Nêrens is daar 'n plek soos jou eie huis nie. Jou eie warm nessie. 'n Holte vir jou voet, 'n vesting, 'n rusplek. Nêrens voel 'n mens so tuis soos in jou eie kamer en in jou eie gang nie.
By jou eie plek kan jy maar net jy wees.
Teen skemeraand kom land die kransduiwe op jou huis se dak onder die sagte maan.
Tevredenheid is in hul vlerke toegevou.
Bruin blare en boepensklippe lê knus onder 'n winterkombers en wag...
Aan die appelkoosboom se kaal takke hang 'n goudgeel lemoenskil.
Binnekort sal die glasogies kom kuier, ek weet.
Warmgeel skyn die straatlamp se lig oor my tuin.
Elke seisoen het mos maar sy eie mooi en koue winters word snel in helderbont getooi.
