Ek dink mens noem dit omgee.

Aan die Weskus by Lambertsbaai sit 'n digter sy vis en eet. Hy ruik die see. Hy gesels met die gawe vrou aan wie die restaurant behoort. Haar naam is Elsa. Die spyskaart val oop voor sy oë. Hy lees die woorde van 'n gedig.

 

Sy foon is byderhand. Op facebook stuur hy 'n boodskap. "Pieng!" sê my foon.

"Daar is drie van jou verse in haar spyskaart, sy en haar suster lees jou blog en lief jou verse."

 

Môre vlieg my ver-kinders weer huistoe. My hart ry skoppelmaai. Die Kaap is nie agter die eerste graspol nie. Ek waardeer my vriend se woorde. Ek waardeer Elsa en haar suster. Ek skryf dié mooiste storie nou op my blog. Ek dink mens noem dit omgee.

25 Des. 2014: Die jaar waarin ons geleer het hoe om te lewe.

As ek ‘n storie oor hierdie jaar sou moes skryf, sou dit kronkel soos ‘n voetpad. Bult op en bult af. Soms was die sand sag en heerlik koel onder ons voetsole, soms was daar onverwagse dorings. Dan moes ons eers iewers in ‘n skadukol gaan sit om die dorings een vir een uit te haal sodat ons verder kon stap.

Gelukkig was daar altyd iewers lafenis, skadukoeltes. Daar was oases waar ons, ons dors kon les. Daar was uitkykpunte waarvandaan ons weer perspektief op die toekoms kon kry. En daar was deurentyd Liefde. Die wete dat ons hemelse Vader by ons is in elke klein en groot gebeurtenis, was heeljaar lank ons grootste troos. Sy liefde en trou was daagliks deel van ons kom en gaan. Ons kinders se onvoorwaardelike liefde het ons gedra. Ons familie en vriende se omgee, ondersteuning en lojaliteit was ‘n anker.

Dis Kersfees. My hart is vol dankbaarheid teenoor die Here. Ryke seëninge het ons bedou, ons het die goeie dinge aanskou. Waar daar pyn en siekte was, het Hy genesing gebring. Ons kinders is jong olyfboomplante wat uitspruit om ons dis. Ons geniet die voorreg om ons kleinkinders te aanskou. Ja, saam met die pelgrims van die Bybel sing ons ‘n loflied tot eer van God op hierdie mooi dag.

Geseënde Kersfees aan almal wat hier lees. Mag jou Kersfees ook ‘n ware Christusfees wees.  

Ma-wees.

‘n Ma se hart is ‘n snaakse ding, dit wil altoos weet waar en hoe en wat. Dis nou oor haar kinders. Waar is hulle, hoe gaan hulle regkom, wat doen hulle. Is hulle gelukkig? Miskien is dit die belangrikste. Is hulle gelukkig? Want as hulle gelukkig is, is sy ook gelukkig. Gelukkig en bly. En lekker om te ken.

Laat weet kinders hulle kom kuier, dan bokspring ‘n ma se hart sommer in haar keel. Sy maak beskuitblikke vol, sy gooi ‘n skoon, bloedrooi tafeldoek oor die ronde tafel in die kombuis. Sy hou die voorhekkie dop.

Haar kinders is lankal nie meer kinders nie, maar altyd bly hulle hare. Sy vou steeds saans die sagkombers styf agter hul rug in al is hulle ver van haar hande af. Sy bid hulle steeds koersvas op die regte paaie, gee hulle soggens as die dag breek vir haar Here en haar God.  En tussendeur onthou sy baie dinge. Kleintydsêgoed…onthoudinge vir altyd en eendag.

Kinders hoef nie ‘n week lank by jou te kuier as hulle al grootmense geword het nie. Kort kuiertjies is wonderlik, balsem vir ‘n moederhart. Om hulle te sien, vas te hou, saam te lag en lekker te gesels oor ditjies en datjies is meer as genoeg vir enige ma se vrolike voortbestaan op Moederaarde.

En ry hulle weer en jy loop alleen terug huis toe, kom lê daar ‘n saligheid en ‘n blywees en ‘n diep dankie in jou binnekamers. Net omdat jy weet jy het die voorreg om ‘n ma genoem te mag word.

Elizabeth Kendall ©

Ma-wees

Nes 'n welkom reënbui op droë grond

is suikersoet die goeie nuus

uit ‘n kind se mond,

verkwik haar siel, haar binnemens

gee blyweesklank aan elke wens

want smôrens vroeg, voor hanekraai

het sy hul een vir een geabba,

 by haar God en Here af gaan laai…

Hom gesmeek, gevra, gebid

hul skrede op die regte pad te sit,

hul hand te vat en hul te lei

tot daar waar vrede vatplek kry

en as sy dan die antwoord duidelik hoor

sing al die eng’le saam ‘n jubelkoor

want in haar klein gebed

was slegs een enkel woord heelbo:

dis die woordjie “Glo”

Elizabeth Kendall ©

2010 se onthou...

Uit die hemel.

Dis naweek en Bellatjie gaan huis toe. Bo teen die ligblou hemel hang ‘n wit sekelmaantjie en glimlag vir ons.

By die hekkie groet sy met haar bekende rympie:
“Lekker bly Ouma! Droom van my, ek droom van jou, jy is in my hartjie!”

Haar bruin ogies vlieg hemelwaarts en pluk die wit halfmaan vrolik af: “Daar’s vir jou ‘n smile, Ouma!”

Ek kan nie ophou glimlag nie……..

Vier keer bly!

Vier kinders is ‘n huisvol. En ‘n hartvol. Mens se hart het vier kamers. Daar’s oorgenoeg plek vir elkeen. Al is hulle lankal al gespeen. Hulle klou vas aan jou soos klitsgras. Of soos die soet reuk van die verbleikblom. Hulle menswees kan nooit uit jou hartsgedagtes uitgevee word nie. Nie eers deur ‘n wilde orkaan of ‘n stormsterk tornado nie. Hulle sit. Soos toffie aan ‘n wolkombers. Binne-in jou hart vir vreugde of vir smart.

Solank as jy lewe sal jy hulle liefhê, meer as woorde. Jou liefde is om hulle, langs hulle, onder hulle. Jou liefde vir jou kinders is jy. As jou kind seer het, pyn jy in die oortreffende trap. As jou kind bly is, verander jy in ‘n sorgelose siel en geheel die lewe is ‘n stuk saligheid.

Meer as dikwels deel jy jou kinders se doen en late met jou manmaat. Sy skouers is jou vesting, ‘n sterk bastion teen enige onverwagse aanslag.... sou stormwinde jou van koers af dwing of vrees jou oorval. Jy spyker jou woordelose kommer in flardes en flenters teen sy omgeehart se mure vas. Want déél maak einas makliker, sagter, beter. Deel maak ook vreugdes voller. Saambid is ‘n toemaartroos.

Soggens bid jy jou kinders op koers. Saans druk jy jou gedagtekombers agter hul rûe vas. Jy is bly as hulle oor jou drumpel trap. Jy jubel as Skype-beelde mense van vleis en bloed word. Iemand aan wie jy kan vat, kan vashou, kan bekyk en beluister. Jou selfoon swyg vir ‘n paar dae, sms’e is nie nodig nie. Jy troos jouself met sagte herinneringe as hulle weer koers kies na hul eie nes.

Jou lewe word ‘n kuierbymekaar met wisselende stiltes tussen-in. Soms lang afwesighede, afhangende in watter kontinent ‘n kind hom bevind. Jy sien jou eie kleuterfoto’s in kleinkinders se gesigte. Jy hoor jou ma se lag in jou kind se stem.

Jy loop haal jou Pa in die hemel en vertel hom iets moois wat ‘n kind gedoen het, iets wat jou trots en bly en gelukkig laat voel het. Jou gene vloei in die been van jou gebeente en die vlees van jou vlees.

Snags as wakker om jou skouers kom hang, skryf jy liefhêstories en verse oor nabywees. Jy skryf oor ma-wees en kindwees. Jou kinders kom klim in jou hande. Met sagte vingers tik jy soet sleutelbordwoorde. Jou liefde vou hulle toe. So lank as jy lewe. So lank as hulle spore op die aarde trap....want jou kinders is jou grootste present direk uit die hemel.

Elizabeth Kendall ©