My Pa het altyd gesê die lewe is nie 'n piekniek nie. Dis asof ons marionette in ‘n poppespel geword het. Trek dié toutjie, dan
maak ek so. Trek daai toutjie, dan maak ek sus. Meganies. Op elke stukkie nuwe
ervaring reageer ons sonder om té veel te dink. Dink is skielik nie meer so
lekker nie. Slaap is lekker. Wegraak. Onbewus wees. Onbewus van jou worsteling,
jou stryd, myne.
Besig wees
is ‘n antwoord. Maar wat van jou? Jy kan nie nou besig wees nie. Jy is net. En
daar buite wag die wêreld vir niemand nie. Die son kom op. Die son gaan onder.
Dis nuustyd, ontbyttyd, middagete, aandete. Kos proe na niks.
Ek hou jou
hand in myne. Ek bid vir jou vir ‘n rustige nag. Ek bid dat God jou moet
genees. As Hy wil. Jou klere word al groter. Jy word al kleiner. Die siekte
hang oor jou soos ‘n onweerswolk. Dis in jou bene, jou arms, jou hele lyf. Die
dokter sê dis net op jou long. Jou regterlong. Kanker. ‘n Skrikmaakwoord van
altyd af. ‘n Bangmaaksiekte.
Mense bel of
stuur boodskappe. Baie vra vrae. Ons antwoord uit die dokter se mond. Ons sê
die woorde op soos ‘n resitasie. Onkologie. Chemoterapie. Bestraling. Siklus. Bloed
trek. Biopsie. Party mense stuur Bybelversies op whattsapp of facebook. Die min familie wat oor is, vou ons toe in hul omgee. Ou
vriende van lankal word weer splinternuut. Kennisse stel belang, bemoedig.
Vreemdes bid. Alles troos. Elke klein gebaar van omgee en liefde word vasgegryp
en gedeel. Dankbaar.
As ‘n nuwe
dag begin, vul Hy ons harte met nuwe hoop. In die tuin begin die eerste tekens
van ‘n nuwe seisoen. Lente. Uitbundig lag ligpers gesiggies in die pot. Ek
spuit die vaal gras nat, maak die voëls se waterbakke vol. ‘n Snik ruk deur my
lyf, kloof my hart. My liefste Chris.
12 Augustus
2014. Vandag word
Liesl geopereer. My Bokkiekind. Ses minute jonger as haar tweelingboetie. Ses
minute kan soms so ‘n groot verskil maak. Tumor in die spinale koord. Vandag se
bult is steil, maar die Here help ons tree vir tree. Ek weet dit net.
Toe jy
vanoggend opstaan, lyk jy beter. Nie gesond nie, net beter. Beter as gister. Ek
maak vir jou roereier met stukkies skaapvleis in. Jy eet alles op. Ons hou
hande vas as ons bid. Ons bidwoorde vlieg
partymaal sommer so sonder koers die dag in. Gedagtes met vlerke. Hoop
hou nooit op nie.
Die
whatsappgroep wat John en Liesl begin het om almal op hoogte te hou van haar
vordering, is bedrywig. Kort-kort pieng
my foon. Toe sy uiteindelik uit die teater is, is ek dankbaar en verlig. Toe
John ‘n foto stuur van haar, jubel my hart. Prys die Here, die Here wat hemel
en aarde gemaak het.
Vanmiddag
maak ek kos. Een koppie rys, twee en ‘n halwe koppie water, ‘n knippie sout, ‘n
bietjie botter. Vier stukkies steak in die pan, groente in ‘n ander kastrol. Ek
maak die groente te gou gaar. Die rys prut nog. Totaal uit oefening met die
kosmakery, maar ek sal leer. Hoeveel jaar is dit nie nou al dat jy my bederf
het en ek nooit aan kosmaak gedink het nie? Amper twee dekades. Dis net ‘n
kwessie van goeie tydsberekening, sê jy geduldig.
(Hy eet weer alles op, sê my kos proe lekker. My gentleman.)
(Hy eet weer alles op, sê my kos proe lekker. My gentleman.)
Laatmiddag
sit ons rustig en rooibostee drink onder die appelkoosboom. Die honde speel
naby ons, knibbel en lek aan mekaar. Ou
Hagar gooi sy swart Labradorpoot oor Brakkies se worshondlyfie. Liefdevol,
beskermend.
