klank van blywees

gemeng met lekkerlag

borrel uit haar keel

vol vreugde elke dag

haar sorge gooi sy ver weg

in 'n streepsak oor die see

sy gryp die dag met blywees

en sê nie sommer nee

haar lewe is 'n loflied

met alle eer aan Hom

in donker uur van kommer

het Hy na haar gekom

en in Sy krag en liefde

het Hy haar opgetel

om dit vir almal om haar

uitbundig te vertel.

Genade

As die dorpsduiwe

douvoordag

in duet of trio

koekoerdoekkoor

oor vlei en bos en rant laat hoor

kom val vrede

in koesterklanke

soos tortelvere

in die wind

op my en jou,

my goeie vriend

vergeet ons elke pyn en seer

sluit ons oë en bid maar weer

'n binnekamer stil-gebed -

'n jubelbly oor wat ek het:

oor blinkgeel botter op ons brood

en kniewerk-kinders, lankal groot,

oor liefhêmense langs ons pad

wat heerlik aan 'n hartsnaar vat

dan trek ons wese

nie meer water nie

of kyk ons klipoog rond,

maar word ons lewe

'n skilderdoek

waar helderbont kwasstrepe lê

en pragpsalms prewelend

 kindklein dankiesê

Elizabeth Kendall ©



“Hallo Pa!”

Ek stap by die poskantoor verby die telefoonhokkie om te gaan pos uithaal en hoor die jongerige vroutjie daarbinne sê: "Hallo Pa!" Doodgewoon. Sy bel haar Pa en groet hom. Duisende mense doen dit duisende male daagliks. Hoe baie male het ek dit nie self ook gesê nie…..vir langer as vyftig jaar kon ek "Hallo Pa!" sê.  Altyd was "Hallo Pa!" 'n lekker ding om te sê.

"Hallo Pa!" toe ek in die Laerskool was en hy my teen skemeraand, as hy moeg gewerk was op die lande, met 'n lekker Pa-druk groet…toe ek 'n Hoërskoolkind was en smiddae saam met hom in sy blou Datsunbakkie gaan beeste koop het en hy my terselfdertyd leer bestuur het. Toe ek na die derde probeerslag die bakkie weer laat vrek met die wegtrek by die stopstraat, sê my altyd-geduldige Pa: "Jakob kan dit beter doen!" Met daardie woorde het hy my vir die res van my lewe genees van 'n gevrekkery en agterna het ek besef hoe 'n goeie leermeester hy was!

Toe ek op Heidelbergse Onderwyskollege was en vol blydskap naweke tuisgekom het, soggens kastig wou laat slaap en hy dan vroeg-vroeg vir my koffie in die bed bring met 'n altyd lewensblye: "Môre my ou doggie!" en ek nog deurmekaar was van die slaap….toe ek later op Barberton begin skoolhou het en soms met die trein huistoe gekom het, hom in die donker ure van die oggend as die winterwasem voor ons monde staan, op Bronkies se stasie gesoengroet het waar hy getrou in die koue vir my staan en wag het…..toe ek later in Natal gaan bly het en hom net vakansies kon sien of soms wanneer hy en my Ma kom kuier het. Dae voor die tyd was ons al opgewonde en het die kinders die slapies getel.

"Hallo Pa!" toe ons later ook hier in Bronkhorstspruit kom bly en hy soggens vroeg vir ons melk bring en ek sommer saam met hom ry tot by die skool om die Graad Eens te gaan leer. "Hallo Pa!" as ek en my kinders, wat toe nog almal skoolgegaan het, op die plot gaan kuier waar hy en my Ma so lekker gewoel en gewerk het en ons met mandjies vol groente en vrugte daar wegry na ons eie huis toe.

"Hallo Pa!" toe hy na my Ma se dood alleen en verlangend in sy woonstel sit en ek hom probeer troos.

"Hallo Pa!" 'n paar jaar gelede elke dag in die Ouetehuis se siekeboeg….en toe hy die dag voor sy dood nie meer kon praat nie, toe druk hy my hand. Dwarsdeur my hele lewe is my groet met liefde en warmte en blydskap terug begroet; "Hallo, my kind!" of "Hallo my doggie!" selfs toe ek al lankal 'n grootmens was…..altyd was ons bly om mekaar te sien!

Toe ek die sleutel in die posbus druk, breek die damwal en die wêreld word wasig. Elke keer as iemand iets goeds of moois van hom vertel wat hulle onthou of saam met hom beleef het, weet ek van vooraf hoe bevoorreg, hoe geseënd ek was. En eendag, eendag sal ek weer "Hallo Pa!" kan sê.

Ns. Vanoggend het ek weer gaan pos uithaal. Groot was my vreugde toe bg. vertelling in ons kerk se Vroueblad, Die Gereformeerde Vroueblad gepubliseer is en ek 'n boekprys wen. Die boek se naam: God het my gekies deur Ben de Klerk (geborg deur Cum boeke) My Pa is in 2005 oorlede. Vir altyd leef hy in my gedagtes.

Elizabeth Kendall ©

Miskien het hulle tóg gehoor....

Vroegoggend lees ek hierdie mooi woorde:

“If we love our children
we must love the earth with tender care
and pass it on, diverse and beautiful,
so that on a warm spring day
10 000 years hence
they can feel peace in a sea of grass,
can watch a bee visit a flower,
can hear a sandpiper call in the sky,
and can find joy in being alive.”- Hugh Ilitis

by my vriendin, Maree Clarkson se kunswerk: White-eye / Witogie op RedBubble.

Die afgelope week en naweek was ysbitterbibberkoud hier in Bronkies. By tye en met onderbrekings was die krag ook taamlik lank af. Ek het my opnuut verwonder aan klein dingetjies wat so baie vreugde bring ten spyte van....

Buite in die tuin het die talle voëltjies wat by die waterbak kom kuier het, vrolik voortgelewe. Die koue het hulle nie in die minste gepla nie. Ek het in die voorkamer by die venster gestaan en hulle dopgehou. Dit was telkens 'n heerlike uitdaging om 'n mooi foto te probeer neem, want die geveerdes is springlewendig. Wip-wip hier en pik-pik daar. En net as ek dink ek gaan die knoppie druk, vlieg hulle woerts-warts weg!

Die klein geelgroen glasogies is die lewendigste! Ek wens ek kon enetjie in my hande vashou "with tender care" soos die versie hierbo sê. Lieflike stukkies sonskyn op 'n koue wintersdag, dis wat hulle is.

Meneer Muisvoël met sy lang grys stert sit slaggereed om aan die woestynrosies te begin kou. Ek kan my verkyk aan die manier hoe dié voëltjies sit: plat op hul "boudjies"....het jy dit al gesien? En met die wit-en-swart snawel lyk hulle kompleet nes ou wyse manne uit die Ooste.

In die uitgeholde stomp het ek 'n paar broodkrummels gestrooi. Mossie-se-kind was tog te bly daaroor en het heerlik gemul. Lekkerder as verjaarsdagkoek was dit vir hom op dié koue môre! Hy het die lewe geniet en my ook sommer bly gemaak.

Tot my groot vreugde het 'n taamlik skaars besoeker nl. die Rooikopvink skielik van êrens vandaan sy opwagting by die waterbak gemaak. Nes 'n miniatuur hoendertjie sit hy en geniet die water, kyk op en vlieg weg. Met sy rooi keps op en serp om sy nek, maak hy enige koue dag vol vuurwarm vreugde!

Toe die skugter kuifkophoutkapper voor my oë verskyn, loop my beker oor! Ek hoor hulle mos net altyd. Om hulle te sien, is 'n present van Bo! Ek verkyk my aan sy swart borslap, sy dik snawel...gelukkig sit hy 'n taamlike rukkie stil en kan ek hom mooi in fokus kry.

"Wéét jy hoe bly jy my maak, kuifkoppie?" fluister ek van agter die venster waar niemand my kan hoor nie.

Of miskien het die houtkappertjie, die muisvoël, die rooikopvink, die mossies en die geelgroen glasogies tóg wel gehoor...

Elizabeth Kendall ©

Een van die heelmooiste woorde in Afrikaans, is die woord TROOS.

Troos is ‘n vyfletterwoord -

 vyf  vingers aan  een hand

 een hand wat joune vashou,

 één warm hand wat oor jou skouer  kom vlerk

‘n toemaarkombers teen koue en pyn,

 fluister  vrede  en vreugde

teen elke donker deurkosyn

Daar is troos in die warm boontjiesop

wat jy vir ons maak as die koue deur die sleutelgat klouter

 en teen my bene kom opklim…

Troos lê jou oë vol

as jy my help onthou

 aan al die dinge wat ek

so vreeslik vergeet

Troos is ‘n vyfletterwoord,

‘n koesterwoord

Troos is jy

Elizabeth Kendall ©

Ma-wees.

‘n Ma se hart is ‘n snaakse ding, dit wil altoos weet waar en hoe en wat. Dis nou oor haar kinders. Waar is hulle, hoe gaan hulle regkom, wat doen hulle. Is hulle gelukkig? Miskien is dit die belangrikste. Is hulle gelukkig? Want as hulle gelukkig is, is sy ook gelukkig. Gelukkig en bly. En lekker om te ken.

Laat weet kinders hulle kom kuier, dan bokspring ‘n ma se hart sommer in haar keel. Sy maak beskuitblikke vol, sy gooi ‘n skoon, bloedrooi tafeldoek oor die ronde tafel in die kombuis. Sy hou die voorhekkie dop.

Haar kinders is lankal nie meer kinders nie, maar altyd bly hulle hare. Sy vou steeds saans die sagkombers styf agter hul rug in al is hulle ver van haar hande af. Sy bid hulle steeds koersvas op die regte paaie, gee hulle soggens as die dag breek vir haar Here en haar God.  En tussendeur onthou sy baie dinge. Kleintydsêgoed…onthoudinge vir altyd en eendag.

Kinders hoef nie ‘n week lank by jou te kuier as hulle al grootmense geword het nie. Kort kuiertjies is wonderlik, balsem vir ‘n moederhart. Om hulle te sien, vas te hou, saam te lag en lekker te gesels oor ditjies en datjies is meer as genoeg vir enige ma se vrolike voortbestaan op Moederaarde.

En ry hulle weer en jy loop alleen terug huis toe, kom lê daar ‘n saligheid en ‘n blywees en ‘n diep dankie in jou binnekamers. Net omdat jy weet jy het die voorreg om ‘n ma genoem te mag word.

Elizabeth Kendall ©

Ma-wees

Nes 'n welkom reënbui op droë grond

is suikersoet die goeie nuus

uit ‘n kind se mond,

verkwik haar siel, haar binnemens

gee blyweesklank aan elke wens

want smôrens vroeg, voor hanekraai

het sy hul een vir een geabba,

 by haar God en Here af gaan laai…

Hom gesmeek, gevra, gebid

hul skrede op die regte pad te sit,

hul hand te vat en hul te lei

tot daar waar vrede vatplek kry

en as sy dan die antwoord duidelik hoor

sing al die eng’le saam ‘n jubelkoor

want in haar klein gebed

was slegs een enkel woord heelbo:

dis die woordjie “Glo”

Elizabeth Kendall ©

Ons onthou....

Pa en Ma (1974)

3 Junie…’n dag wanneer winter gewoonlik wit op die grasperk lê, ‘n dag wanneer mens weet dis nou maar eers die begin van nog baie koue dae vorentoe. Dit knyp met ysvingers aan jou bene as jy die hekkie vir die ousie gaan oopsluit. Teen die buitemuur staan die kannas modderbruin en jy wonder of jy dit nie maar kort moet afsny nie. ‘n Dooie blaar is so heeltemal dood. 

Maar 3 Junie is vir my en my kinders ook ‘n onthoudag. Ons onthou heerlike saamkuiers by ‘n gedekte tafel met eetgoed wat jou mond laat water. Nog ‘n koppie tee. ‘n Koppie, nie ‘n beker nie. En ‘n mooi koppie, Royal Albert se fyn porselein met lieflike blommetjies op. Tee proe mos net baie lekkerder in so ‘n mooi koppie.  

Ons onthou haar lag, haar omgee, haar menswees. Ons onthou haar sorg, haar mooi rokke, haar wit hare, haar netheid. Ons onthou haar liefde vir alles wat mooi was: haar musiek, haar boeke, haar kinders en kleinkinders. Ons onthou haar liefde vir haar man. Ons sien hulle blywees in ons gedagtes. Ons bêre dit in ons harte, vir altyd. Ons verjaar nog ‘n jaar saam met haar. 

3 Junie is ‘n wonderlike warm dag aan die begin van nog ‘n geseënde winter, want ons onthou my Ma. 

Elizabeth Kendall ©

In die tuin

Ek het nie juis getel nie, maar ek dink dit was langer as twee ure wat ek tjoepstil staan en wag het in die voorste kamer. Die kamera gereed op die vensterbank, aangeskakel, fokus ingestel...al wat moes gebeur: die voëltjies uit Bronkies se winterhemel moes kom water drink.

'n Klein bondeltjie vere met 'n brilletjie op was die heel eerste present! "Klik"....hoera! Toe ek dié foto van naderby bekyk, was ek verwonderd oor die dingetjie se perfekte pootjies, die bekkie, die hele ou liefhêlyfie. Hoe wonderlik is God se Skepping.  'n Glasogie het vir my op 'n Sondagmôre kom kuier. My hele dag het onmiddellik mooi geword. Ek het net daar by die venster bly staan en gewag op meer wonderlikhede.

Toe 'n mossie ook dors raak en op die waterbak se rand kom sit, was dit beter as konsert kyk vir my...

Kyk tog net! Hoe meer siele, hoe meer vreugde! Drie geveerde geel bondeltjies, elkeen in sy eie geluksalige wêreld.

'n Lyster... die sopraan van die tuin is mos al vroegdag wawyd wakker. Dié dat hy ook nou lekker dors is en 'n slukkie water soek.

Kransduif kleur die oggend verder in. Die heelmooiste dag het pas begin.

My hart is hier....

Nêrens is daar 'n plek soos jou eie huis nie. Jou eie warm nessie. 'n Holte vir jou voet, 'n vesting, 'n rusplek. Nêrens voel 'n mens so tuis soos in jou eie kamer en in jou eie gang nie.

By jou eie plek kan jy maar net jy wees.

Teen skemeraand kom land die kransduiwe op jou huis se dak onder die sagte maan.

Tevredenheid is in hul vlerke toegevou.

Bruin blare en boepensklippe lê knus onder 'n winterkombers en wag...

Aan die appelkoosboom se kaal takke hang 'n goudgeel lemoenskil.

 Binnekort sal die glasogies kom kuier, ek weet.

Warmgeel skyn die straatlamp se lig oor my tuin.

Elke seisoen het mos maar sy eie mooi en koue winters word snel in helderbont getooi.

Op pad

Die lewe is 'n oogknip

die lewe is so kort

jy dink nog dit is dagbreek

as skemer oor jou stort

So snelverby, so skielik,

so onverwags en gou

lê jou ma-se-hande

op eie skoot gevou...

Oor kreukels en oor klippe

het jy jou pad geloop,

langs hemelhoë transe

vol liefde en vol hoop

Waar slingerpaadjies wegraak

in woude, diep en groen

het jy die lewensreis

met God se hulp gedoen.

En voor jou wag die wonder

van werk wat nog moet kom,

dan prys jy met jou lippe

gee alle eer aan Hom!

Elizabeth Kendall ©

Elke "painting" het sy eie storie...

Elke "painting" het sy eie storie en hierdie storie is 'n jubelsang, 'n blymaaklied, 'n stil gebed van dankbaarheid.

Dit was 'n doodgewone dag, 'n lekker tuisbly-dag waarop ek kon doen wat ek wil. Vanselfsprekend het ek geverf, geskilder. Dis mos pure heerlikheid! En dit sou mos weer bome wees, water, klippe...my liefde vir die natuur het geen heiningdrade nie. My liefde vir God se Skepping lê wyd en ver en onbegrens: oor geel grasvlaktes en wuiwende koringlande, verby kabbelende stroompies en droë, uitgetrapte Bosveldpaadjies, langs koel strande en persblou oseane. My verwondering en bewondering vir die natuur is 'n daaglikse pasella, 'n doepa op 'n droewige dag, 'n kitsresep vir blywende vreugde.

Ek skilder op 'n x-straalplaat en dié keer met akrielverf. Na so drie, vier, vyf ure is ek amper tevrede. My liewe man is gereeld my heelbeste beoordelaar. "Baie mooi!" sê hy op sy kalm, rustige manier. Dis oorgenoeg.

Ek neem 'n foto en plak my prentjie op facebook. Binne 'n halfuur vra Sanne-Marie wat die prys is. Ons onderhandel en beklink die transaksie in die stilligheid van facebook se boodskap-boksie. Ons altwee voel bly en opgewonde en vreeslik dankbaar. Ek laat raam die skildery by Sarie van Jasapeco. Sy ken haar storie en doen dit netjies en deeglik. Deur al die jare heen het ons ook al vriendinne geword en weet ek van haar amper-knievervanging en haar liefde vir haar roostuin.

Sanne-Marie se ondersteuning is 'n groot aanmoediging. Ek's sommer lus om nog twintig riviere te skilder!

Maureenkind sien die foto op facebook en soos dit 'n goeie kind betaam, adverteer sy dit terstond ook op haar blad. 'n Gawe vriend van haar sing sy loflied ver, ver van hier:

"Out of Africa a scene from my home State of Michigan. This wondrous painting immerses me in our Northwoods. A crystal clear trout stream in the Autumn, lined with Cedar, Maple, and Pine with the hills rising in the distance. I can feel the pull of the current and imagine the trout rising to feed. I must have this work of Art!" 

Maureen Grobler You have a talent for writing Jim! Thank you for the beautiful compliment... I'm sure Elizabeth will appreciate your warm words... and respond ;-)

Jubel en juig! Ek laat weet hom ek doen kommissies. E-posse vlieg vinniger as winterswaels van Bronkies na Michigan. 'n Uitdaging lê voor my deur. Om 'n skildery te verf wat amper nes die vorige een lyk, is makliker gesê as gedaan. Een voordeel is: ek is LUS daarvoor, baie! En lus help altyd, ons weet mos nou al....

Na drie dae dink ek, ek is klaar. Die skildery lyk nou so:

'n Foto word Michigan toe gepos. "Jim, jy moet sê of jy tevrede is. As daar enige-iets is wat jy verander wil hê, laat weet my asb. Jy is die kliënt, dis jou voorreg. Jy moet asb. 100% gelukkig en tevrede wees", tik ek vir hom in my mooiste Engels. Die man betaal my mos, hy ondersteun my, hy vertrou my....ek moet en mag hom mos nie teleur stel nie. Is mos ordentlik grootgemaak.... ;-)

Hy skryf die mooiste briefie terug:

Elizabeth,

I am in somewhat of a quandary.
You ask if I wish any changes. I am in your grace to ask such a thing.
I will request a bend and narrowing in the far reaches to add depth and a vision in my mind to the beyond. Also, as I live in a heavily glaciated area a boulder or two in the stream would be appreciated.
I am hesitant and uncomfortable in my requests.I do so only as you have opened the possibility.
I find your work remarkable.
My kindest regards, Jim.

"Ordentlik grootgemaak" staan tussen die ver-man se woorde.

Ek sien in my gedagtes wat hy bedoel...en ek maak prentjies in my kop. Dit behoort nie te moeilik te wees nie. Nog 'n dag gaan verby. Die rivier kronkel dieper in die woude in, verder na agter toe, raak dowwer en verdwyn tussen die bosse van Michigan. Ver agter verskyn 'n wit heuwel, sneeu en gletsers is vaagweg te sien in die agtergrond. Meer klippe word in die blou rivierwater vasgeverf. Ek hoor die stroom se kabbellied. Iewers sing 'n blou loerie. Ek ruik die klam gras. My oë traan. Hoe heerlik is dit om my passie uit te leef, my Godgegewe talent te kan gebruik en die vreugde van werksbevrediging te kan smaak.

"Dankie Here..." fluister ek sag.

Toe ek klaar is, roep ek vir Chris. "Dis pragtig!" sê my heelbeste beoordelaar.

Ek neem 'n foto en stuur dit Anderland toe. Blitssnel spring die wonderwoorde voor my oë op die skerm:

"This is marvelous Elizabeth! You must have read my mind for surely it could not more accurately portray what to me is Pure Michigan. Thank you so much. I could not be more pleased."

Ek is geseënd en baie dankbaar. Eerskomende Saterdag gaan ek en Chrisjan pap en kaiings eet by die Willem Prinsloo se mampoerfees om dié lekkerte te vier!

Ns. Ek meng nie as 'n reël my taal te vreeslik erg nie, maar dié "painting" het mos sy lisensie, dit gaan mos Amerika toe!