Hoe sê mens dankie

“Gaan jy en Laura nie meer Aardklop toe nie?” vra sy gesels-gesels toe ek haar in die dorp raakloop. “Nee, ons was so lanklaas daar,” antwoord ek doodgewoon.

So in die terugry huis toe onthou ek die Aardklop-toe-gaan-dae. Die opgewondenheid. Die heerlike vertonings, die baie mense, die vrolike sang, die tamatiesous en kitskos by die baie stalletjies, Potch se bome, die koshuiskamer wat ons gedeel het, die plekke waar ons tee gedrink en gekuier het. Dit was wonderlik.

“Nee, ons gaan nie meer Aardklop toe nie, ek gaan Pick en Pay toe en poskantoor toe en vandag gaan ek en Chrisjan Klipeiland Slaghuis toe,” praat ek met myself in die kar. Tye verander. Dinge verander. Lewensomstandighede verander. Ook in Laura se lewe. In elkeen van ons se lewe verander dinge. Net die onthou bly.

Gistermiddag kry ek ‘n e-pos van my liewe nig van Alberton. Ek het so min familie oor. Ek koester dié wat ek nog het. Sal ek vir haar van my rubrieke stuur waar ek vertel het van Chris se stryd teen kanker. Sy vra so mooi. Sy wil dit met hul predikantsvrou deel. Ek gee nie om om te deel nie. Dis mos ‘n voorreg. En as iemand my woorde wil lees, is dit ‘n soliede stuk genade: ‘n Sagte sonstraal uit die hemel wat my dag verlig. Ek stuur vir haar ‘n paar daarvan. So in die uitsoek na dié geskrifsels, val my oog op die woorde. Woorde wat vertel van seer en swaar. Woorde wat praat oor geloof en uithou en moed en hoop. Veral hoop.

En skielik besef ek weer van vooraf: ons God van hemel en aarde het ‘n wonderwerk in my en Chris se lewe laat gebeur. Laas jaar dié tyd was die opdraendes steil en die pad klipperig en vol diep dongas. Nou loop ons al amper gelykpad. Al dra hy steeds ‘n slingerverband om sy linkerarm. Al kry hy so warm daarmee dié tyd van die jaar. Hy doen sy oefeninge. Vinger-en armstrekke, skouer-en handbewegings, oop en toe, oop en toe, swaai soos ‘n pendulum. Ontspan. Ontspan. Elke week fisio toe. Eina. Moedhou. Vasbyt. Toe hy ‘n jongman was, het hy berge uitgeklim, om rugbyvelde gehardloop, uit helikopters gespring. Nou hou hy een gesonde hand bo-oor ‘n hand met twee “dooie” vingers, twee treë vorentoe en strek. Twee treë agtertoe. Ontspan. My liefste Chrisjan.

Nooit gee hy moed op nie. Nooit hoor ek hom kla nie. Dikwels lag ons saam oor simpel goed. Gereeld verlustig ons ons in die eenvoudige en mooi om ons: die eerste rose nà die winter, ‘n perfekte pienk kaktusblom, die honde se eiesoortige maniere, die duiwe se aanhoudende sang in die boomtoppe.

Dwarsdeur agtien chemosessies, dertig bestralings, nog tien voorkomende breinbestralings, ‘n operasie om sy slukderm te rek, ‘n skouer en elmboog-operasie om vasgeklemde senuwees los te maak. Dwarsdeur alles klou ons vas aan twee lewensbelangrike dinge: geloof en hoop. Ons bid. Ons glo. Ons wéét ons is nooit alleen nie. God dra ons. Dag nà dag nà dag. Hy abba ons, Hy troos ons, Hy help ons. Hy het ons lief. Ons kry dit reg. Een dag op ‘n slag.

Ons gaan nie meer Aardklop toe nie. Ons gaan ook nie Bosveld of Timbaktoe of Kaap toe nie.  Nie op die oomblik nie. Maar vandag gaan ons slaghuis toe en ons gaan maalvleis en skaaptjoppies en wors en wat nog koop en ons gaan huistoe kom met groot dankbaarheid in ons harte, want Chris kry weer makliker gesluk, sy kuif lê weer mooi, sy glimlag maak my hart so bly. Die herstelpad is ‘n lang pad. ‘n Saamlooppad. Hoe sê mens dankie? Ek weet nie.  Ons sê dit net. “Dankie Here!”

Die mooiste Sondag

Ek wou dit gister al maak. Het klaar al die bestanddele gaan koop, maar toe ek tuiskom, onthou ek dat ek die spek vergeet het. Ag! 

Hy sê toe, getrou aan sy sorgsaamheid en omgee, hy wil (en moet) dorp toe gaan. Elke keer as hy dit sê, is ek bly. Nie dat dit so opwindend is om dorp toe te gaan nie, enige-iemand kan dorp toe gaan, soveel maal as wat hy wil. 

In sy geval is dit 'n egter 'n hengse prestasie. Hy bestuur self. Hy ry alleen. Hy lê nie meer hulpeloos en afhanklik op sy rug op ons bed nie. Hy word sterker by die dag. Prys die Here van hemel en aarde! Sing 'n jubellied! 

Nietemin, ek maak toe dié mondwater en super-maklike gereg wat ek op Maree se blog raakgelees het, nà kerk. Hy sit onder die groenerwordende perskeboom en geniet die somerson op sy hande en arms, op sy gesig wat al meer en meer na Chris begin lyk. Nà 'n jaar en 'n maand lyk hy weer soos hy. Hoe wonderlik. 

Geelwortels, seldery, uie, stukkies spek...... hmmmmmm! 

              Maalvleis bygevoeg, 'n glas rooiwyn....

 Grand finale! 

"It's you, it's you, it's you!"

 En ons luister musiek, Joe Dolan, Bob Seger.... 

"Some day lady, you'll accompany me..." 

 En ons kuier. Net ons twee en die voëls en die honde. 

DANKBAARHEID  is een klein woordjie met so baie betekenis. Veral nou, veral vandag. Die mooiste Sondag. 

Lewensvreugde

Pluk ‘n handvol drome

 met sterre in jou oë

 wys dat jy ook omgee

 en aan liefde glo

hoor hoe sing die geelvink

 die tiptol en t’rantaal

 dis agter uit die berge

 waar hul die fluit loop haal

pak jou sorge in ‘n streepsak

 lag en wees weer bly

 sukkels lê mos agter

 vandag is jy tog vry

blink jou oë van blywees

 of buig jou skouers krom

 dink nie eers nog eenmaal

 gee alle eer aan Hom

lewe is mos lekker

 kom leef nou saam met my

 bars ons uit ons nate

 juigend-jubelbly

Elizabeth Kendall ©

'n Jaar van genade

'n Hele jaar is verby. Driehonderd-vyf-en-sestig en 'n kwart dag. 'n Jaar sedert ons die skrik-nuus gekry het: Chris het longkanker. In ons kleingeloof het ons krag gekry. Elke dag. Elke uur. Elke minuut. Die Here het ons vasgehou, ons gelei, ons gedra. Dwarsdeur elke drif en diepte, elke slaggat en sloot. Hy het Sy liefde en sorg oor ons uitgegiet en ons versterk.
En hier is ons nou met harte wat oorloop van dankbaarheid. Laasweek het Chrisjan sy eerste ordentlike haarsny gehad. Toe die Pakistani die knipper bokant en agter sy ore instoot, val daar hope hare op die vloer. Niks snaaks nie, maar vir ons 'n wonderwerk. Verby is die kaalkopdae. My man het weer hare! Hare wat blink in die son, hare wat gekam kan word. Skuinspaadjie, soos hy wil.

O ja, hy is nog swakkerig. En o ja, ek is nog steeds die vetter ene van ons twee. Ek moes mos eet om sterk te bly. Al was daar dae wat ek nie honger was nie. Hy kon nie, nie altyd nie. Daar was dae wat hy niks kon inkry nie. Maar nou kan hy. Hy eet die gesonde groentesop, die saggekookte hoendervleis, die broodjie-met-gouda op, hy eet alles wat ek vir hom aandra. Wonderlik is dit as hy sê:"Dit was heerlik!" En die kos bly binne. 'n Voordeel het uit al die nadele tevoorskyn gekom: ek het weer leer (lekker) kosmaak. Regtig.

Daar was weke in wit hospitaalbeddens, drips en kateters en swart susters, dokters wat verduidelik en mense wat bemoedig, dertig en nog baie meer dae van heen-en-weer ry Pretoria toe en terug. Nou is dit alles verby. Juig aarde juig!

Soggens as die winterson dooierus op die plaveisel langs ons huis vat, stap Chris buite rond, hy gaan saam Pick & Pay toe, hy koop self ons vleis by Kwaliteit Slaghuis, hy trek sy eie geld by die kitsbank al gaan dit sukkel-sukkel. Sy hande is nog dood, sy hak pyn, soms skiet einapyne deur sy bene. "Dit moet nog van die chemogif wees!" Ek smeer room aan en vryf sy dun bene. En ons bid sommer so heeldag tussendeur. Geduldig wees is 'n goeie ding.

Buite ons slaapkamervenster hang 'n voerplankie vir die voëls. Elke dag kom kleur janfrederik ons dag in. Die ou groot kransduiwe laat die plankie kantel, dan val die meelwurms op die grond, waar jantjie dit oppik. Goudgeel vinke en bontrugwewers, vaalgrys muisvoëls, 'n bottergatjie, klein glasogies en mooi bloedrooi houtkappers is almal deel van ons geveerde vriende. As Chris daar in die lekker warm bed lê, het hy 'n skouspel om na te kyk. Gratis en goed.  'n Presentjie reguit uit die hemel.

Môre verjaar my liefman. Die kinders kom kuier. 'n Naweek vol blydskap en dankbaarheid. 'n Lewe om te vier! Dankie Here. Dankie, dankie.

‘n Nuwe hoofstuk

Dis Saterdag hier by ons. My hart slaan steeds tamboer oor Chris se mediese uitslae: longe is skoon, gewas het verdwyn. Dié wete lê nou al amper een hele week lank soos ‘n string blink pêrels in ons hart en hande.

Nou lê die lang herstelpad voor. My grootste begeerte is dat dié pad langs kosmospaaie en koel waterstrome verby mag kronkel. Mag daar geen slaggate op ons wag nie. Mag daar geen spoedlokvalle wees nie, mag ons geduldig en versigtig en waaksaam dié lang pad bewandel. Mag die vlam van hoop voortdurend brand. Ons wéét al teen die tyd dat mens nie oorhaastig moet wees nie. Geduld en tyd maak baie dinge reg. Die oumense het mos ook altyd só gesê.

Omdat ek lief is vir skryf, gebeur dit dikwels dat woorde deesdae sommer vanself na my toe aangehuppel kom. In dankbaarheid deel ek graag van my gedigte. Mag dit vir elkeen wat hier lees  ‘n inspirasie wees:

Oorvloed

My blyweeswoorde staan stoutkind

in ‘n ry, druk mekaar, stamp en stoot

om vóór te kan staan, éérste te wees,

éérste te sê hoe yslikgroot

die dankies in my binnekamers

op hierdie varsnat môre lê

Elizabeth Kendall ©

Tuis

Tussen al die wonderwoorde

wat wegkruip in my taal

wil ek vir jou alleen,

die heelmooistes uit gaan haal

dit is die witklippiewoorde

wat op ‘n donker paadjie lê

maar in helder maanskyn

alles vir ons sê

Elizabeth Kendall ©

Binneste

Daar’s ‘n plek ver verby seer

diep weggesteek agter die holtes van weet

en die mooi van onthou,

‘n plek waar gedagtes  aan jou

snikkend en rou

legkaartlê met hoop en wense,

ongesê

Elizabeth Kendall ©

Toe hierdie dag begin, lees ek uit Psalm 119: “My hele lewe lê oop voor U.” Die wete dat God ons getroue Vader is en alles sien en weet, is ons grootste anker en troos.

Tyd.

 

Dis warm. En stil. Ek lê op die dubbelbed in die rondawel en kyk na die houtbalke, voel die koelte van die grasdak. My gedagtes vat sommer pad.

 

Ou Swarthond lê in die sand langs die rondawel. Hy het vir homself ‘n holte daar gegrawe , lekker knus en minder warm as op sy kombers. Hy pas my op. Werk ek voor in die kamer waar die rekenaar is, rig hy hom in langs die groen klimopblare wat die hele voorste muur van ons ou huis toerank. Hy lek sy pote skoon, lê met sy kop op die sement. Tevrede.

 

Wat hou die toekoms in? Ons weet nie. Om vandag te geniet is die belangrikste. Om gister se herinneringe te koester, is ‘n toedraaigeskenk uit God se Hand. En op hierdie hoekerf waar die akkerboom voor in die straat op aandag staan en honderde herinneringe in sy dik stam opgaar, hier waar die moerbeie swart en soet in trosse hang wanneer Oktobermaand aan die voordeur klop, hier waar die ana- en kareebome hul sagte skadu’s oor ons skouers gooi……in hierdie toegerankte huis lê hope herinneringe.  

 

Hier was ek ‘n kind. Hier was ek  ‘n jongmeisie. Hier het ek ‘n vrou geword. My ouers se spore lê hier, my oorlede broer, my sussie. Tussen hierdie mure het ek al emmers vol trane gestort, gelag , gesels, gehoop, gedroom, gebid. Gelééf in oortreffende trap ja...

Ek was die middelkind. Saam met my Ouboet albaster en giffie gespeel en Cor Dirks se Uile boeke gelees of die Skatkis Deel 1 verslind. Hy kon só lag as ek bang geword het wanneer hy “Die Mensvreter” daaruit voorlees met die nodige stembuigings en nuanses. Saam met Kleinsus pop gespeel, sywurms versorg, Saartjie Baumann en die Maasdorpreeks gelees, Stories van Rivierplaas.  Saam met maats springmielies geëet bo-op die pompkamer se dak, tou gespring, vye gepluk, geskiedenis lê en leer op die grasperk. Soggens wanneer Fanus Rautenbach se Penniefluitjie Kwêla speel op my fiets geklim en skooltoe gery…….waar lê daardie jare nou?

(So om en by een-en-twintig jaar oud....)  

Dié huis het al dikwels metamorfoses ondergaan. Na my egskeiding meer as twee dekades gelede,  laat verf ek die dak pikswart, die mure spierwit. Heelwat later kom daar genadiglik weer kleur in my lewe en verander die huis se voorkoms elke paar jaar.  Binne verander ons ook baie: haal die matte uit, skuur die plankvloere glad en blink. Ons restoureer ou meubels, hang helderkleurige prente oral teen die mure,  foto’s van kinders en kleinkinders. Ons huis lewe. Die bome word al groter en meer skaduryk, daglelies en rose blom en bloei, die litroos trek ‘n bloedrooi somersrok aan…. geheel die tuin word ‘n kuierplek, ‘n rustige hawe, ‘n groen stilhouplek en lafenis vir elke dag. Elke jaar kook ek appelkooskonfyt, maak perskeblatjang, deel vrugte uit aan vriende.

Die voëls kom kuier by die fontein wat Chris en die kinders een jaar vir my gegee het op my verjaarsdag. ‘n Koel stroom water spoel voortdurend uit ‘n groot pot tot binne-in ‘n klipdammetjie. Heerlik is dit om daar te sit en droom, die vrede in te drink, te luister na die duiwe se gekoer-koer of die mossies se tjierie-tjierie tjirpgeluide. En soms, as jy gelukkig is, die kakelaars bo in die boomtoppe te hoor roep.

 

Partymaal wens ek Pa of Ma kon net gou kom inloer en kyk hoe lyk dit nou. Sou Ma tog nie die tuin geniet het nie! En ek hoor al Pa se stem: “Sussa, julle het dit so mooi gemaak. My ou doggie is agtermekaar. “ As hy vir my só gesê het in my jonkweesjare toe Die Lewe nog so vreesaanjaend  gelyk het, het ek sommer weer sakke vol moed gehad vir wat ookal voorlê. ‘n Mens vergeet nooit jou ouers nie. Nooit.

 

My kinders is nou almal grootmense. Ek het hulle een vir een in hierdie huis grootgebid en van hier af uitgestuur na die wye wêreld om hul eie paadjies te loop. Hoe baie maal het ons nie weer heerlike saamkuiers belewe onder die moerbeiboom langs die braaivleisplek of gesellig aan die eetkamertafel nie. Op sulke tye sorg Chris vir heerlike potjiekos of skaapribbetjie of ander wonderdisse wat hy kan optower. Wat ‘n voorreg is dit nie vir my om ‘n man te hê wat lief is vir kosmaak nie!

 Toe ons nuwe bure gister intrek, maak hy vir hulle spaghetti bolognaise en ek maak ‘n bak gesonde slaai. Ons doen dit uit pure blydskap, want die huurhuis het leeg gestaan vir ‘n maand. Dis so lekker om ons soort mense daar te kan hê, ganse van dieselfde dam. ‘n Seëning van Bo.

Ons droom om in die Bosveld te gaan aftree is nog lank nie begrawe nie.Ons huis is steeds in die mark.  Tog besef ons dat alles op die regte tyd gebeur, dat jou lewe nie in eie hande is nie, dat die Here jou koers en pad bepaal. Ek het gister heerlik binnepret gehad na kerk toe ou Tannie Ann my bemoedig met die woorde: “Los alles vir die Here. As jy Hom iets vra, dan gee Hy dit vir jou. Hy hoor, Hy is nie doof nie!”  Daarom is dit lekker om nog tuin te maak, VLU beplannings te doen vir volgende jaar, gesellighede en funksies by te woon in die dorp of by die kerk en elke dag se menswees te geniet.

Wie weet, volgende jaar hierdie tyd bewandel ons dalk grasgroen  Bosveldpaadjies, neem foto’s van rooikophoutkappers in mopaniebome, sit saans by ‘n hardekoolvuurtjie en sien soggens die son goudgeel en vlammend agter die bome uitloer om sag en warm op ons te skyn. Sonskyn in genadestrale. Maak nie saak waar jy jou op aarde bevind nie. Dis altyd daar.

 

 

 

 

Sondagstilte.

Ek dwaal op die digblaaie rond. Ek lees die seer van mense raak. En ook die bly. Die lewenslus, die vreugdes, die warm menswees. En in die kombuis maak hy vir ons kerrie. Die aartappels lê warmsag en prut. Die geur daarvan maak ons huis ‘n lekker plek. Oor die radio speel die heelmooiste musiek. Die tortels koer vredeverse.

En die koue winterwind het gaan lê. 

  

Alles is genade

Ek voel geseënd. En dankbaar. Aan die begin van 2012 het ek vir die Here gevra dat ek asb. elke maand net een skildery sal verkoop. Net een. Dit sou genoeg wees om my hart te laat bokspring van blydskap.

Daar is min dinge so bevredigend en so lekker as om te kan weet dat daar iemand is wat bereid is om jou werk te koop. Die wêreld is vol mense. Elkeen het sy eie smake en voorkeure. Die wêreld is vol kunswerke.

Duisende kunstenaars verkoop werk op straathoeke, by vlooimarkte, in galerye of sommer so uit die vuis. Vir my is die gerief en die gemak van die internet ‘n wonderwerk waaroor ek my daagliks verbly. My kuns is op drie verskillende webblaaie:  RedBubble, Paintings I love en South African Artists.com  En o ja, ek het ‘n facebookblad ook: Elizabeth se kuns/ Elizabeth's art. Ek hou alvier hierdie plekke aan die gang. Kort-kort gooi ek kole of dun  houtjies op die vuur, die vlammetjie moet aanhou brand. Iemand mag kom “hande warm maak” op enige een van dié webwerwe. Iemand mag kom loer en met ‘n warm binneste weer wegstap, want God het my ‘n talent gegee en ek wìl dit graag deel.

In my (soms) kleingeloof, het ek eers anderdag besef dat my stil gebed nog elke maand beantwoord was. Sedert Januarie het ek elke maand een of meer skilderye verkoop. Dié wete laat my klein en vol verwondering. Die Here sorg vir ons. Ons moet Hom net vra en vertrou. Ons moet dankbaar lewe en ons talente gebruik en oefen. Ons moet nooit moed opgee nie. Hy is getrou. Hy gee meer as waarvoor ons vra.

In Januarie verkoop ek ‘n groot skildery aan Kara van Toronto. Ek noem dit: “This is Life!” Dis met ‘n paletmes gedoen. ‘n Massiewe golf blou see. Sy ontvang dit met blydskap en hang dit bokant haar bed…..ver, ver oor die blou waters wat ons skei. My hart juig!

In Febr. laat weet South African Artists.com se Marina Eilers my dat twee abstrakte skilderye ‘n baas soek. Ek maak die pakkie op met ‘n lied in my hart.

Voordat Februarie verby is, bestel Liesl Greyling op fb ‘n kleinerige skildery wat ek op x-straal gedoen het. “After Alfred” kry ‘n baas en ons voel altwee in ons skik. Sy sal dit self laat raam.

Ek skilder elke week iets. Sommer net omdat dit my soveel genot verskaf, omdat ek kan en omdat ek wil. Ek neem foto’s van my kuns en laai dit op die kuns-webwerwe. Ek geniet die kommentaar van vriende, kennisse en mede-kunstenaars. Ek geniet hulle kuns ook. Ons inspireer mekaar, moedig mekaar aan met opregte lofuitinge. Dis so bevredigend.Dis so sielsverrykend heerlik!

In Maartmaand verkoop ek weer twee skilderye: “A river in Africa” Hoe baie het ek dit nie geniet om dié natuurtoneel te skilder nie! Willem van die boekwinkel op die dorp koop dit en ek en hy gaan soek ‘n gepaste raam uit by Sarie se raamplek. Willem hang my skildery in sy kantoor op, almal kan dit sien. Ek voel so bly.

Ronell Marais wat saam met my gedigte skryf en woorde liefhet, kom kuier een Sondag al die pad van Alberton af. Sy koop “Five trees”. Ek gee haar ‘n ongeraamde prentjie present omdat sy agter my aangery het  en ons word meer as net kennisse. Skilderye bind mense aan mekaar vas. Dit vertel stories. Dis lewe.

In Meimaand skilder ek weer ‘n rivier en bome terwyl ek droom van heerlike somersdae in die natuur. Sanne-Marie koop dit. Die verf is nog skaars droog toe sy sê sy wil dit hê. My beker loop oor. Ek laat dit mooi raam en Sanne kry dit by my Maureenkind se huis in Pretoria. Ek plak my prentjies vas op facebook. Ek het mos tyd. Wie nie waag nie, sal nie wen nie.

Intussen kom kuier Linda hier. Sy bestel ses windpompe. Ek doen dit in waterverf. Nie baie groot nie, maar tog ‘n heerlike uitdaging. Sy maak fotostate daarvan en plak dit op blikke vas wat sy versier: “Pa se bêreblik” noem sy dit! By Willem Prinsloo se Mampoerfees verkoop sy haar blikke. Die oorspronklike windpompe gaan sy laat raam en in haar huis ophang, al ses van hulle. Dit was Meimaand se ses seëninge.

In Junie toe die koue al goed begin knyp,  sien een van Maureen se fb-vriende  die blou rivier en groen bome raak op haar blad, want ek en my kinders deel mekaar se blydskap en hartseer.  Die prentjie rààk sy hartsnaar, want daar waar hy bly in Michigan was groot veldbrande en sy geliefde landskap is afgebrand. Sy herinneringe was besig om te vervaag. Toe hy die blou rivier sien, spring daar ‘n duidelike beeld van beter tye voor sy oë op en hy bestel ‘n soortgelyke skildery by my. Ek verf dié keer op ‘n lekker groot geblokte doek. Heerlik! Ek voel dolgelukkig dat my handewerk in ‘n ver land oorsee gaan hang en iemand se hart gaan bly maak. Die blou rivier kronkel tussen die berge in, ‘n lafenis vir die siel.

Steeds Junie en weer bestel Sanne-Marie ‘n skildery: sy wil twee hê wat langs mekaar kan hang. Twee wat bymekaar pas en hande kan vat. Ek sê dankie en doen my bes. Dis die einde van Junie en Bronkhorstspruit is koud, maar my hart is warm en vol vreugde want ek geniet wat ek doen!

Ek koop meer verf by Jimnettes in Pretoria, ek speel met kleure op die x-straalplate. Die paletmes ken sy pad. Ek verloor myself tussen die verfpotte!

 ‘n E-pos van ‘n onbekende man kom lê in my posbus: sy naam is Omar en hy woon in Engeland. “Is die skildery: “Getting Lost” wat op PIL was, nog beskikbaar? “ vra hy in Engels. “Dit is nog beskikbaar” sê ek, ook in Engels. Ek laat dit vir hom raam, netjies en met montering en glas voor. Sarie doen uitstekende werk. My Omar-ondersteuner klim op die vliegtuig, klim in ‘n motor en ry van Johannesburg tot in Bronkies om die skildery persoonlik te kom haal. Hy bring een van sy kollegas saam. Hulle bekyk al my werk wat hier in die voorste kamer uitgestal is. Ek bewe van opgewondenheid, neem ‘n foto van hom met sy skildery in sy hande. Hulle wil nie koffie of tee drink nie. Ek gee vir hulle pasteitjies vir die pad. Hy belowe hy gaan nog iets bestel, eendag vorentoe. Ek is so bly soos ‘n kind wat ‘n blink geldjie in sy skoen ontdek na ‘n Tandemuisbesoek. Nee, ek is nog blyer as dit, want Omar se kollega koop ‘n skildery wat al lank hier by my staan. Is dit maar net toeval dat dié

skildery se naam: “Heaven is a beautiful place” is…..ek glo nie.





Juliemaand breek aan. Dis koud. Dis stil. Dis winter. Die gras is vaal en die bome kaal. Ek verkoop niks. Dis die 28e, die maand is amper verby. Ek maak koffie in die oggendure in ons koue kombuis en kyk op my foon na die boodskappe: Twee skilderye is van South African artists.com af bestel. Ek jubel! En ek dink aan my gebed. En ek weet. Dis die Here. Hy seën my so. Ek vertel vir Chris. Hy stem met my saam. Ons saam blywees word ‘n dubbele blydskap. Vandag is dit Maandag, ek gaan netnou poskantoor toe om uit te vind wat die posgeld sal wees. Iemand in die Kaap gaan twee skilderye teen sy muur ophang.

In Augustus bestel Omar van Engeland drie skilderye wat ek al in 2010 voltooi het. Dié drie lê my na aan die hart. Ek het dit laat raam en dit hang in ons kerk se jeuglokaal .....om kinders en jongmense bly te maak, sou hulle daarna kyk! Omar en sy vennoot is baie besig en kry nie juis kans om Bronkies toe te kom nie. Ek gaan haal die skilderye en maak dit staan hier in die voorste kamer.....en ek wag maar geduldig. Op 20 September kom haal hy sy skilderye....en gee my sommer 'n piksoen op die wang! Dis vir sy dogtertjie wat tien word se verjaarsdag. Mag dit haar elke dag bly, blyer, blyste maak! Toe hy groet, sê hy vriendelik: "We'll keep in touch!" 'n Reënboogbelofte aan my horison!

 

 

 

 

In Augustus kry ons lekker kuiermense, vriende van baie jare. Ons blaai deur die kunswerke: waterverf, akriel, olie......ek deel twee uit sommer net omdat dit lekker is en omdat ons mekaar jare der jare al ken. Retha koop een.....heerlik! Boomstamme teen die blou, met waterverf gedoen. Ek voel so bly!

 

Op 7 Oktober verkoop ek aan Estelle Duvenhage van Vredenburg (ook iemand wat lief is vir ons taal en woorde) 'n skildery wat ek in olieverf gedoen het. Heerlik gespeel met die paletmes! Ure en ure se genot wat hier vasgeverf lê. Dankie Estelle, vir jou wonderlike ondersteuning. 'n Paar jaar gelede het sy my ook ondersteun en 'n akriel-skildery van 'n maan gekoop, ek was so dankbaar. Sy geniet dit steeds, so sê sy.

 

 

Op 'n heerlike reënerige dag in November, die 8e om presies te wees, kom Grietha Opperman by ons hekkie ingestap. "Ek kom my skildery haal!" groet sy vrolik met die intrapslag. Musiek in my ore!! ♪♪

Sy koop "Die meisie met die pêrel oorring" (Hollands: Het Meisje met de Parel), dis een van die Hollandse skilder Johannes Vermeer se meesterstukke gewees en ek het dit 'n paar jaar gelede in die kunsklas by Riana Dippenaar voltooi. Dis in akriel gedoen en geraam. Grietha betaal my en ek en sy is beide in ons noppies!

 

 

 

Dankie Here. Ek weet dis U groot genade.