Herfs is mooi

Herfs kom vroeg vanjaar of verbeel ek my? Aan die buitekant van ons erf staan 'n boom waarvan die blare elke dag anders lyk. Elke dag meer geel, meer bruin, meer herfserig...

Herfsvreugdes

As herfs sy bruine en sy gele

en sy pasella rooi

oor my werf in warrelende blare strooi

dan jubeljuig ek sommer so vanself

want geen seisoen maak my so baie bly

as hierdie een met sy sagte

 tusssen-in seën

Elizabeth Kendall ©

My omgewing

Dis somer in Bronkhorstspruit. Om my is die wêreld groen. Die akkerboom het haar mooiste groen rok aangetrek. Smiddae na half vyf kom lê die sonstrale warm teen my boom se growwe takke. Duiwe sit knus en koer tussen die blare. Die klimop rank die voorste muur van ons erf toe, dit rank oor verweerde houtstompe. Dit klim teen die voorkamer se buitemuur op. Dit klou aan die rooi bakstene van die outydse vensterbank vas.  

 

Onder die karee lag oranjerooi boslelies oopmond. ‘n Geelvink bou sy nes bo aan een van die dunste takkies. Stukkies gras en blare val grond toe. ‘n Lyster wip oor die grasperk. Sy geel snawel blink in die son.

Oranje botterblomme en persblou gesiggies groei welig in die bedding naby die voëls se waterbak. Ek pluk ‘n takkie roosmaryn af en vryf dit tussen duim en voorvingers. Die geur daarvan klou aan my hande vas.

 

 

‘n Motor ry verby ons huis. Iemand druk bont advertensieblaaie in die gleuf by die voorhekkie. Die duiwe vlieg fladderend weg. Ons swart hond blaf hard. Iewers lui ‘n telefoon . 

Ek maak die deur oop en stap my werkkamer binne. ‘n Ligte windjie laat die gordyn by die oop venster beweeg. “Twiet twieteriet!” fluit ‘n mossie buite in die tuin.  Dis somer in Bronkhorstspruit.

 

Verwondering

Winter is nie net grys wolke

en kaal boomtakke nie

dis nie net flenters koerantpapier

wat vastoffie teen 'n geroeste draadheining nie

dis nie net die duiwe wat pofveer knipknipoog

op die gevriesde waterbak in die voortuin

neerplof om dorstig te pik-pik aan klipharde ys nie

nee, winter is meer

dis boontjiesop en bredie

en die blou van jou oë

wat helderder as ooit

in hierdie vreeslike vaaltes

voor my kom staan

dis 'n onverwagse glimlag

wat soos 'n kniekombersie van sybokhaar

oor my yskoue hande en hart kom knus

en sagte toemaarwoorde

vir my sê

o ja, winter is méér

Elizabeth Kendall ©

My hart is hier....

Nêrens is daar 'n plek soos jou eie huis nie. Jou eie warm nessie. 'n Holte vir jou voet, 'n vesting, 'n rusplek. Nêrens voel 'n mens so tuis soos in jou eie kamer en in jou eie gang nie.

By jou eie plek kan jy maar net jy wees.

Teen skemeraand kom land die kransduiwe op jou huis se dak onder die sagte maan.

Tevredenheid is in hul vlerke toegevou.

Bruin blare en boepensklippe lê knus onder 'n winterkombers en wag...

Aan die appelkoosboom se kaal takke hang 'n goudgeel lemoenskil.

 Binnekort sal die glasogies kom kuier, ek weet.

Warmgeel skyn die straatlamp se lig oor my tuin.

Elke seisoen het mos maar sy eie mooi en koue winters word snel in helderbont getooi.