Saturday, 25 August 2012

Na baie jare.


Ek droom. En ek pak in en ek gee weg. Ek maak minder. Dis tyd. Alles nog net in my gedagtes. En in my gedagtes begin ek ook koebaai sê.  Koebaai aan die kransduiwe, die tortels, die lagduifies. Ja, al die voëls wat daagliks hier by Krugerstraat se hoekerf kom inloer het, hul dors kom les het en dalk ook iets lekkers gekry het om te eet.

Ek sê koebaai vir my koue huis, my vier mure teen die suidewind.  Geërf van my liewe Pa. Houtvloere wat praat, stories vertel van baie kuiers, selfs skinder as tienerkinders laatnag sou  insluip. Toe kon ek met ‘n geruste hart aan die slaap raak, wetende almal is nou veilig tuis.

Sewe, amper agt  jaar lank het ek alleen hier geswoeg en gesweet en my vier kinders grootgemaak.  Die herinneringe wat hulle van hul Ma-se-huis het,  is vir altyd mooi.  Ek glo so.  Ek het my bes gedoen. Die Here het my elke dag krag gegee.  As ek moedeloos en bekommerd was, het Hy iemand gestuur om my te bemoedig. As ek alleen gevoel het, het ek Sy stem in die ritsel van die akkerboom se blare gehoor of  Sy sorg gesien in my tuin. Pienk bloeisels aan die perskeboom na ‘n koue winter, appelkose wat in geelryp trosse hang, net reg vir pluk en konfyt kook.

Hierdie huis was my vesting. Hier het ek weer vrede kom kry,  dit vasgehou en gekoester. Ek was dankbaar.  Die tuin het my besig gehou. Ek ken elke klip. Die paadjies wat ons met plaveistene gepak het, die fontein wat my verjaarsdagpresent was een jaar toe ek nog skoolgehou het, die struike, die plante wat elke winter doodryp. Kom die lente, dan ontwaak alles weer van vooraf.  Nes my eie lewe.

Ek ken die wonder van verskillende seisoene hier in Bronkhorstspruit.  Koue, koue winters en houtstompe in die antrasietstofie.  Lentes wat oopbars en bloei en bot. Herfsblare wat die hele erf vol lê.  Ou Jacob wat elke jaar aangesê word om die blare tog maar doodstil te laat lê, want dis “my blommetjies se kombers.”  Warm somers en bekers vol heerlike boorgatwater. Nêrens proe water mos soos by jou eie plek nie.

Toe Chris my man word, maak ons alles wat stukkend is, heel. My hart ook. En syne. Ons laat lê plaveisel buite.  Ons haal die matte binne uit en skuur die houtvloere blink.  Die ou vensters word vervang met houtraamvensters. Ons verf en maak mooi.  Ons woon storieboek-gelukkig in ons ou huis. Vir vyftien jaar nou al.

Maar nou droom ons. Want ons mag. Ons droom van Bosveldsomers, van kanniedood en maroela, van hardekool en bougainvillas wat persblou blom. Ons droom van ‘n splinternuwe plek, ‘n plek waar ons nuwe voetspore gaan trap. Daar waar houtkappers  en mikstertbyvangers en troupante die bome bewoon. Waar louwarm dae soos heuning vloei. Waar vars lug verniet is. En ons weet en glo ons drome gaan waar word.

 

Thursday, 23 August 2012

In woord en beeld

 
Dis my liefde vir ons taal wat maak dat daar soms verse "gebore" word. Dikwels ook lekker om dit te kombineer met iets wat ek geteken, geskilder of gekiek het. Ek plak 'n paar van my gunstelinge hier vas, hoop julle geniet dit!
 
 
 
 
Neem my saam op die sandpad,
daar waar tyd aan 'n doringboom hang
hou my hand styf vas in joune
en sê dat jy ook so bietjie verlang.
 
 
 
 

Monday, 13 August 2012

Glo net


Geloof kan berge verskuif
Geloof kan jou oplig en jou abba
Geloof is ‘n vashouplek -
 ‘n stukrag en ‘n anker
Geloof reënboog ‘n vaal dag
Geloof is krag
Geloof is  moed



Geloof het net ses letters

Geloof is goed
Geloof kom lê ‘n hand op joune
 Geloof fluister vuurwerke in jou binneste
Geloof  groei
 en  prewelbid

wanneer kleingeloof jou hele mens vol sit


Elizabeth Kendall ©

Sunday, 12 August 2012

Sondagstilte.


Ek dwaal op die digblaaie rond. Ek lees die seer van mense raak. En ook die bly. Die lewenslus, die vreugdes, die warm menswees. En in die kombuis maak hy vir ons kerrie. Die aartappels lê warmsag en prut. Die geur daarvan maak ons huis ‘n lekker plek. Oor die radio speel die heelmooiste musiek. Die tortels koer vredeverse.
En die koue winterwind het gaan lê. 
  

Monday, 30 July 2012

Alles is genade

Ek voel geseënd. En dankbaar. Aan die begin van 2012 het ek vir die Here gevra dat ek asb. elke maand net een skildery sal verkoop. Net een. Dit sou genoeg wees om my hart te laat bokspring van blydskap.
Daar is min dinge so bevredigend en so lekker as om te kan weet dat daar iemand is wat bereid is om jou werk te koop. Die wêreld is vol mense. Elkeen het sy eie smake en voorkeure. Die wêreld is vol kunswerke.
Duisende kunstenaars verkoop werk op straathoeke, by vlooimarkte, in galerye of sommer so uit die vuis. Vir my is die gerief en die gemak van die internet ‘n wonderwerk waaroor ek my daagliks verbly. My kuns is op drie verskillende webblaaie:  RedBubblePaintings I love en South African Artists.com  En o ja, ek het ‘n facebookblad ook: Elizabeth se kuns/ Elizabeth's art. Ek hou alvier hierdie plekke aan die gang. Kort-kort gooi ek kole of dun  houtjies op die vuur, die vlammetjie moet aanhou brand. Iemand mag kom “hande warm maak” op enige een van dié webwerwe. Iemand mag kom loer en met ‘n warm binneste weer wegstap, want God het my ‘n talent gegee en ek wìl dit graag deel.
In my (soms) kleingeloof, het ek eers anderdag besef dat my stil gebed nog elke maand beantwoord was. Sedert Januarie het ek elke maand een of meer skilderye verkoop. Dié wete laat my klein en vol verwondering. Die Here sorg vir ons. Ons moet Hom net vra en vertrou. Ons moet dankbaar lewe en ons talente gebruik en oefen. Ons moet nooit moed opgee nie. Hy is getrou. Hy gee meer as waarvoor ons vra.
In Januarie verkoop ek ‘n groot skildery aan Kara van Toronto. Ek noem dit: “This is Life!” Dis met ‘n paletmes gedoen. ‘n Massiewe golf blou see. Sy ontvang dit met blydskap en hang dit bokant haar bed…..ver, ver oor die blou waters wat ons skei. My hart juig!

In Febr. laat weet South African Artists.com se Marina Eilers my dat twee abstrakte skilderye ‘n baas soek. Ek maak die pakkie op met ‘n lied in my hart.


Voordat Februarie verby is, bestel Liesl Greyling op fb ‘n kleinerige skildery wat ek op x-straal gedoen het. “After Alfred” kry ‘n baas en ons voel altwee in ons skik. Sy sal dit self laat raam.


Ek skilder elke week iets. Sommer net omdat dit my soveel genot verskaf, omdat ek kan en omdat ek wil. Ek neem foto’s van my kuns en laai dit op die kuns-webwerwe. Ek geniet die kommentaar van vriende, kennisse en mede-kunstenaars. Ek geniet hulle kuns ook. Ons inspireer mekaar, moedig mekaar aan met opregte lofuitinge. Dis so bevredigend.Dis so sielsverrykend heerlik!
In Maartmaand verkoop ek weer twee skilderye: “A river in Africa” Hoe baie het ek dit nie geniet om dié natuurtoneel te skilder nie! Willem van die boekwinkel op die dorp koop dit en ek en hy gaan soek ‘n gepaste raam uit by Sarie se raamplek. Willem hang my skildery in sy kantoor op, almal kan dit sien. Ek voel so bly.

Ronell Marais wat saam met my gedigte skryf en woorde liefhet, kom kuier een Sondag al die pad van Alberton af. Sy koop “Five trees”. Ek gee haar ‘n ongeraamde prentjie present omdat sy agter my aangery het  en ons word meer as net kennisse. Skilderye bind mense aan mekaar vas. Dit vertel stories. Dis lewe.

In Meimaand skilder ek weer ‘n rivier en bome terwyl ek droom van heerlike somersdae in die natuur. Sanne-Marie koop dit. Die verf is nog skaars droog toe sy sê sy wil dit hê. My beker loop oor. Ek laat dit mooi raam en Sanne kry dit by my Maureenkind se huis in Pretoria. Ek plak my prentjies vas op facebook. Ek het mos tyd. Wie nie waag nie, sal nie wen nie.
Intussen kom kuier Linda hier. Sy bestel ses windpompe. Ek doen dit in waterverf. Nie baie groot nie, maar tog ‘n heerlike uitdaging. Sy maak fotostate daarvan en plak dit op blikke vas wat sy versier: “Pa se bêreblik” noem sy dit! By Willem Prinsloo se Mampoerfees verkoop sy haar blikke. Die oorspronklike windpompe gaan sy laat raam en in haar huis ophang, al ses van hulle. Dit was Meimaand se ses seëninge.








In Junie toe die koue al goed begin knyp,  sien een van Maureen se fb-vriende  die blou rivier en groen bome raak op haar blad, want ek en my kinders deel mekaar se blydskap en hartseer.  Die prentjie rààk sy hartsnaar, want daar waar hy bly in Michigan was groot veldbrande en sy geliefde landskap is afgebrand. Sy herinneringe was besig om te vervaag. Toe hy die blou rivier sien, spring daar ‘n duidelike beeld van beter tye voor sy oë op en hy bestel ‘n soortgelyke skildery by my. Ek verf dié keer op ‘n lekker groot geblokte doek. Heerlik! Ek voel dolgelukkig dat my handewerk in ‘n ver land oorsee gaan hang en iemand se hart gaan bly maak. Die blou rivier kronkel tussen die berge in, ‘n lafenis vir die siel.

Steeds Junie en weer bestel Sanne-Marie ‘n skildery: sy wil twee hê wat langs mekaar kan hang. Twee wat bymekaar pas en hande kan vat. Ek sê dankie en doen my bes. Dis die einde van Junie en Bronkhorstspruit is koud, maar my hart is warm en vol vreugde want ek geniet wat ek doen!

Ek koop meer verf by Jimnettes in Pretoria, ek speel met kleure op die x-straalplate. Die paletmes ken sy pad. Ek verloor myself tussen die verfpotte!

 ‘n E-pos van ‘n onbekende man kom lê in my posbus: sy naam is Omar en hy woon in Engeland. “Is die skildery: “Getting Lost” wat op PIL was, nog beskikbaar? “ vra hy in Engels. “Dit is nog beskikbaar” sê ek, ook in Engels. Ek laat dit vir hom raam, netjies en met montering en glas voor. Sarie doen uitstekende werk. My Omar-ondersteuner klim op die vliegtuig, klim in ‘n motor en ry van Johannesburg tot in Bronkies om die skildery persoonlik te kom haal. Hy bring een van sy kollegas saam. Hulle bekyk al my werk wat hier in die voorste kamer uitgestal is. Ek bewe van opgewondenheid, neem ‘n foto van hom met sy skildery in sy hande. Hulle wil nie koffie of tee drink nie. Ek gee vir hulle pasteitjies vir die pad. Hy belowe hy gaan nog iets bestel, eendag vorentoe. Ek is so bly soos ‘n kind wat ‘n blink geldjie in sy skoen ontdek na ‘n Tandemuisbesoek. Nee, ek is nog blyer as dit, want Omar se kollega koop ‘n skildery wat al lank hier by my staan. Is dit maar net toeval dat dié

skildery se naam: “Heaven is a beautiful place” is…..ek glo nie.





Juliemaand breek aan. Dis koud. Dis stil. Dis winter. Die gras is vaal en die bome kaal. Ek verkoop niks. Dis die 28e, die maand is amper verby. Ek maak koffie in die oggendure in ons koue kombuis en kyk op my foon na die boodskappe: Twee skilderye is van South African artists.com af bestel. Ek jubel! En ek dink aan my gebed. En ek weet. Dis die Here. Hy seën my so. Ek vertel vir Chris. Hy stem met my saam. Ons saam blywees word ‘n dubbele blydskap. Vandag is dit Maandag, ek gaan netnou poskantoor toe om uit te vind wat die posgeld sal wees. Iemand in die Kaap gaan twee skilderye teen sy muur ophang.


In Augustus bestel Omar van Engeland drie skilderye wat ek al in 2010 voltooi het. Dié drie lê my na aan die hart. Ek het dit laat raam en dit hang in ons kerk se jeuglokaal .....om kinders en jongmense bly te maak, sou hulle daarna kyk! Omar en sy vennoot is baie besig en kry nie juis kans om Bronkies toe te kom nie. Ek gaan haal die skilderye en maak dit staan hier in die voorste kamer.....en ek wag maar geduldig. Op 20 September kom haal hy sy skilderye....en gee my sommer 'n piksoen op die wang! Dis vir sy dogtertjie wat tien word se verjaarsdag. Mag dit haar elke dag bly, blyer, blyste maak! Toe hy groet, sê hy vriendelik: "We'll keep in touch!" 'n Reënboogbelofte aan my horison!
 
 
 
 
In Augustus kry ons lekker kuiermense, vriende van baie jare. Ons blaai deur die kunswerke: waterverf, akriel, olie......ek deel twee uit sommer net omdat dit lekker is en omdat ons mekaar jare der jare al ken. Retha koop een.....heerlik! Boomstamme teen die blou, met waterverf gedoen. Ek voel so bly!
 
Op 7 Oktober verkoop ek aan Estelle Duvenhage van Vredenburg (ook iemand wat lief is vir ons taal en woorde) 'n skildery wat ek in olieverf gedoen het. Heerlik gespeel met die paletmes! Ure en ure se genot wat hier vasgeverf lê. Dankie Estelle, vir jou wonderlike ondersteuning. 'n Paar jaar gelede het sy my ook ondersteun en 'n akriel-skildery van 'n maan gekoop, ek was so dankbaar. Sy geniet dit steeds, so sê sy.
 
 
Op 'n heerlike reënerige dag in November, die 8e om presies te wees, kom Grietha Opperman by ons hekkie ingestap. "Ek kom my skildery haal!" groet sy vrolik met die intrapslag. Musiek in my ore!! ♪♪
Sy koop "Die meisie met die pêrel oorring" (Hollands: Het Meisje met de Parel), dis een van die Hollandse skilder Johannes Vermeer se meesterstukke gewees en ek het dit 'n paar jaar gelede in die kunsklas by Riana Dippenaar voltooi. Dis in akriel gedoen en geraam. Grietha betaal my en ek en sy is beide in ons noppies!
 

 
 
Dankie Here. Ek weet dis U groot genade.

 

Sunday, 29 July 2012

Vriende

Ons was jare en jare en jare lank vriende. Wim en Laura. Soos sout en peper. Deel van ons daaglikse bestaan.

Wim en Laura. Toe hy sestig geword het, het hy ons almal na sy verjaarsdag genooi  by die dam….  Laura het so baie moeite gedoen, die mure was met foto’s van hulle ervaringe en avonture versier. Vriende en familie was daar van oraloor. Stories en grappies is vertel.  Ons het laat eers huistoe gegaan. Heerlik gekuier. Skatryk gevoel.

Wim en Laura. Ek en sy was een maal saam op Aardklop. Ons twee het in ‘n koshuiskamer by Potch Universiteit gebly en elke dag ten volle benut tussen stalletjies en tente, tussen konserte en sang.  Ons het dit so geniet! Hande geklap en op en af gespring saam met die jonges toe Ray Dylan en David Fourie en wie nog almal sing. Ag dit was heerlik. Hartsgoed gedeel.

Wim en Laura, Mara en Gerhard.  Ons.  Kuier saam op ‘n Sondag na kerk, braai ‘n vleisie en lag en lag en lag. Praat strooi en praat diep. Deel mekaar se kommers, deel mekaar se blywees.

Toe ek en Chris nog nie ge-eg was nie, gaan kuier ons by hulle waar hulle karavaantjie langs die Wilgerivier staan, ons swem in die rivier, ons brand bloedrooi in Afrika se warm son, ons eet slaai en broodjies en braaivleis. Ons teug aan ‘n saamweeswyn.  Die wêreld is wonderlik.

Voor Chris my lewe binnegewals het en ek sielsalleen moes regkom met vier kinders, laai Wim my op en piekel my saam na ‘n Voortrekkerkamp waar Laura al wag. Langs die pad gesels ons aanmekaar. Hy vertel my van sy kinders, van Laura en hoe lief sy vir die natuur is. Wim is my vriend, Laura my vriendin. My kinders is sonder ‘n Pa. By die kamp tel Wim vir Liesl wat toe in St. Een was, op sy skoot en Pa haar.

Wim en Laura. Ons kinders en hulle kinders. Ons vra mekaar uit. Ons deel ons lewens. Ons kuier dikwels. Ons is altyd bly om mekaar te sien. As hulle dorp toe kom, eet hulle sommer hier. As ons Bosveld toe gaan, maak ons ‘n plan om ‘n draai by hulle te maak, veral in die winter.

Toe kry ek ‘n sms. Wim het ontsteking in sy voet. Hospitaal toe in Warmbad. Hospitaal toe in Pretoria. Been en voet afgesit. En nou is dit sestien, nee sewentien dae later en Wim is nie meer met ons nie. Hy is by die Here.  Wim en Laura. Tot gister.


Wim is dood. Ek bel Laura vanoggend. Ons huil in mekaar se ore. Ons trooswoorde word  roeispane  in elkeen se bootjie. Die lewe wag vir niemand nie. Ons harte en ons deur is oop vir Laura. Vir altyd. Ons weet wéér ons word almal ouer. Dis ons wat wik en God wat beskik.

Ons herinneringe bly vir altyd. Donderdag verjaar my Chris. Donderdag word Wim begrawe. My hart is seer. Laura bly alleen agter. Laura, ons, Gerhard en Mara en die Here.  
Elizabeth Kendall ©

Thursday, 26 July 2012

My duiwe



By die waterbak hier in ons tuin
daal blou duiwe daagliks pofveer neer

Toontjies pienk en pragtig,
vredeversies in vlerke toegevou

sing hul sag hul weemoedwysies
vir my en ook vir jou

fladderveer en klouter
trap hul op die huis se dak

soms laat hul my toe om stil te kyk
hoe hul vlerksleep en kafoefel

 sirkeldraai teen blou, blou lug -
skemeraand se tuiskom na 'n dag se vlug

Elizabeth Kendall ©









Sunday, 22 July 2012

Goeiemôre!

Dis half sewe. ‘n  Sondagoggend in Juliemaand. Agter die donker takke van die groot ou akkerboom voor ons huis, vou ‘n nuwe dag sy ligblou laken oop.  Ek was al vroeg wakker. Twee boepensbekers koffie verder en ek hoor die duiwe buite gesels. Op die huis se dak sit hulle met opgepofde vere. Vanoggend is nie so erg koud nie.

 Ek sit hier en dink. Ek dink aan my mense:  my kinders, my man, my vriende.  Ek dink aan die wonderwêreld wat die  internet vir ons geskep het.  Gister kon ek op facebook sien my niggie in die Kaap wil haar klavier verkoop.  My ander niggie in Alberton se kleinkinders kuier by haar vir die vakansie. Vanoggend het ek saam met Magriet van Tolwe verlang na die lente. Môre sal ek weer met mense op die nuwe kunswebblad gesels wat ek waarskynlik nooit in my hele lewe ooit gaan ontmoet nie. En dit nogal in Engels! Dis ook al plek waar ek deesdae Engels praat…op die internet.  

Ek het onlangs my oorlede Pa se neef Kosie op ‘n gedigteblad raakgelees. Wat ‘n heerlike herontmoeting!  Iemand stuur ‘n e-pos met mooi musiek en Vincent se skilderye en ek sing hartlik saam: “Starry, starry night!”  Elke môre groet Maree van Tarlton, Pieta van Kleinmond en die uwe mekaar op Redbubble.  (Ek “werk” mos eintlik daar:  ‘n Gasvrou vir die groep AFRIKAANS.  Dis so lekker! Ek en Maree ontvang foto’s en kuns van oraloor in die wêreld. Daar is so baie talentvolle mense op Moederaarde en ook in die kuberruimtes. Ons deel baniere uit en reël uitdagings in ons groep. Ons kry self ook hope inspirasie deur net na al die interessante en mooi werk van ander te kyk en dit te waardeer.)

Op facebook is ‘n magdom interessante gedigtegroepe.  Dis wonderlik om myself te “verdrink” in talentvolle digters soos Erna Jo, Marie Bredenkamp, Naudé Kritzinger , Francois Viljoen en nog baie ander se lieflike digwoorde. Ek kan nog so baie by hulle almal leer.  Ronell Marais se absolute lewensvreugde is ‘n daaglikse inspirasie.

Baie maal, as ek na my kinders verlang, loer ek wat op hul profielblaaie aangaan en weet ek dis weer hoogtyd vir lekker saamkuier in lewende lywe. Aanlynkuiers verskil grootliks van die ware Jakob, al troos dit in ‘n mate.

Die belangrike ding om te onthou in vandag se wêreld met allerlei kommunikasiemiddels wat tog so gerieflik en gemaklik kan word,  is dat ons steeds tyd moet maak vir mekaar en vir die dinge rondom ons. Ons moet gebalanseerd lewe. Om buite in die vars lug rond te loop of net stil te sit en luister na die voëls in die tuin, ‘n akkedis te sien wegglip tussen die vetplante en aan die einde van die dag die lug  te sien verkleur  in die weste….dis alles lewensbelangrike  sielskos.

Mag jou dag vol mooi wees: ingekleur met God se genade, vandag, môre en ook oormôre. Mag jy vreugde vind in die klein dingetjies, tyd maak vir dit wat werklik geluk en blydskap bring……stil word in jou kleinheid en jubel in jou grootsheid.  En mag ons mekaar aanvaar net soos ons is. Elke dag is ‘n leerskool en bied nuwe uitdagings.  

Mooi loop tot volgende keer!




Monday, 16 July 2012

Winter



Oor ‘n wye, ysige vlakte
op ‘n plaaspad ver van hier
sing suidewind ‘n solowysie

al asof sy groete stuur

daar waar ‘n hek –
geroes, geanker
krom teen koue kaaltes hang
dui heiningpaal, verwese
lang verlore baasskap aan

‘n Sneeukombers strek oor die bulte
en weeskind wuif die veld -
Geloof was net ‘n stippel
in kommerharte vasgespeld

steeds sing suidewind so solo
en wag op weersiens bly -
tot eendag wanneer dié plaas
‘n baas en léwe weer sal kry

Elizabeth Kendall ©

Thursday, 12 July 2012

Met die kamera in die hand


Daar is mooi oral om ons heen...





Ons moet dit net raaksien, tyd maak....


Ek kan nooit genoeg van klippe kry nie: rondes, plattes, growweriges, skurwe ou boepensklippe...
eendag moet hulle maar 'n KLIP op my graf sit en nie 'n koue marmersteen nie. 
Klippe is so vriendelik.


Hoor jy die wind?



'n Flenter vreugde!








Wednesday, 11 July 2012

Op dae soos vandag

Die seer gaan nooit weg nie
op dae soos vandag onthou jy alles....

alles wat jy ooit in jou lewe geweet het van hom, van hulle...

jy onthou veral jul kleintyd
eens toe jy en hy saam kinders was op Onverwacht
en aan Ma se etenstafel sit -
"Kyk Sus, kyk!
daar's 'n spinnekop, daar!"
en met die terugkyk
het ek net my leë poedingbak met my ses-jaar-oue-oë gewaar


Jy onthou sy unieke en eiesoortige gewoontes:
die manier hoe hy sy arm geskud het om sy horlosie
mooi netjies en reg te laat lê....
die grappies en snaakse dinge wat hy soms
so lekker sou kon sê
Sy blydskap as hy onverwags 'n meevallertjie
iewers vandaan sou kry,

sy menswees...
sommer net hy


en toe my wêreld skielik ook eendag
 stukkend breek
en ek alleen moes verder gaan,
toe was hy daar:
sy stil vashou en verstaan
daar in die tuin
waar die winter
aan elke perskeboom geraak het...

(Dat hulle twee so tragies moes sterf -
dìt kan ek steeds nog nie verstaan)


In liefdevolle herinnering aan my broer Douw en skoonsus Rika wat op 11 Julie 2003 in hul slaapkamer in Cullinan geskiet is.

Elizabeth Kendall ©




Tuesday, 10 July 2012

Glo net


Geloof kan berge verskuif
Geloof kan jou oplig en jou abba
Geloof is ‘n vashouplek -
 ‘n stukrag en ‘n anker
Geloof reënboog ‘n vaal dag
Geloof is krag
Geloof is  moed


Geloof het net ses letters

Geloof is goed
Geloof kom lê ‘n hand op joune
 Geloof fluister vuurwerke in jou binneste
Geloof  groei
 en  prewelbid



wanneer kleingeloof jou hele mens vol sit 


Elizabeth Kendall ©