Vriende

Ons was jare en jare en jare lank vriende. Wim en Laura. Soos sout en peper. Deel van ons daaglikse bestaan.

Wim en Laura. Toe hy sestig geword het, het hy ons almal na sy verjaarsdag genooi  by die dam….  Laura het so baie moeite gedoen, die mure was met foto’s van hulle ervaringe en avonture versier. Vriende en familie was daar van oraloor. Stories en grappies is vertel.  Ons het laat eers huistoe gegaan. Heerlik gekuier. Skatryk gevoel.

Wim en Laura. Ek en sy was een maal saam op Aardklop. Ons twee het in ‘n koshuiskamer by Potch Universiteit gebly en elke dag ten volle benut tussen stalletjies en tente, tussen konserte en sang.  Ons het dit so geniet! Hande geklap en op en af gespring saam met die jonges toe Ray Dylan en David Fourie en wie nog almal sing. Ag dit was heerlik. Hartsgoed gedeel.

Wim en Laura, Mara en Gerhard.  Ons.  Kuier saam op ‘n Sondag na kerk, braai ‘n vleisie en lag en lag en lag. Praat strooi en praat diep. Deel mekaar se kommers, deel mekaar se blywees.

Toe ek en Chris nog nie ge-eg was nie, gaan kuier ons by hulle waar hulle karavaantjie langs die Wilgerivier staan, ons swem in die rivier, ons brand bloedrooi in Afrika se warm son, ons eet slaai en broodjies en braaivleis. Ons teug aan ‘n saamweeswyn.  Die wêreld is wonderlik.

Voor Chris my lewe binnegewals het en ek sielsalleen moes regkom met vier kinders, laai Wim my op en piekel my saam na ‘n Voortrekkerkamp waar Laura al wag. Langs die pad gesels ons aanmekaar. Hy vertel my van sy kinders, van Laura en hoe lief sy vir die natuur is. Wim is my vriend, Laura my vriendin. My kinders is sonder ‘n Pa. By die kamp tel Wim vir Liesl wat toe in St. Een was, op sy skoot en Pa haar.

Wim en Laura. Ons kinders en hulle kinders. Ons vra mekaar uit. Ons deel ons lewens. Ons kuier dikwels. Ons is altyd bly om mekaar te sien. As hulle dorp toe kom, eet hulle sommer hier. As ons Bosveld toe gaan, maak ons ‘n plan om ‘n draai by hulle te maak, veral in die winter.

Toe kry ek ‘n sms. Wim het ontsteking in sy voet. Hospitaal toe in Warmbad. Hospitaal toe in Pretoria. Been en voet afgesit. En nou is dit sestien, nee sewentien dae later en Wim is nie meer met ons nie. Hy is by die Here.  Wim en Laura. Tot gister.

Wim is dood. Ek bel Laura vanoggend. Ons huil in mekaar se ore. Ons trooswoorde word  roeispane  in elkeen se bootjie. Die lewe wag vir niemand nie. Ons harte en ons deur is oop vir Laura. Vir altyd. Ons weet wéér ons word almal ouer. Dis ons wat wik en God wat beskik.

Ons herinneringe bly vir altyd. Donderdag verjaar my Chris. Donderdag word Wim begrawe. My hart is seer. Laura bly alleen agter. Laura, ons, Gerhard en Mara en die Here.  

Elizabeth Kendall ©

“Hallo Pa!”

Ek stap by die poskantoor verby die telefoonhokkie om te gaan pos uithaal en hoor die jongerige vroutjie daarbinne sê: "Hallo Pa!" Doodgewoon. Sy bel haar Pa en groet hom. Duisende mense doen dit duisende male daagliks. Hoe baie male het ek dit nie self ook gesê nie…..vir langer as vyftig jaar kon ek "Hallo Pa!" sê.  Altyd was "Hallo Pa!" 'n lekker ding om te sê.

"Hallo Pa!" toe ek in die Laerskool was en hy my teen skemeraand, as hy moeg gewerk was op die lande, met 'n lekker Pa-druk groet…toe ek 'n Hoërskoolkind was en smiddae saam met hom in sy blou Datsunbakkie gaan beeste koop het en hy my terselfdertyd leer bestuur het. Toe ek na die derde probeerslag die bakkie weer laat vrek met die wegtrek by die stopstraat, sê my altyd-geduldige Pa: "Jakob kan dit beter doen!" Met daardie woorde het hy my vir die res van my lewe genees van 'n gevrekkery en agterna het ek besef hoe 'n goeie leermeester hy was!

Toe ek op Heidelbergse Onderwyskollege was en vol blydskap naweke tuisgekom het, soggens kastig wou laat slaap en hy dan vroeg-vroeg vir my koffie in die bed bring met 'n altyd lewensblye: "Môre my ou doggie!" en ek nog deurmekaar was van die slaap….toe ek later op Barberton begin skoolhou het en soms met die trein huistoe gekom het, hom in die donker ure van die oggend as die winterwasem voor ons monde staan, op Bronkies se stasie gesoengroet het waar hy getrou in die koue vir my staan en wag het…..toe ek later in Natal gaan bly het en hom net vakansies kon sien of soms wanneer hy en my Ma kom kuier het. Dae voor die tyd was ons al opgewonde en het die kinders die slapies getel.

"Hallo Pa!" toe ons later ook hier in Bronkhorstspruit kom bly en hy soggens vroeg vir ons melk bring en ek sommer saam met hom ry tot by die skool om die Graad Eens te gaan leer. "Hallo Pa!" as ek en my kinders, wat toe nog almal skoolgegaan het, op die plot gaan kuier waar hy en my Ma so lekker gewoel en gewerk het en ons met mandjies vol groente en vrugte daar wegry na ons eie huis toe.

"Hallo Pa!" toe hy na my Ma se dood alleen en verlangend in sy woonstel sit en ek hom probeer troos.

"Hallo Pa!" 'n paar jaar gelede elke dag in die Ouetehuis se siekeboeg….en toe hy die dag voor sy dood nie meer kon praat nie, toe druk hy my hand. Dwarsdeur my hele lewe is my groet met liefde en warmte en blydskap terug begroet; "Hallo, my kind!" of "Hallo my doggie!" selfs toe ek al lankal 'n grootmens was…..altyd was ons bly om mekaar te sien!

Toe ek die sleutel in die posbus druk, breek die damwal en die wêreld word wasig. Elke keer as iemand iets goeds of moois van hom vertel wat hulle onthou of saam met hom beleef het, weet ek van vooraf hoe bevoorreg, hoe geseënd ek was. En eendag, eendag sal ek weer "Hallo Pa!" kan sê.

Ns. Vanoggend het ek weer gaan pos uithaal. Groot was my vreugde toe bg. vertelling in ons kerk se Vroueblad, Die Gereformeerde Vroueblad gepubliseer is en ek 'n boekprys wen. Die boek se naam: God het my gekies deur Ben de Klerk (geborg deur Cum boeke) My Pa is in 2005 oorlede. Vir altyd leef hy in my gedagtes.

Elizabeth Kendall ©