Showing posts with label saamwees. Show all posts
Showing posts with label saamwees. Show all posts

Sunday 13 September 2015

Die mooiste Sondag


Ek wou dit gister al maak. Het klaar al die bestanddele gaan koop, maar toe ek tuiskom, onthou ek dat ek die spek vergeet het. Ag! 

Hy sê toe, getrou aan sy sorgsaamheid en omgee, hy wil (en moet) dorp toe gaan. Elke keer as hy dit sê, is ek bly. Nie dat dit so opwindend is om dorp toe te gaan nie, enige-iemand kan dorp toe gaan, soveel maal as wat hy wil. 
In sy geval is dit 'n egter 'n hengse prestasie. Hy bestuur self. Hy ry alleen. Hy lê nie meer hulpeloos en afhanklik op sy rug op ons bed nie. Hy word sterker by die dag. Prys die Here van hemel en aarde! Sing 'n jubellied! 

Nietemin, ek maak toe dié mondwater en super-maklike gereg wat ek op Maree se blog raakgelees het, nà kerk. Hy sit onder die groenerwordende perskeboom en geniet die somerson op sy hande en arms, op sy gesig wat al meer en meer na Chris begin lyk. Nà 'n jaar en 'n maand lyk hy weer soos hy. Hoe wonderlik. 
Geelwortels, seldery, uie, stukkies spek...... hmmmmmm! 

              Maalvleis bygevoeg, 'n glas rooiwyn....
 Grand finale! 

"It's you, it's you, it's you!"
 En ons luister musiek, Joe Dolan, Bob Seger.... 

"Some day lady, you'll accompany me..." 


 En ons kuier. Net ons twee en die voëls en die honde. 


DANKBAARHEID  is een klein woordjie met so baie betekenis. Veral nou, veral vandag. Die mooiste Sondag. 

Lewensvreugde

Pluk ‘n handvol drome
 met sterre in jou oë
 wys dat jy ook omgee
 en aan liefde glo

hoor hoe sing die geelvink
 die tiptol en t’rantaal
 dis agter uit die berge
 waar hul die fluit loop haal

pak jou sorge in ‘n streepsak
 lag en wees weer bly
 sukkels lê mos agter
 vandag is jy tog vry

blink jou oë van blywees
 of buig jou skouers krom
 dink nie eers nog eenmaal
 gee alle eer aan Hom

lewe is mos lekker
 kom leef nou saam met my
 bars ons uit ons nate
 juigend-jubelbly


Elizabeth Kendall ©

Friday 28 December 2012

Oujaargedagtes en dinge.


Dis drie dae voor die jaar 2012 verby is. Verby vir altyd.  Dis drie dae na ‘n mooi Kersdag in my lewe. Geseënde saamweestye. My seun wat so opreg aan die etenstafel in Engels bid: “Make us fond of You.” Een sin, diep woorde. Die resep vir ‘n vol en oorvloedige lewe!
 “Fond”…hoekom het ek nog nooit besef dat dit een van die heelmóóiste woorde in Engels is nie? Die woordeboek verduidelik:  Having a strong liking, inclination, or affection en daar word ook gepraat van:  Affectionate; tender: a fond embrace.
Daarom wil ek soos Paulus in die boek Thesalonicense dit uitjubel en sê: Ons dank God altyd oor julle almal as ons aan julle dink in ons gebede.

Vanoggend was ek weer so dankiebly! Ek kry ‘n verrassing in my posbus. ‘n Brief van my Pa-se-neef Kosie en in die pakkie ‘n koper sleutelhouer wat hy eiehandig gemaak het. Ek kon nie wag tot by die huis om sy slakkeposbrief te lees nie. Dìt op sigself is iets besonders. Wie stuur in hierdie moderne tyd van e-posse en sms’e en bbm’s nog ‘n gewone brief? Heerlik, heerlik! Ek lees dit sommer so in die terugstap huistoe, sien in my gedagtes hoe hy die koper kersierooi met sy gasvlam maak, sien hoe hy staan en werk met die kapmes en ysterpunt om die verlangde effek te kry. In sy brief vertel hy my hoe hy te werk gegaan het. Ek hoor hom praat.

Ek lees met ‘n glimlag sy gedig:

Kopermasker

kersierooi in die vlam se gloed

hamerslae sekuur en goed

twee oë vir kyk

‘n neus vir ruik

‘n mond vir eet en drink

ryk versier

glad geskuur

gepoleer tot alles blink….
 
 

En dis myne! Ek kyk lank daarna. Agterop het hy my naam uitgekrap. En die
jaar: 2012. Kosbaar. Klein en tog groot. Ek voel skatryk oor my onverwagte
Krismisboks. 
In die akkerboom koer die dorpsduiwe. Die grassnyer dreun uit die bure se erf. Môre kom hulle terug van die see af. Dan kan hul goue Labrador weer sy spore in hulle erf trap. Hy het vir twee weke by ons loseer. Die mooiste hond met die sagste oë…het my so baie aan ons eie ou Lassa laat dink wat al lankal in die hondehemel woon. Hagar, ons swart (en ouer) Labrador, was baie verdraagsaam en geduldig teenoor die lewenslustige, stoute en goue Zulu.  Sy streke kan seker maar toegeskryf word aan sy jeug en verlange na sy mense. In ons erf het skielik gate verskyn, ‘n hele roosboom is opgekou en Hagar se kombers verflenter, maar nouja…..”fond” is en bly een van die heelmóóiste woorde.

Sunday 8 July 2012

‘n Liefdesrympie


Jou woorde span ‘n reënboog
oor my winters, wit en koud
en in  jou  sonnig’ somerkoeltes
word my menswees  nimmer oud 
ons saamstap deur die lewe
oor heuwel en oor bult

bly elke dag ‘n vreugde
danksy jou groot  geduld

En daarom sê ek dankie
vir nog ‘n nuwe dag
Mag elke uur gevul wees
 met vrolikheid en lag
Elizabeth Kendall ©


Monday 28 May 2012

Wildtuinlekkerte


In die bosse is dit anders. Die son skyn louwarm op jou kaal arms. Die wind praat om jou ore as jy rustig, stadig oor heuwels en deur dale ry. Jou oë kuier lui oor die grasvlaktes en tussen die digte bosse, soek-soek na beweging. Die lug ruik na blare, na groen en rooi en oranje en soms swart waar daar voorbrande gemaak is. Die berge lê ligblou teen die horison, omraam jou wonderlike wêreld waarin jy vier vreugdevolle dae net kan menswees, maatwees en vrouwees.

Vir vier dae lank kan jy die roep van 'n kolgans by die watergat of 'n bosveldfisant op 'n miershoop joune maak. Jy kan kyk hoe die nonnetjie-eende skinder-skinder rivier toe waggel en wikkel, hul vere blinkbruin, skitterend in die son. As 'n troppie tarentale met hul blou nekke en rooi hoede kruiwawiel by jou verbyskarnier waar jy onder die huilboerboon se skadu in die kamp staan of teen laatmiddag na die naaste waterpan toe ry om te gaan kyk wie almal dors is, dan weet jy hoe diep jou liefde vir jou land lê. Dan gaan jou oë oop en jy kyk nuut en jy weet meteens hoe kosbaar 'n lewe is, 'n oomblik, 'n uur.

Langs die grondpad speel die meerkaaie en staan nuuskierig regop as jy tydsaam verbyry, hul voorpootjies vroom oormekaar gevou. 'n Renoster speel taxi vir 'n klomp rooibekvoëltjies en wei ongesteurd in die lang gras, sy bonkige bene en inmekaargevlegte boudspiere bebloed van 'n vroeëre bakleiery. Olifante pluk bondels blare van die naaste boom af en prop dit krulslurp in hul kieste, hul groot ore soos tentflappe waaiend langs hul koppe. Wanneer die bul wegstap, lyk hy soos 'n groot ou oom wie se pajamabroek agterlangs afsak, voue en plooie oor die bene.

Snags hoor ons die leeus brul naby die kamp, 'n oergeluid wat tot diep in jou menswees beroeringe bring. Die vuur by die braaivleisplek gesels knetterend saam, die geel vlamme lek-lek mekaar: gesellig, gemoedelik, genot. Jou geselse word woordelose verwondering
oor alles en almal om jou in die natuur, alles wat so sag op jou hart kom lê en jou sommer skielik 'n beter mens laat voel. Die smaak van rooiwyn op jou tong en in jou mond is beter as ooit tevore en jy wens die dag wil nooit opraak of klaarkry nie.

En ry jy soggens baie vroeg uit op 'n wildrit as die dag nog in sy donker kombers toegedraai lê, voel jy die opwinding van 'n kind teen jou ruggraat afgly, want dis hoog sit en ver kyk vir drie ure lank. En al is die luggie knyp-koud teen jou wange en traan jou oë teen die windjie in, brand 'n vuur van blydskap in jou binnekamers oor die heerlike vooruitsig. Wanneer die leeus dan skielik sommer net hier langs die voertuig verskyn en met geelblink oë na jou opkyk, weet jy nie dadelik watter knoppies jy eerste met bewende, gewillige hande moet druk op jou kamera nie.

Behalwe die diere wat elkeen sy eie bekoring het: 'n vlakvark met slagtande wat woeslik orent staan, 'n kringgat wat boude en blaaie wys, 'n kameelperd met groot, sagte oë, 'n koedoebul met horings triomfantelik trots, 'n eekhoring wat nuuskierig na ons hut se deur van 'n naby-boomtak af loer, 'n seekoei wat sy lyf suinig onderwater hou……..behalwe al hierdie wonderwerke, was daar ook die bome en die voëls. 'n Visarend, 'n vleiloerie en 'n valk…..'n lalapalm, 'n lekkerbreek, 'n knoppiesdoring en 'n haak-en-steek. Om net hul name te fluister, is al klaar genoeg…..

Ons sielsbatterye is gelaai, ons harte is lig want iewers tussen dagbreek en skemer, tussen lang gras of onder yslike ou koeltebome, het één seker wete ons wese gevul: God is almagtig, Sy handewerk vervul ons met ontsag. Ons harte bons van vreugde!

Wednesday 9 May 2012

Die eerste keer...


Gister was dit Naaldekokerdag: dié dag in die maand waarop lede van ons plaaslike VLU-tak bymekaarkom om dinge te doen wat vir ons lekker is! Ons doen dinge met ons hande en ons verstande...en kuier lekker saam in iemand se tuin of op iemand se groot stoep naby 'n oeroue akkerboom waarin honderde dorpsduiwe woon en spesiaal net vir ons sit en sing.

Ons het elkeen 'n kruis versier. Dit was vir my 'n heel eerste keer. Hierbo kan julle my wit-en-blou skepping aanskou! Ek het dit geniet om die paisley-agtige patrone daarop te verf...al bewe my hande ook so! 

Dit was so interessant om al die verskillende kruise te beleef: 'n houtkruis met growwe doringdraad om dit gedraai, 'n mosaïekkruis met netjiese steentjies in rye gepak, 'n kruis met noedels in krulle en draaie daarop vasgeplak....elkeen volgens eie smaak en fatsoen.

Die saamwees op 'n stil en rustige herfsoggend, die uitruil van gedagtes en belewenisse, mekaar aanmoedig en mekaar se geselskap geniet was alles deel van dié lekkerte. Hoe heerlik om op dié stadium van my lewe tyd daarvoor te kan hê!

En iewers tussen al die lekker deur het dié ou bekende woorde: "Ons moet in onsself sterf en die kruis opneem d.w.s wanneer die versoeking kom, moet ek my eie wil neerlê en swaarkry vir ‘n oomblik (my kruis opneem) en doen wat Jesus sou doen. Dus, ander belangriker ag as myself "... wéér kom vasskop in my gedagtes.. as ons dit maar net elke dag kan regkry.

Sunday 29 April 2012

Uitgebid.

“As jy daai jaffel soek van gisteraand, ek het dit al klaar opgeëet,“ sê hy met ‘n vonkel in die oog. Ek kyk hom aan, kamstig emosieloos, speel-speel teleurgesteld tot in my diepste wese.
In die gang en teen die mure hang vrede en liefde op hierdie laatherfsoggend.
Toe gaan stort my man en los my voor die spieelkas waar ek jare se lag-en huilplooitjies probeer kamoefleer met ‘n nuwe botteltjie onderlaag laasweek by Clicks aangekoop. 
My gedagtes vat koers na tye terug. Toe dinge nog so anders  was. Ek bekyk myself in die spieel en dink aan hom.  Dié man wat my oorlede pa vir my uitgebid het.  Dié man wat nie my kinders se Pa is nie, maar hom soms verbeel  hy is myne. Sorgsaam.  Soos ‘n Pa.  Sterk.  Soos ‘n Pa.  Soms vol geite ook maar. Nooit ongeduldig nie. Rustig. Soos ‘n rots.  My rots.  Myne.  Altyd daar. Waardeer ek hom ooit genoeg?
Anderdag praat ek en ‘n vriendin oor mans. ‘n Man moet mens veilig laat voel stem ons altwee saam.  As jy nie veilig voel nie, kan jy maar los. Veilig omdat jy weet hy sal saans seker maak al die deure is gesluit. Veilig omdat hy onthou dié dinge wat jy vergeet. Veilig omdat jy weet sy doen is beter as sy sê. Hy praat nie baie nie, hy doen baie. Hy kyk dat daar gereeld ‘n heerlike Fenjal vir my in die badkamer is, hy koop nuwe hondekos as die sak begin leeg raak. Hy weet wat in die wêreld aangaan. Mens kan hom na enige plek toe vat, hy sal weet wat om vir wie te sê en ook wanneer hy net niks moet sê nie. Dis wat so lekker is van hom. Mens kan hom vertrou met jou lewe, jou buie en jou drome.
Wie gee dan om as die laaste jaffel opgeëet is, ‘n uitgebidde man is ‘n aanwins in jou lewe, jou huis en veral in jou hart!
Elizabeth Kendall ©