Die mooiste Sondag

Ek wou dit gister al maak. Het klaar al die bestanddele gaan koop, maar toe ek tuiskom, onthou ek dat ek die spek vergeet het. Ag! 

Hy sê toe, getrou aan sy sorgsaamheid en omgee, hy wil (en moet) dorp toe gaan. Elke keer as hy dit sê, is ek bly. Nie dat dit so opwindend is om dorp toe te gaan nie, enige-iemand kan dorp toe gaan, soveel maal as wat hy wil. 

In sy geval is dit 'n egter 'n hengse prestasie. Hy bestuur self. Hy ry alleen. Hy lê nie meer hulpeloos en afhanklik op sy rug op ons bed nie. Hy word sterker by die dag. Prys die Here van hemel en aarde! Sing 'n jubellied! 

Nietemin, ek maak toe dié mondwater en super-maklike gereg wat ek op Maree se blog raakgelees het, nà kerk. Hy sit onder die groenerwordende perskeboom en geniet die somerson op sy hande en arms, op sy gesig wat al meer en meer na Chris begin lyk. Nà 'n jaar en 'n maand lyk hy weer soos hy. Hoe wonderlik. 

Geelwortels, seldery, uie, stukkies spek...... hmmmmmm! 

              Maalvleis bygevoeg, 'n glas rooiwyn....

 Grand finale! 

"It's you, it's you, it's you!"

 En ons luister musiek, Joe Dolan, Bob Seger.... 

"Some day lady, you'll accompany me..." 

 En ons kuier. Net ons twee en die voëls en die honde. 

DANKBAARHEID  is een klein woordjie met so baie betekenis. Veral nou, veral vandag. Die mooiste Sondag. 

Lewensvreugde

Pluk ‘n handvol drome

 met sterre in jou oë

 wys dat jy ook omgee

 en aan liefde glo

hoor hoe sing die geelvink

 die tiptol en t’rantaal

 dis agter uit die berge

 waar hul die fluit loop haal

pak jou sorge in ‘n streepsak

 lag en wees weer bly

 sukkels lê mos agter

 vandag is jy tog vry

blink jou oë van blywees

 of buig jou skouers krom

 dink nie eers nog eenmaal

 gee alle eer aan Hom

lewe is mos lekker

 kom leef nou saam met my

 bars ons uit ons nate

 juigend-jubelbly

Elizabeth Kendall ©

'n Wandeling deur die tuin

Iemand het eendag gesê: "Jou eie tuin moet net vir jouself mooi wees, dan is alles reg!" Nouja, dis wat hier by my gebeur. Ek en my ou "tuiningenieur" kom al 'n lang pad saam. Ons verstaan mekaar. My tuin is 'n bron van vreugde, 'n plek waar ek kalmte vind. 'n Plek waar ek kan wees, asemhaal en luister. 'n Plek waar ek kan rondkyk en my verwonder aan die natuur. Daar wag elke dag iets nuuts, mens moet net kyk.

Vanoggend sit daar 'n hadida by die fontein. Die magrietjies is al besig om te groet. Vir baie mense is 'n hadida net 'n skreeubek, maar vir my is hulle mooi. Die bloedrooi lipstifstreep op daardie yslike snawel is so uniek.

Hier is baie duiwe in ons tuin. Kransduiwe mors, maar ons gee nie om om skoon te maak nie. Kyk hoe mooi blink sy oog in die rooi-en-witraam brilletjie! 

Die vaatjie-kaktus in die groot pot aan die voorkant van die huis groei lustig! Ek wonder hoe groot gaan dit word en of dit my eendag gaan verras met 'n eksotiese blom. 

'n Week gelede het die Pride of India nog pragtig pienk geblom, maar nou is sy tyd ook alweer verby. 

En hier is ons twee hondekinders: Hagar en Brakkies, my getroue bondgenote. Tog altyd so stertswaaibly as ek buitetoe kom. Kyk net hoe glimlag hulle. 

Op 'n dag skryf ek 'n vers:

Nà die reën

Die dag vlerk oop in groen akkerblare

in ligpers agapanthe onder die karee

dit rol oor die huis se dounat dak

mossietjirp deur die tuin

verby laventelbos en roosmaryn

waar dit ‘n ligblou lêplek soek

en later wegkruipertjie speel

met ‘n goudgeel  middagson

Elizabeth Kendall ©

My wens vir jou wat hier lees, is: Geniet jou tuin, geniet jou Saterdag, geniet die lewe! 

Terapeuties

Om te kan skryf oor dié dinge wat naby jou hart lê, is terapeuties, sê dié wat weet. Mense vind aanklank in jou woorde. Mense deel ook dan makliker hulle diep verhale met jou. Ek kan my so dikwels verwonder aan die skakel wat daar is tussen mens en mens. Die bewuswording van ons eendersheid, ons weerloosheid, ons menswees. Die besef dat alles op aarde net tydelik is, van verbygaande aard. En die wete dat ons die beste uit elke dag en elke geleentheid moet haal. Ons lewe net een maal. 

Vanoggend skryf ek toe maar 'n gedig vir jou my man. Vandag was 'n minder aangename dag nà laas week se chemo. Maar daar is hoop. Altyd. 

Eendag weer

hierdie dae drup een vir een

langsaam verby onder

blou bome en  bloedrooi lug

kyk hoe hang

die bloureën oor die muur vanjaar

my kaalkopman -

hoor jy die kwikstertjie,

sien jy sy wip as hy staan,

as hy gaan

wens jy ook dis al November

Elizabeth Kendall ©

Die liefde vir tuinmaak

Van geslag tot geslag vloei dié liefde soos 'n sagte stroom water deur die are, dit lawe as mens moeg voel, dit troos as mens alleen voel. Dit salf enige gemoed. Dis inspirasie op sy beste. Dis tuinmaak!

 Met die winter op hande, is daar min dinge so lekker as om 'n mens steeds te verlustig in die wonderwerke wat die natuur ons bied. Kom kuier saam in my eersgeborene se tuin....hier groei  vetplantjies vol vrede en haar geliefde kat Kara vorm deel van die dekor...

 

 

 

 

 

 



 

 

 

 

 

 

 

Troos

Ek wil vir jou ‘n rietdakhuisie bou

 met woorde, keurig uitgesoek

 met deur en vensters wat kan sluit

 om rowers van jou vrede uit te hou.

 ‘n Rystoel, waar die sonlig val

 waar jy kan skommel, tyd verwyl

 met boeke lees, of rympies maak

 of sommer heeldag oop-oog droom

totdat jy weer teen skemer uur

 ‘n vetkers aan die brand moet steek.

 Ek wil vir jou, diep in ‘n bos

 ‘n kalm, knusse skuiling skep

 waar niemand ongevraagd oortree;

 met dennegeur en voëlgesang

 as troos, totdat jy ophou treur.

 ‘n Kruietuin plant ek vooruit

 met roosmaryn en wilde als

 hartkruid, wynruit en soet jasmyn

 en knoffel om die bose te besweer.

 Ek wil hiermee dan elke dag

 ‘n kruiedrankie vir jou meng

 totdat jou lag weer helder klink

 jou oë blink, jy fier kan staan.

 Ek wil vir jou ‘n sonstraal vang,

 dit stralend om jou hoedband bind

 sodat, wanneer finaal genees

 jy weer alleen, jou weg kan vind.

Madeleine Spies Eilerd ©

 



 



 

 

 

 

Vertrou net

 

In die stilste uur van ‘n nanag

worstel en woel gedagtes onvermoeid -

klouter trippeltrap in my hartkamers

en laat die slaap wegkruipertjie speel

tussen gisters en môres……

dan vou ek my hande en sluit my oë

geboë

prewel ek in deurmekaar sinne

en vertel van alles binne

stort dit uit soos water –

en wag

vir die nuwe dag

               Elizabeth Kendall ©

 

 

Glo net

Geloof kan berge verskuif

Geloof kan jou oplig en jou abba

Geloof is ‘n vashouplek -

 ‘n stukrag en ‘n anker

Geloof reënboog ‘n vaal dag

Geloof is krag

Geloof is  moed

Geloof het net ses letters

Geloof is goed

Geloof kom lê ‘n hand op joune

 Geloof fluister vuurwerke in jou binneste

Geloof  groei

 en  prewelbid

wanneer kleingeloof jou hele mens vol sit

Elizabeth Kendall ©

Winter

Oor ‘n wye, ysige vlakte
op ‘n plaaspad ver van hier
sing suidewind ‘n solowysie
al asof sy groete stuur

daar waar ‘n hek –
geroes, geanker
krom teen koue kaaltes hang
dui heiningpaal, verwese
lang verlore baasskap aan

‘n Sneeukombers strek oor die bulte
en weeskind wuif die veld -
Geloof was net ‘n stippel
in kommerharte vasgespeld

steeds sing suidewind so solo
en wag op weersiens bly -
tot eendag wanneer dié plaas
‘n baas en léwe weer sal kry

Elizabeth Kendall ©

Glo net

Geloof kan berge verskuif

Geloof kan jou oplig en jou abba

Geloof is ‘n vashouplek -

 ‘n stukrag en ‘n anker

Geloof reënboog ‘n vaal dag

Geloof is krag

Geloof is  moed

Geloof het net ses letters

Geloof is goed

Geloof kom lê ‘n hand op joune

 Geloof fluister vuurwerke in jou binneste

Geloof  groei

 en  prewelbid

wanneer kleingeloof jou hele mens vol sit 

Elizabeth Kendall ©

Eendag, anderdag

As ek eendag oud is
(erg gekreukel en verkrummel)
en op 'n klein ou hopie lê,
sal jy steeds die mooie dinge
wat ek so graag wil hoor,
             nog sê?

Dit was gister toe ek iemand
(weerloos-broos, haar vel soos was)
só op haar sy sien lê,
haar oë was diamante
toe ek vir haar net "Hallo" sê.

Sal jy nog my hand vat
(jy het my mos heelgemaak)
en vir my stories lees,
sal ons saamlag nog so
'n sielsaligheid kan wees?

Sy was net 'n bondeltjie
(so uitgeteer, verweer)
wat stroopsoet lê en wag:
haar gisters en haar môres
was elkeen net maar nóg 'n dag.

Om saam-saam oud te word
(jy het my weer leer vertrou)
ons kleinkinders te sien:
wat meer wil mens tog hê,
ons het mos niks daarvan verdien!

Toe ek vanmôre soontoe gaan
('n stem het in my hart gepraat)
om meer as "hallo" te gaan sê
was die bed alreeds gestroop:
spierwit lakens, spierwit sloop.

Nou wonder ek oor een ding,
('n anker is jy mos vir my)
as ek of jy moet gaan:
wie sou dan so moeiteloos
by die ander een bly staan?

Elizabeth Kendall ©

Een van die heelmooiste woorde in Afrikaans, is die woord TROOS.

Troos is ‘n vyfletterwoord -

 vyf  vingers aan  een hand

 een hand wat joune vashou,

 één warm hand wat oor jou skouer  kom vlerk

‘n toemaarkombers teen koue en pyn,

 fluister  vrede  en vreugde

teen elke donker deurkosyn

Daar is troos in die warm boontjiesop

wat jy vir ons maak as die koue deur die sleutelgat klouter

 en teen my bene kom opklim…

Troos lê jou oë vol

as jy my help onthou

 aan al die dinge wat ek

so vreeslik vergeet

Troos is ‘n vyfletterwoord,

‘n koesterwoord

Troos is jy

Elizabeth Kendall ©

Die lewe

Tussen laas Maandag en nou

het baie dinge verbygegaan

en verander in onthou

maar vandag, vandag

het ek jou heerlik hoor lag

en ek het perde sien galop -

kloppetieklop

kloppetieklop

jou hand oor myne voel streel

toe ek jou bril skoon maak

(jy't gesê die wêreld lyk dof)

was dit die wasem

of was dit maar ons asem -

kloppetieklop

kloppetieklop

eendag sal die deure sluit

die amandelboom sal bot

die goue oliekruik

sal versplinter

en ons sal teruggaan

na die aarde toe

twee sepiafoto's in 'n raam

wie sal onthou wat is ons naam -

kloppetieklop

kloppetieklop

Elizabeth Kendall ©

(met erkenning aan die Prediker)

My siel se maat

Nes voëls in vrye vlug

wat swenk en swaai deur bloue lug,

of blare aan ‘n boom,

‘n somermiddag loom

en lou,

só hou ek vas

aan jou

en alles só bekend,

‘n klimop teen die muur

en by die agterdeur ‘n akkedis,

wat méér as net tevrede is,

goudgeel vinke in die ou karee

waar drie lysters vrolik “Goeiemôre” skree,

waar mossies by die waterbak

sit spat en speel,

’n warm sonstraal steel

vandag gaan ek net ek wees

en jy net jy,

lewensbly

Elizabeth Kendall ©

Ek wens die glasogies kom weer kuier

Dis Meimaand. In ons kombuis lê ses goudgeel lemoene in die mandjie. Dit beteken die winter is oppad. Ek vat een en skil dit af . My mond water. Dis 'n heerlike dag en ek wil net buite wees. Ek hang die skil aan die perskeboom se halfkaal tak op. Miskien kom die glasogies weer kuier soos laas jaar. Kleinste ou klein voëltjie met 'n baie besige lyfie, wip-wip van tak tot tak, altyd saam met een van sy ewe besige maatjies. Om 'n ordentlike foto van hierdie klein voëltjie te kan neem, vra hope geduld.

'n Glasogie op die perskeboom se tak is 'n flentertjie vreugde by ons agterdeur. 'n Present uit die hemel. 'n Stukkie vrolikheid in vere! En die geel lemoenskille wat in krulle en draaie aan die winterkaal takke hang, laat my altyd aan my oorlede Ma dink.

Soetlemoenverlange

In my ma se kombuis

(ek was so tuis)

het lang lemoenskille gehang

dié tyd van die jaar

 gekrul, gedraai, gedroog

(ek sien dit in my geestesoog)

sy het dit graag gebruik

saam met pampoen en patats

in 'n pot gestoom, gekook,

(en nou doen ek dit ook)

want buite is dit koud en vaal

die perskeboom is byna kaal

ses droë skille op 'n ry

is ver-verlang vir my

Elizabeth Kendall ©



Nag

ek kon die stilte hoor:
net die sleutels op die swart bord
wat saggies keel skoonmaak
'n dofgeluid van 'n ver-kar
en verder niks

dis vroegherfs om my arms...
het vergeet om te onthou
dat dit dalk koelerig
hier voor tussen die verf
die nat skilderye
en die baie foto's van naby-mense
gaan wees

sal ek my Pa se ou trui
uit die kas haal en my toekokon
so papie-beskut
aan hom vasklou
en met geslote oë
net bewus wees van sy nabyheid

en verder niks

Gestroop

Ek bewe binne maar U weet dit

my bewe dam op in my oë

tot daar waar twyfel groei tot glo

en ek my Vader in die Hemel bid:

weer vreugde in my hart te sit

Elizabeth Kendall ©