Ek dink mens noem dit omgee.

Aan die Weskus by Lambertsbaai sit 'n digter sy vis en eet. Hy ruik die see. Hy gesels met die gawe vrou aan wie die restaurant behoort. Haar naam is Elsa. Die spyskaart val oop voor sy oë. Hy lees die woorde van 'n gedig.

 

Sy foon is byderhand. Op facebook stuur hy 'n boodskap. "Pieng!" sê my foon.

"Daar is drie van jou verse in haar spyskaart, sy en haar suster lees jou blog en lief jou verse."

 

Môre vlieg my ver-kinders weer huistoe. My hart ry skoppelmaai. Die Kaap is nie agter die eerste graspol nie. Ek waardeer my vriend se woorde. Ek waardeer Elsa en haar suster. Ek skryf dié mooiste storie nou op my blog. Ek dink mens noem dit omgee.

‘n Nuwe hoofstuk

Dis Saterdag hier by ons. My hart slaan steeds tamboer oor Chris se mediese uitslae: longe is skoon, gewas het verdwyn. Dié wete lê nou al amper een hele week lank soos ‘n string blink pêrels in ons hart en hande.

Nou lê die lang herstelpad voor. My grootste begeerte is dat dié pad langs kosmospaaie en koel waterstrome verby mag kronkel. Mag daar geen slaggate op ons wag nie. Mag daar geen spoedlokvalle wees nie, mag ons geduldig en versigtig en waaksaam dié lang pad bewandel. Mag die vlam van hoop voortdurend brand. Ons wéét al teen die tyd dat mens nie oorhaastig moet wees nie. Geduld en tyd maak baie dinge reg. Die oumense het mos ook altyd só gesê.

Omdat ek lief is vir skryf, gebeur dit dikwels dat woorde deesdae sommer vanself na my toe aangehuppel kom. In dankbaarheid deel ek graag van my gedigte. Mag dit vir elkeen wat hier lees  ‘n inspirasie wees:

Oorvloed

My blyweeswoorde staan stoutkind

in ‘n ry, druk mekaar, stamp en stoot

om vóór te kan staan, éérste te wees,

éérste te sê hoe yslikgroot

die dankies in my binnekamers

op hierdie varsnat môre lê

Elizabeth Kendall ©

Tuis

Tussen al die wonderwoorde

wat wegkruip in my taal

wil ek vir jou alleen,

die heelmooistes uit gaan haal

dit is die witklippiewoorde

wat op ‘n donker paadjie lê

maar in helder maanskyn

alles vir ons sê

Elizabeth Kendall ©

Binneste

Daar’s ‘n plek ver verby seer

diep weggesteek agter die holtes van weet

en die mooi van onthou,

‘n plek waar gedagtes  aan jou

snikkend en rou

legkaartlê met hoop en wense,

ongesê

Elizabeth Kendall ©

Toe hierdie dag begin, lees ek uit Psalm 119: “My hele lewe lê oop voor U.” Die wete dat God ons getroue Vader is en alles sien en weet, is ons grootste anker en troos.

Dis tyd

Die jaar snel ten einde. Ek dink hoe ouer 'n mens raak, hoe vinniger vlieg die tyd verby. Het ek dit verlede jaar ook gesê? Miskien. Dis weer tyd om 'n nuwe almanak aan te skaf. 'n Tyd om weer voor te begin. Ek raak sommer opgewonde daaroor. Wat is nou lekkerder as iets nuuts?

Desembermaand se bladsy is amper vol geskryf. Vol saamweesstories, vakansiestories.

Januarie wag vir sy verhale van "van vooraf begin". Teen Februarie druk die nuwe skoene nie meer nie en in Maart weet ons al mooi wat om met 2014 te doen.

Op RedBubble is daar 'n verskeidenheid van my selfgemaakte kalenders te koop. Klik op die skakels en kom kyk gerus.

Walking to the Light

Dis 'n kalender wat uit kunswerke bestaan, meestal olie en akrielskilderye. Landskappe. Skilderye wat met vreugde in die hart vervaardig is. Elke prentjie vertel 'n ander storie.

En soos die RedBubble mense sou sê: "Calendars can now start with any month, otherwise keep in mind January 2014 is approaching fast! The quality is excellent and you have the choice to turn your pictures into great prints for framing should you choose. You can select your own start month, and order right into the future. Everything about the calendar is brilliant, except you’ll have no excuse for missing your sister’s birthday anymore!"

Daar is net EEN van hierdie kalenders in die hele, wye wêreld. Regtig. Dis uniek. Dis Afrikaans. Dis foto's van my geveerde vriende en verse wat ek uit my duim gesuig het. Geniet dit!

Voëls en verse

En dis die waarheid: "RedBubble calendars are printed using marvellous futuristic technologies, so complex we can’t go into them here, but we can tell you they are lovingly printed on a luscious 200gsm satin art paper at the striking size of A3 "(that’s 297×420mm, or 11.69×16.54).

Hier is 'n vrolike kalender vir 'n kind se kamer.

Naïve Art Calendar

Klik op die skakel en kyk maar self. Miskien hou jy so baie daarvan dat jy sommer NOU een wil aanskaf.

Public price: $36.84. Kan direk van RedBubble af bestel word. 

In the end, it's not going to matter how many breaths you took, but how many moments took your breath away.

Geniet jou vakansie en onthou om jou sake agter mekaar te kry vir 2014

My Tree Calendar

Herfsjare

Die weke vlieg verby. Dis vroeg-Maart en soggens half ses is dit nog donker. Herfs is op pad. Lekker! Ek hou so baie van herfs se diep en ryk koper kleure. Geel en oranjerooi blare wat rank en krul oor die stokkiesheining by die fontein. Dae waarin niemand te koud of te warm kry nie. Net reg.

 

Ons is ook nou in ons herfsjare. Sneeu in ons hare en vlekkies op ons hande. Maar 'n mens se hart bly so jonk as wat jy hom wil hou.

 

Ek put nog soveel genot uit my skilderwerk. Om landskappe en veral seetonele te skilder, bly maar een van die lekkerste dinge op aarde. Hier is 'n paar voorbeelde van onlangse see-kuns.

 

 

 

 

My hart is vol dankbaarheid omdat ek nou tyd het om dié dinge te doen waarvoor ek lief is.

 

Om verse te skryf is ook 'n plesierige passie. Soms wonder mens wie lees jou woorde, hoe lyk die persoon as hy dit lees, bring dit 'n glimlag na sy mond, maak dit sy dag warmer, mooier, sagter.....wie weet?

 

Boekvlerke

Ons woorde vlieg die wêreld vol
warrelrol oor wye wit
woorde wat miskien ‘n glimlag
 op moeë mensgelaat kom sit

wie weet waar wegholwoorde woon
hoe word genadegawes gul beloon

ons letters luier langsaam rond
en wonderwoorde borrel
uit monde van digters oraloor
wat bundels boekvlerke
in knusse kuberruimtes stoor

 Elizabeth Kendall ©

Kom geniet Verse en vrolikhede as jy ook lief is vir ons taal!

 

 

 

Reënverse en vreugdes

 

 

Vars

 

Daar's druppels op die drumpel

en duiwe op die dak

'n mossie tjirp-tjirp vir sy maat

in die Sondagstilte van ons straat

gesiggies lag ligblou in die tuin

tussen blare groen en geel en bruin...

'n nuwe dag, so vars en skoon

laat dankies in my hart kom woon

 

Elizabeth Kendall ©

 

 

So betyds

 

Slierte reën, ja strome van seën

het op die aarde neergeval

en elke dorre kraak

en droë sloot

verander in 'n

modderdam, 'n poel,

'n nat-nat klei

wat mens tussen

jou vingers kon vat en brei

en so die grond se geur kon inasem,

die groen hoor groei

en sien hoedat 'n

droë boom weer bloei

en in jou maat se oë weer lees:

die vreugde van 'n vrolik'

najaarsfees

 

Elizabeth Kendall ©

 

 

 

Nat.

 

Dit reën sopnat waternat sousnat reën
reën dit in die straat

en oor die groen, groen bome
die rose, die magrietjies, die wilde knoffel,
reëndruppels spat en klets en praat

teen die ruite
buite,

oor die dorp, die winkels, huise, karre
mense skarrel vinnig onderdak
‘n ousie met ‘n plastieksak
buk om weg te kom van die nat
wat oral spat
en ek
sit vredig en versies skryf met jubels
in my lyf

Elizabeth Kendall ©

 

Reën

 

‘n Nuwe dag klouter nat en vars

deur oop vensters  

groen, groen en blink

lê die tuin en lekkerkry ...

stroopsoet mossies

kwetter in die karee 

en iewers ver

hoor ek ‘n hadida

sy juigkreet skree

 

Elizabeth Kendall ©

 

 

Eerste lentereën

 

Vanoggend donskombers die wolke bo-oor  my 

nat blare lê die voorstoep vol 

‘n tortel trippel vinnig oor die huis se dak 

om na sy koe-koerdoekmaat te hol 

liggroen blaartjies het oornag 

oral aan die akkerboom verskyn 

ek ruik die goeie grond se klam 

die druppels op ‘n klimop-blaar 

boslelie trek haar rooi rok aan 

en staan en glimlag daar 

onder die koelte van die ou karee 

waar sonbesies later vandag 

hul versies vrolikbly sal skree

 

 Elizabeth Kendall ©

 

 



Ma-wees

Nes  ‘n  welkom  reënbui op droë grond

is suikersoet die goeie nuus

uit ‘n kind se mond,

verkwik haar siel, haar binnemens

gee blyweesklank aan elke wens

want smôrens vroeg, voor hanekraai

het sy hul een vir een geabba,

 by haar God en Here af gaan laai…

Hom gesmeek, gevra, gebid

hul skrede op die regte pad te sit,

hul hand te vat en hul te lei

tot daar waar vrede vatplek kry

en as sy dan die antwoord duidelik hoor

sing al die eng’le saam ‘n jubelkoor

want in haar klein gebed

was slegs een enkel woord heelbo:

dis die woordjie “Glo”

Elizabeth Kendall ©

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



Woordprentjies

 

 

 

Elizabeth Kendall ©

 

 

 

Gedigte en duiwe

My dag begin soos duiwe

wat pofveer neerdaal op die nok

en soos 'n warm sonstraal

al die weemoed

uit die winterkoue haal

Dis duiwesang wat aan my dak kom hang

soggens as die nag sy voorkop skoon vee

 en die dag sy grys stoppelbaard begin wys.

Elizabeth Kendall ©

My plek

Elke mens moet 'n plek hê: 'n plek waar jy kan werk, kan speel, kan droom. 'n Plek waar jy kan lag of huil of sommer net wees.  Ek is so dankiebly oor my plek. Toe die kinders nog almal in die huis was, was dié plek die twee oudstes se slaapkamer.

Elke oggend begin my dag hier...in stilte. Ek lees Bybel en bid.  Ek het dit nodig, dis soos batterye laai, dis soos asemhaal...ek kan my nie 'n dag daarsonder indink nie.

En natuurlik is die lekker warm koppie koffie 'n bonus!

Dié vertrek is nou 'n kunsgalery. Soort van. Kyk maar self! Ek stal skilderye hier uit, dié wat op bestelling is en dié wat nog gekoop moet word, dié wat my nooit wil verlaat vir geld nie en dié wat ek verniet weggee...

Soggens klouter die winterson stywebeen hier by die venster in. Hier kan ek lekker alleen wees. My tafel staan reg langs die sonkol. Ek luister musiek of sommer net radio.

Baie maal luister ek net na die stilte of die voëls hier naby. Dis heerlik om hier te kan wegraak van die wêreld af en te doen wat ek wil, hoe ek wil en wanneer ek wil. Dis kos vir my siel! Ek het dit nodig. En ek geniet dit so.

In die een hoek bly my boeke en baie foto's....albums vol van my en hom, ons gesamentlike kleinkinders, kinders, familie en vriende in en uit elke stadium van ontwikkeling en groei en saam menswees.

Hier skryf ek ook soms verse as die goeie muse oor my neer sou daal.... woorde in my lieflingtaal.

In die lekker groot ingeboude kaste is daar baie pakplek vir al my goeters...skryfgoed, papiergoed, verf, kwassies, paletmesse...ag sommer alles.

Teen die kaste plak ek die skilderye wat op x-straal gedoen is: vir die lekker en vir die mense wat kom inloer om saam met my te geniet! Ek hou nie meer uitstallings in die tuin nie. Bronkhorstspruit is nie 'n kunsdorp nie. Ek stal my werk uit op die internet. Daar is verskillende webblaaie:

http://www.paintingsilove.com/artist/elizabethkendall

en

http://www.redbubble.com/people/happyart

en

http://www.southafricanartists.com/showartist.asp?Code=KENDA001

Ek het al wonderlike terugvoering van aldrie hierdie webblaaie gekry. Dis elke keer 'n yslike verrassing en 'n groot blydskap!

Hier word baie nuwe skilderye gebore....ek werk graag op die tafel, soms gebruik ek die esel wat Liefman vir my op my verjaarsdag present gegee het.

 Langs die venster staan die voëltjies se waterbak.

Dis van hierdie hoek af wat ek hulle "bekruip" en my bes doen om mooi foto's te neem. Soms werk dit, soms nie.

En hier staan my "gewete"...as ek voel my klere sit nou bietjie te styf, dan trap ek fiets vir 'n week of twee en die Kaap is weer Hollands. Ek is nie vreeslik lief vir oefen nie, maar in die wintermaande is dit tog lekker om die stram en stywe skarniere bietjie op te warm... en dis glo gesond vir 'n mens, sê dié wat weet!

Elke mens het 'n plek nodig. Hierdie is my plek.

En ek sê dankie daarvoor.

Huppel steeds op die Hoogland

Vyf uur stop ‘n wit bakkie voor ons motorhek. Hagar, ons swart Labrador is ook die “deurklokkie.” Met een harde blaf kondig hy uitbundig elke besoeker aan. Ek loer na buite. My hart slaan tamboer in my binneste. Uiteindelik! My honderd boeke, my bundels wat ek op 7 November 2009 begin beplan het, aan gewerk het, oor gewonder het….dis hier, vóór my deur!

My drome, my gedagtes, my blywees en my seer in woorde en letters op wit papier gedruk, gebind en in boekvorm gebore in die jaar 2010 met sagte foto’s tussen-in van skilderye en kleinkinders (natuurlik mos!) Die buiteblad is een van my skilderye wat my baie na aan die hart lê. Kan mens emosies in ‘n buiteblad vasverf? Ek het probeer.

Sedert Januarie 2010 was ek en my uitgewer op gereelde basis in elektroniese verbinding met mekaar. Haar volgehoue onderskraging en hulp was baie dae ‘n riem onder die hart. Ek onthou hoe die grys mat hier in die voorkamer vol papiere gelê het en ek nie geweet het waar om te vat en waar om te los nie. Hoe begin mens uitsoek as twee-honderd-drie-en-vyftig verse en honderd-vyf-en-twintig opstelle voor jou lê? Hoe kan jy sommige van jou “kinders” eenkant toe stoot en net party op jou skoot tel?

Ek het vasgebyt, elke dag ‘n bietjie meer orde probeer kry. En soos die tyd omgegaan het, het ek die bekende stemmetjie in my agterkop hoor praat: “As mens iets begin, moet jy dit klaar maak!” Miskien was dit my oorlede Ma se stem wat ek gehoor het. Miskien het my oorlede Pa my stil staan en bekyk terwyl ek voor die rekenaar gesit het en aan “my boek” gewerk het, want ek kon hom hoor sê: “Dis mooi Sussa, my ou doggie!” Daarom het ek aangehou. Dag na dag. Week na week. Met kort onderbrekings tussen-in. Dis glo normaal.

Teen einde Februarie het ek die uitsoekgedigte bymekaar en in verskillende afdelings ingedeel. Net daar saal ek die wildste perd in my stal op en besluit om my manuskrip aan Protea Boekhuis te stuur. Hoekom sal ek nie probeer nie? Dit gaan baie minder kos en ek sien al hoe lê my boeke op die rakke van uitsoekboekwinkels. Ooroptimisties en heerlik windgat! Na ‘n paar weke kry ek ‘n pragtige briefie:

Dankie vir die voorlegging van jou manuskrip met bogenoemde titel. Hier volg die keurdersverslag:

Die skryfster het ’n manuskrip van 95 verse verdeel in sewe afdelings ingestuur vir keuring. Die gedigte is taalkundig goed versorg en die byvoeging van lyntekeninge en foto’s dra by tot ’n keurig versorgde manuskrip.

Die meeste gedigte sluit wat toonaard betref aan by die titel en laat ’n indruk van blymoedigheid en lewensvreugde by die leser. Die verse is onpretensieuse, rymende gedigte oor alledaagse ervarings, maar ook oor die liefde vir God, die medemens en die wêreld om ons. Gelukkig maak die skryfster haar selde skuldig aan rym- en metrumdwang en vloei die verse taamlik ongedwonge. In hierdie bepaalde nis skryf sy regtig netjiese verse.

…met ‘n effe, kom-ons-noem-dit “hartseer” einde: Die oorgrote meerderheid verse is egter, ten spyte van die meriete daarvan, nie die soort wat Protea Boekhuis publiseer nie en die manuskrip word nie vir publikasie aanbeveel nie. Die skryfster word aangeraai om haar manuskrip liewer aan ’n uitgewer wat wel geskenkboeke uitgee, voor te lê.

Ek het maar soos Job van ouds toegelaat dat my vriende my troos en my bystaan. En hét hulle nie! Ek wil nie name noem nie, maar daar is dierbare mense in my lewe, dit sluit my liefhê-naby-mense in, wat altyd positiewe aanmoediging en onderskraging gee. Ek is mal oor julle. Julle weet goed wie julle is. My droefheid het omgesit in blydskap toe ek met nuwe moed besluit om self te publiseer. Ek het na my bankstaat gaan loer en somme gemaak. Ja wat! Kom wat wil, vanjaar wil ek ‘n boek publiseer.

Gedurende Maart en April het die e-posse van hier tot by my uitgewer en weer terug soos windswaels deur die blou lug gevlieg. Op 21 Mei laat weet sy my die bundel gaan drukkers toe. Ek jubel en juig en bid. In my diepste hart lê die opgewondenheid en prut.
’n Eie bundel! ‘n Droom wat waar word! Op 26 Junie laat weet my uitgewer:
Die laaste proef was pragtig. Word volgende week gedruk. Hiep-hiep-hoera!!!
Aan die tuisfront hiep-hiep-hoera ek nog drie desibels harder...

Op 14 Julie bring my kinders die boeke van Pretoria af. Ek voel soos ‘n kind wat ‘n groot krismisboks gekry het!! Niemand is tuis nie. Net ek. Ek maak die kartonboks met bewende hande oop. “My boek, my boek!” sing dit in my ore.

Was ek elf toe ek vir die eerste keer gedink het ek wil eendag ‘n boek skryf? Of was dit in St. 9 toe Ben Olla my opstelle aan die klas voorgelees het en ek ‘n skaam tienerkind was en blosend na my eie woorde geluister het terwyl my klasmaats doodstil sit en saamluister? Ek weet skielik niks. Ek weet net die boks is vol boeke, myne.

Toe ek die eerste boek oopmaak, val ‘n swaar, swart sluier van teleurstelling oor my skouers. Dit kan nie wees nie... Ek blaai verder. Vou die boek oop. Dit is. Die boek is swak gebind. Dit trek oop op die nate, soos ‘n leer in ‘n kous sit die oopgetrekte bladsye daar. En die foto’s, dis dof. Ek hét mos my bril op! Ek haal die bril af. Nog dowwer. Ag nee! Ek gryp ‘n tweede boek uit die boks, dieselfde storie. Nog een, nog een. Almal wil uitmekaar val.. Net genade wat die blaaie nog in posisie hou. Ek is kwaad. En hartseer. En teleurgesteld.

Toe Chris tuiskom, sien hy die boeke. Hy glimlag. Hy sien my ook. “Wat is fout?” vra hy, sy gesig ‘n vraagteken. Ek wys en vertel .”Dit moet reggemaak word,” sê my kalm man doodgewoon en rustig. Die swart sluier wapper by die venster uit. Ek pak die bul by die horings. My uitgewer is amper meer ontsteld as ek. Sy het nie die laaste kopie gesien nie.

Om ‘n lang storie kort te maak, die drukkers is geskakel en het verskoning gemaak. Daar was redes van hoekom en wat en waarom. Daar is mos altyd redes! Ek bekyk die boek met ander oë. Ek noem alles wat my pla. Hulle maak alles reg. My kwaadwees, my hartseerwees en my teleurstelling gly stadig weg soos die sand in ‘n uurglas. Die foto’s sal donkerder gemaak word. Die buiteblad sal verander word. Die boeke sal ordentlik gebind word. Dis ‘n belofte. Ek wag. Die dae gaan s-t-a-d-i-g verby.

Op 20 Augustus 2010 stop ‘n wit bakkie voor ons motorhek. Twee kartonbokse word die huis ingedra. Hagar blaf en swaai sy stert. Haastig maak ek die bokse oop. My boeke is mooi! Al honderd van hulle! Blink lê die buiteblad met my hart se skildery daarop: “Huppel op die Hoogland”

Ek jubel en ek juig. Ek voel klein en bly en gelukkig. “Dankie Here!” fluister ek terwyl ek my eie en eerste boek oopblaai en my oë soos vlinders oor die bekende woorde vlieg.
Is dit nie interessant dat die boek nege maande geneem het om “gebore” te word nie?!

 

Ns.  My "baba" is byna twee jaar oud en het met klein treetjies die wye wêreld ingestap. Daar is nog net enkele eksemplare oor hier op my boekrak, al die ander is verkoop, 'n klompie weggegee aan kinders en familie. Intussen is meer verse gebore, meer stories geskryf. En 'n splinternuwe droom begin geboorte kry...wat sou die lewe tog sonder drome wees?

In die twee jaar wat verby is het ek ook baie meer krities en "oop" geraak vir my eie en ander se skryfwerk. En ek het baie geleer. Ek leer elke dag nog steeds. Een swaeltjie maak nie 'n somer nie. Een gepubliseerde boek maak nie van 'n mens 'n digter of  'n skrywer nie. Daar moet nog baie water in die see loop. En die see is groot! Die liefde vir taal en woorde sal altyd deel van my wees. En die vreugde om dit te deel ken geen grense nie. 

Die skildery in olie gedoen.