Ek dink mens noem dit omgee.

Aan die Weskus by Lambertsbaai sit 'n digter sy vis en eet. Hy ruik die see. Hy gesels met die gawe vrou aan wie die restaurant behoort. Haar naam is Elsa. Die spyskaart val oop voor sy oë. Hy lees die woorde van 'n gedig.

 

Sy foon is byderhand. Op facebook stuur hy 'n boodskap. "Pieng!" sê my foon.

"Daar is drie van jou verse in haar spyskaart, sy en haar suster lees jou blog en lief jou verse."

 

Môre vlieg my ver-kinders weer huistoe. My hart ry skoppelmaai. Die Kaap is nie agter die eerste graspol nie. Ek waardeer my vriend se woorde. Ek waardeer Elsa en haar suster. Ek skryf dié mooiste storie nou op my blog. Ek dink mens noem dit omgee.

‘n Nuwe hoofstuk

Dis Saterdag hier by ons. My hart slaan steeds tamboer oor Chris se mediese uitslae: longe is skoon, gewas het verdwyn. Dié wete lê nou al amper een hele week lank soos ‘n string blink pêrels in ons hart en hande.

Nou lê die lang herstelpad voor. My grootste begeerte is dat dié pad langs kosmospaaie en koel waterstrome verby mag kronkel. Mag daar geen slaggate op ons wag nie. Mag daar geen spoedlokvalle wees nie, mag ons geduldig en versigtig en waaksaam dié lang pad bewandel. Mag die vlam van hoop voortdurend brand. Ons wéét al teen die tyd dat mens nie oorhaastig moet wees nie. Geduld en tyd maak baie dinge reg. Die oumense het mos ook altyd só gesê.

Omdat ek lief is vir skryf, gebeur dit dikwels dat woorde deesdae sommer vanself na my toe aangehuppel kom. In dankbaarheid deel ek graag van my gedigte. Mag dit vir elkeen wat hier lees  ‘n inspirasie wees:

Oorvloed

My blyweeswoorde staan stoutkind

in ‘n ry, druk mekaar, stamp en stoot

om vóór te kan staan, éérste te wees,

éérste te sê hoe yslikgroot

die dankies in my binnekamers

op hierdie varsnat môre lê

Elizabeth Kendall ©

Tuis

Tussen al die wonderwoorde

wat wegkruip in my taal

wil ek vir jou alleen,

die heelmooistes uit gaan haal

dit is die witklippiewoorde

wat op ‘n donker paadjie lê

maar in helder maanskyn

alles vir ons sê

Elizabeth Kendall ©

Binneste

Daar’s ‘n plek ver verby seer

diep weggesteek agter die holtes van weet

en die mooi van onthou,

‘n plek waar gedagtes  aan jou

snikkend en rou

legkaartlê met hoop en wense,

ongesê

Elizabeth Kendall ©

Toe hierdie dag begin, lees ek uit Psalm 119: “My hele lewe lê oop voor U.” Die wete dat God ons getroue Vader is en alles sien en weet, is ons grootste anker en troos.

Tien wense

Onlangs op Nella se gedigteblad Versvreugde en Woordgenot het ons sommer vir die lekker tien dinge genoem wat ons graag sou wou wens. Dinge wat ons wou waar maak. Ek het nie lank gesukkel om 'n lysie te maak nie. Dit het so gelyk:

 

Tien wense:
1. Eers te luister, dan te praat.
2. My miniatuur worsie Brakenjan mooi groot te kry.
3. Elke dag iets moois te sien en te waardeer al is dit net 'n kwikstertjie wat beweeg as hy staan en staan as hy beweeg...
4. Sommer net weer kind te wees en tyd maak vir lekker stuitighede soos "drumming" by Klitsgras of 'n paar teelepels grondboontjiebotter eet as niemand kyk nie of heeldag kaalvoet loop, niks grimeer nie en bly te wees oor elke nuwe grys haar wat blink in die laat herfsson. 
5. "Mors" met verf en paletmes vir drie dae aanmekaar sonder onderbrekings / regtig iets ernstigs mooi skilder waarby mense gaan stil staan en na hul asems snak...hoendervleis kry! ( en dit koop, glimlag)
6. Meer en beter verse uit die grysstof uit opdiep en deel met wie ookal...waar ookal.
7. Zoeloe ordentlik leer praat..nie net Ngiya bonga en Nkosikasi en umfana nie.
8. Weer 'n fliek sien wat my laat huil en lag en vir ewig laat onthou hoe wonderlik menswees eintlik is.
9. My man en kinders, myne en syne en ons families en vriende en kennisse en elkeen wat hier lees, elke dag VREDE te laat ervaar soggens as die dag begin tot saans as die son gaan slaap en dwardeur elke donker nag en droewige ervaring te weet: jy is nooit alleen nie. Hou vas en bid.
10. Wêrelde en plekke te sien wat ek nog nooit gesien het nie, hier of oor die waters. Maar veral ook Namibië se polsslag te ervaar iewers langs 'n braaivleisvuur saam met Chrisman. 

 

Toe ek later al die ander se wense lees, het ek weer besef hoe uiteenlopend mense is. Hoe vreeslik verskillend. En ek het aan al die dinge gedink wat ek nog graag gedoen sou wou kry:

1. Nog 'n digbundel die lig laat sien of dalk sommer net 'n koffietafelboek met van my kuns en verse in. Al is dit net een. (dis nogal duur...)

 

2. Die tuin goed laat bemes in Augustusmaand as die ergste winterkoue die wyk geneem het. En vir die rose baie lief te wees, gereeld kos en genoeg water te gee en met hulle gesels as die dag begin. 

 

3. Leer hekel, soos in regtig. Nie net blokkies nie, maar iets moois. En nie te maak of ek dit geniet nie, maar dit regtig doen!

 

Die ander wense bêre ek vireers, hierdie drie hierbo moet eers waar word!

 

  

 

'n Handvol verse

Tuis

 

Wit magrietjieblare

spel dit een-een uit:

die vreugdevolle jare

in ons ou dorpie

Bronkhorstspruit

ek pluk hul een vir een

(oorlaai met God se seën

en Sy genade dag na dag)

 

die voëls in die tuin

 en akkedissies, blink en bruin

wat oor die klippe glip,

‘n lyster en sy maat

roep rooidag wakkerpraat,

geelperskes hang donswang aan die boom

 in somermaande,  lou en loom

en in die voortuin, onder die karee

hoor ek hoe hadida 

triomfantelik sy juigkreet skree

Elizabeth Kendall ©

 

 

Hier wil ek bly 

Die wete maak my rustig

dit gee vrede

en vreugde

en bowe-al

dankbaarheid –

soos die akkerboom se wortels

so diep, so diep

 vas en seker

lê myne ook

ingebed

toegekombers

veilig

 

tot eendag…

Elizabeth Kendall ©

 

‘n Paar woorde

 Sondagvrede lê die hele tuin vol

vou sag oop in grysblou duiwevlerke,

blink in die nat

 van gisteraand se reën op nuwe roosblare,

waar wit en swart spoelklippe

die paadjie hek toe uitspel…

dit  word ‘n trooshand

op my skouer

‘n lied

en  ‘n  dankiegebed

Elizabeth Kendall ©

 

 

 

In woord en beeld

 

Dis my liefde vir ons taal wat maak dat daar soms verse "gebore" word. Dikwels ook lekker om dit te kombineer met iets wat ek geteken, geskilder of gekiek het. Ek plak 'n paar van my gunstelinge hier vas, hoop julle geniet dit!

 

 

 

 

Neem my saam op die sandpad,

daar waar tyd aan 'n doringboom hang

hou my hand styf vas in joune

en sê dat jy ook so bietjie verlang.

 

 

 

 

Oggendgedagtes-gedigte

My gebed

Mag my woorde Heer,

U welbehaaglik wees:

woorde wat oordink is

voordat dit beklink is,

woorde wat bepeins is

voordat dit geveins is

woorde wat nie

wegholbranderig

alles verwoes en verslind

verskeur, verinneweer,

vermink en kwes

of sommer dood laat bloei,

verskroei,

maar weldeurdag en goed bedoel

sodat waar my woorde wel

'n lêplek kry, 'n holte om te rus

of troos mag bring,

'n lieflik loflied sing,

daar vrede bly -

murgsag in my

Lewensvreugde

Daar is drome in haar hande

en sterre in haar oë,

sy weet hoe heerlik is dit

om aan lag en lief te glo

Sy luister na 'n geelvink

'n tiptol en t'rantaal

dis agter uit die berge

waar hul, hul fluit gaan haal

die soet, soet klank van blywees

gemeng met lekkerlag

borrel uit haar keel

vol vreugde elke dag

haar sorge gooi sy ver weg

in 'n streepsak oor die see

sy gryp die dag met blywees

en sê nie sommer nee

haar lewe is 'n loflied

met alle eer aan Hom

in donker uur van kommer

het Hy na haar gekom

en in Sy krag en liefde

het Hy haar opgetel

om dit vir almal om haar

uitbundig te vertel.

Genade

As die dorpsduiwe

douvoordag

in duet of trio

koekoerdoekkoor

oor vlei en bos en rant laat hoor

kom val vrede

in koesterklanke

soos tortelvere

in die wind

op my en jou,

my goeie vriend

vergeet ons elke pyn en seer

sluit ons oë en bid maar weer

'n binnekamer stil-gebed -

'n jubelbly oor wat ek het:

oor blinkgeel botter op ons brood

en kniewerk-kinders, lankal groot,

oor liefhêmense langs ons pad

wat heerlik aan 'n hartsnaar vat

dan trek ons wese

nie meer water nie

of kyk ons klipoog rond,

maar word ons lewe

'n skilderdoek

waar helderbont kwasstrepe lê

en pragpsalms prewelend

 kindklein dankiesê

Elizabeth Kendall ©