'n Kuiertjie

Sy het gister kom kuier. Tannie Ina met haar wit karretjie. Sy stop onder ma-se-akkerboom voor ons huis. Klim tydsaam uit. Sy is al verby tagtig, maar nog jonk van gees. Ek is dadelik bly toe ek haar sien. Party mense maak mens mos so "dadelik bly!" Sy is een van hulle. Van lankal af. Ek ken haar vandat ek vier jaar oud is en ons op die plaas Onverwacht gebly het. As ek haar sien, onthou ek Pa se mielielande en komkommers, die waatlemoene op die groot lorrie en my boeksak van Graad een. Ek onthou die skoolbus en die Hoërskoolseuns se beenhare as hulle verby my skuur. Ek onthou my ouboet op sy fiets en kleinsus in haar stootwaentjie. Dit was lank, lank gelede toe ek nog 'n kind was.

Tant Alie en oom Kerneels was ons bure en 'n foto van tannie Ina, hul dogter, waar sy graad kry, het in hul gang gehang. Ek kon my toentertyd verkyk daaraan. Sy was vir my die mooiste mens op aarde. Blonde hare in 'n rol agter-op haar kop gedraai. Blou oë vol drome.
Van toe af ken ek haar. Toe sy binnekom, gaan maak ek vir ons tee. Rooibos. Lekker. Ons sit langs die rondawel. Die honde lê by ons voete. Heerlik gesels ons oor ditjies en datjies. Later kom Chris by. Korswel en maak grappies. Ons kyk tuin. "Sussa, jy het 'n groot plek, jou tuin is mooi!" Ag ek geniet tog so die grond en die plante en nà die heerlike onlangse reën klap die hele tuin hande van blydskap.
Ons kuier so lekker.

Toe sy loop, sê sy: "Dankie my kind!" 'n Heerlike gevoel van groot blydskap kriewel langs my ruggraat af. Wanneer laas het iemand my "my kind" genoem? Hoe salig is dit nie om dié woorde aan te hoor nie. Dis mos toevouwoorde, omgeewoorde, liefhêwoorde. Die lewe is mooi. Mag ek nog lank "n kind" bly!

Ek dink mens noem dit omgee.

Aan die Weskus by Lambertsbaai sit 'n digter sy vis en eet. Hy ruik die see. Hy gesels met die gawe vrou aan wie die restaurant behoort. Haar naam is Elsa. Die spyskaart val oop voor sy oë. Hy lees die woorde van 'n gedig.

 

Sy foon is byderhand. Op facebook stuur hy 'n boodskap. "Pieng!" sê my foon.

"Daar is drie van jou verse in haar spyskaart, sy en haar suster lees jou blog en lief jou verse."

 

Môre vlieg my ver-kinders weer huistoe. My hart ry skoppelmaai. Die Kaap is nie agter die eerste graspol nie. Ek waardeer my vriend se woorde. Ek waardeer Elsa en haar suster. Ek skryf dié mooiste storie nou op my blog. Ek dink mens noem dit omgee.

Die jongste nuus

Dis eers toe ek binne is, dat ek die gevoel kry dat dit dié keer anders is. Ligter. Sommer baie ligter. Weg is daardie vorige besoeke se vasdrukgevoel van kan-nie-asem-kry nie. Maar ons weet nog niks. Geduld hang soos 'n swaar gordyn tussen ons en die blymaakkkonsert. Tog glo ek. Hy ook. En ons wag.

Hulle roep hom vir die "scan". Ek, immers aan sy sy, hoe dan nou anders?  Hy trek die donkerblou jurk aan, verdwyn saam met 'n jong dingetjie in 'n vertrek vol mediese apparate. Gaan lê op sy rug op die smal bedjie. Self ook maar smal en baie bietjie nà 'n hele jaar se chemos en bestralings.

Toe dié prosedure klaar is, gaan wag ons vir die dokter. Hy sal sê. Ons lees laasmaand se tydskrifte, rek bene buite in die lenteson, kyk hoe die vinke nesmaak in die koorsbome, knoop geselsies aan met bekendes. Ons wag. Niks bekommerd nie.

Nà 'n uur of wat mag ons die hemelpoorte binnegaan. Juig! Die mooie dokter groet met 'n stewige handdruk. Ons wissel 'n paar onnodige woorde, kan nie gou genoeg by die "million dollar question" uitkom nie: "Hoe lyk die verslae, dokter?"

Toe hy dit sê, voel ek hoe my oë van agter af warm word, vol word. As ek dit sou knip, sou die blyweestrane bo-oor die tafel spat. "Alles lyk goed. Alles lyk reg! Bloedtoetse reg. Geen snaaksighede nêrens nie, alles mooi!" Hoera, hoera! Prys die Here! Elke klein en groot gebed is verhoor. Jubel en juig.

Toe ons buite kom, plak ek 'n soen op my man se mond. Ons lag die lentedag mooier. Nou net vorentoe kyk.

By die winkelsentrum aangekom, parkeer ek bo en moet ons noodwendig van die roltrap gebruik maak om te kom waar ons wou wees. Vir twee dinge in hierdie lewe is ek, noem dit maar "skrikkerig": 'n hotnotsgot en 'n roltrap. Moenie eers vra hoekom nie. Mens mag mos maar vir so min goed bang wees. Ek is.

Ek mik en trap soos altyd in die verlede (soos nog voor Chris deur al sy driwwe en dale moes gaan) en daar gaan ek. Af met die roltrap. Toe kyk ek om. Nooit! Daar staan my man, heelbo. Verlore. Hy mik-mik. Sy hele lyf huiwer. Onlangse onkologie hang oor sy onseker bene en arms. Paniek pluk aan my hart. 'n Vreemde vrou wat boontoe roltrap ry, sien my angs. "Ek sal hom help," sê sy soos 'n engel-uit-die-hemel. Die roltrap rol my al verder en verder weg van my hartsmens daar bo. Ek bly omkyk. Kon ek maar in ‘n soutpilaar verander! Bid hardop: "Moet asb. net nie nou vorentoe tree nie, my lief!" In my gedagtes sien ek al hoe hy holderstebolder van bo af aftuimel en stukkend breek.

Net toe is die vrou by hom, langs hom, teen hom. Hy hou aan haar skouer vas en kom soos 'n Kersfeespresent na my toe aan. Sela. Nog 'n keer dankie, dankie, dankie.

Dit was gister. Vandag loop ons grondlangs, ons harte op die heelboonste roltrap van die lewe.

29 Augustus 2015. 

Sondagstilte.

Ek dwaal op die digblaaie rond. Ek lees die seer van mense raak. En ook die bly. Die lewenslus, die vreugdes, die warm menswees. En in die kombuis maak hy vir ons kerrie. Die aartappels lê warmsag en prut. Die geur daarvan maak ons huis ‘n lekker plek. Oor die radio speel die heelmooiste musiek. Die tortels koer vredeverse.

En die koue winterwind het gaan lê.