“Gaan jy en Laura
nie meer Aardklop toe nie?” vra sy gesels-gesels toe ek haar in die dorp
raakloop. “Nee, ons was so lanklaas daar,” antwoord ek doodgewoon.
So in die
terugry huis toe onthou ek die Aardklop-toe-gaan-dae. Die opgewondenheid. Die
heerlike vertonings, die baie mense, die vrolike sang, die tamatiesous en kitskos
by die baie stalletjies, Potch se bome, die koshuiskamer wat ons gedeel het, die
plekke waar ons tee gedrink en gekuier het. Dit was wonderlik.
“Nee, ons gaan
nie meer Aardklop toe nie, ek gaan Pick en Pay toe en poskantoor toe en vandag
gaan ek en Chrisjan Klipeiland Slaghuis toe,” praat ek met myself in die kar. Tye
verander. Dinge verander. Lewensomstandighede verander. Ook in Laura se lewe.
In elkeen van ons se lewe verander dinge. Net die onthou bly.
Gistermiddag
kry ek ‘n e-pos van my liewe nig van Alberton. Ek het so min familie oor. Ek
koester dié wat ek nog het. Sal ek vir haar van my rubrieke stuur waar ek
vertel het van Chris se stryd teen kanker. Sy vra so mooi. Sy wil dit met hul
predikantsvrou deel. Ek gee nie om om te deel nie. Dis mos ‘n voorreg. En as
iemand my woorde wil lees, is dit ‘n soliede stuk genade: ‘n Sagte sonstraal
uit die hemel wat my dag verlig. Ek stuur vir haar ‘n paar daarvan. So in die
uitsoek na dié geskrifsels, val my oog op die woorde. Woorde wat vertel van
seer en swaar. Woorde wat praat oor geloof en uithou en moed en hoop. Veral
hoop.
En skielik
besef ek weer van vooraf: ons God van hemel en aarde het ‘n wonderwerk in my en
Chris se lewe laat gebeur. Laas jaar dié tyd was die opdraendes steil en die
pad klipperig en vol diep dongas. Nou loop ons al amper gelykpad. Al dra hy
steeds ‘n slingerverband om sy linkerarm. Al kry hy so warm daarmee dié tyd van
die jaar. Hy doen sy oefeninge. Vinger-en armstrekke, skouer-en handbewegings,
oop en toe, oop en toe, swaai soos ‘n pendulum. Ontspan. Ontspan. Elke week
fisio toe. Eina. Moedhou. Vasbyt. Toe hy ‘n jongman was, het hy berge
uitgeklim, om rugbyvelde gehardloop, uit helikopters gespring. Nou hou hy een
gesonde hand bo-oor ‘n hand met twee “dooie” vingers, twee treë vorentoe en
strek. Twee treë agtertoe. Ontspan. My liefste Chrisjan.
Nooit gee hy
moed op nie. Nooit hoor ek hom kla nie. Dikwels lag ons saam oor simpel goed. Gereeld
verlustig ons ons in die eenvoudige en mooi om ons: die eerste rose nà die
winter, ‘n perfekte pienk kaktusblom, die honde se eiesoortige maniere, die
duiwe se aanhoudende sang in die boomtoppe.
Dwarsdeur agtien
chemosessies, dertig bestralings, nog tien voorkomende breinbestralings, ‘n
operasie om sy slukderm te rek, ‘n skouer en elmboog-operasie om vasgeklemde
senuwees los te maak. Dwarsdeur alles klou ons vas aan twee lewensbelangrike
dinge: geloof en hoop. Ons bid. Ons glo. Ons wéét ons is nooit alleen nie. God
dra ons. Dag nà dag nà dag. Hy abba ons, Hy troos ons, Hy help ons. Hy het ons
lief. Ons kry dit reg. Een dag op ‘n slag.
Ons gaan nie
meer Aardklop toe nie. Ons gaan ook nie Bosveld of Timbaktoe of Kaap toe nie. Nie op die oomblik nie. Maar vandag gaan ons
slaghuis toe en ons gaan maalvleis en skaaptjoppies en wors en wat nog koop en
ons gaan huistoe kom met groot dankbaarheid in ons harte, want Chris kry weer
makliker gesluk, sy kuif lê weer mooi, sy glimlag maak my hart so bly. Die
herstelpad is ‘n lang pad. ‘n Saamlooppad. Hoe sê mens dankie? Ek weet nie. Ons sê dit net. “Dankie Here!”
