My dag in prentjies

Groen is nie net groen nie. Dis grasgroen, dis liggroen, die donkergroen, dis geelgroen, dis mooigroen, dis akkerboomgroen. Dis skildergroen.

Rooikophoutkapper en rooioog kransduif deel die vreugdes van 'n saad-ontbyt.

 Bontrugwewer kom loer of daar vir hom ook 'n happie oorgebly het. 

 Stukkies mooi in die tuin. 

 Jasmyn hang in lekkerruik ranke oor die plankheining.  

 Mayflower begin blom. 

 Suurlemoenboom se blare.

 Rhubarb.

 Jasmyn

Appelkoosboom. Laatmiddagson op die blare. 

Tien wense

Onlangs op Nella se gedigteblad Versvreugde en Woordgenot het ons sommer vir die lekker tien dinge genoem wat ons graag sou wou wens. Dinge wat ons wou waar maak. Ek het nie lank gesukkel om 'n lysie te maak nie. Dit het so gelyk:

 

Tien wense:
1. Eers te luister, dan te praat.
2. My miniatuur worsie Brakenjan mooi groot te kry.
3. Elke dag iets moois te sien en te waardeer al is dit net 'n kwikstertjie wat beweeg as hy staan en staan as hy beweeg...
4. Sommer net weer kind te wees en tyd maak vir lekker stuitighede soos "drumming" by Klitsgras of 'n paar teelepels grondboontjiebotter eet as niemand kyk nie of heeldag kaalvoet loop, niks grimeer nie en bly te wees oor elke nuwe grys haar wat blink in die laat herfsson. 
5. "Mors" met verf en paletmes vir drie dae aanmekaar sonder onderbrekings / regtig iets ernstigs mooi skilder waarby mense gaan stil staan en na hul asems snak...hoendervleis kry! ( en dit koop, glimlag)
6. Meer en beter verse uit die grysstof uit opdiep en deel met wie ookal...waar ookal.
7. Zoeloe ordentlik leer praat..nie net Ngiya bonga en Nkosikasi en umfana nie.
8. Weer 'n fliek sien wat my laat huil en lag en vir ewig laat onthou hoe wonderlik menswees eintlik is.
9. My man en kinders, myne en syne en ons families en vriende en kennisse en elkeen wat hier lees, elke dag VREDE te laat ervaar soggens as die dag begin tot saans as die son gaan slaap en dwardeur elke donker nag en droewige ervaring te weet: jy is nooit alleen nie. Hou vas en bid.
10. Wêrelde en plekke te sien wat ek nog nooit gesien het nie, hier of oor die waters. Maar veral ook Namibië se polsslag te ervaar iewers langs 'n braaivleisvuur saam met Chrisman. 

 

Toe ek later al die ander se wense lees, het ek weer besef hoe uiteenlopend mense is. Hoe vreeslik verskillend. En ek het aan al die dinge gedink wat ek nog graag gedoen sou wou kry:

1. Nog 'n digbundel die lig laat sien of dalk sommer net 'n koffietafelboek met van my kuns en verse in. Al is dit net een. (dis nogal duur...)

 

2. Die tuin goed laat bemes in Augustusmaand as die ergste winterkoue die wyk geneem het. En vir die rose baie lief te wees, gereeld kos en genoeg water te gee en met hulle gesels as die dag begin. 

 

3. Leer hekel, soos in regtig. Nie net blokkies nie, maar iets moois. En nie te maak of ek dit geniet nie, maar dit regtig doen!

 

Die ander wense bêre ek vireers, hierdie drie hierbo moet eers waar word!

 

  

 

Net één dag in die Bosveld

Een dag in die natuur, één heerlike dag waarin 'n mens jou kan verlustig in die lieflikhede om jou: die kameeldoringbome, die kierieklappers, die kanniedood....of met oorgawe kan luister na Piet-my-vrou se amper-eentonige lied vroegoggend as die son tussen die bosveldbome deur beur.

 

'n Dankiebly kom lê sag in jou hartkamers....nie net oor jy kan sien en alles om jou geniet nie, maar ook omdat jy 'n klein bietjie begin verstaan dat 'n mens se geluk grootliks afhang van hoe jy na die dinge om jou kyk.

 

Vroegoggend is vir my die heerlikste tyd van die dag....dan lê die wêreld onder 'n sag-kombers en stilte praat fluisterstem oor damme water en tussen groen bome deur.

 

 

Sulke tye is kosbaar. Sulke tye is noodsaaklik. Sulke tye is geskenke uit God se hand.

 

 

"Moenie julle kwel oor julle lewe ... Kyk na die voëls van die hemel ... Let op die lelies van die veld ..." (Matt 6:25-34).

 

 

Na die milde reën van die afgelope weke is die veld 'n aanskoulike prentjie.

Ligrooi blommetjies van die akasiabome is oral te siene.

 

 

Perspienk rank die bougainvilleas oor heinings en tussen boomtakke deur.

 

 

'n Soetdoring spieel homself in 'n plas water...

 

 

Alles is vir my mooi... ook die spierwit, skerp dorings van dieselfde soetdoringboom...

 

 

 

of die droë peule en sade wat bokant my kop aan die takke wieg en waai...

 

 

Ek hoor my oorlede Pa se stem in die Bosveldvrede om my. Ek sien die saam blywees in my man se oë.

 

 

My "Dankie!" klink klein en onbelangrik, maar ek wéét Hy hoor dit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na baie jare.

Ek droom. En ek pak in en ek gee weg. Ek maak minder. Dis tyd. Alles nog net in my gedagtes. En in my gedagtes begin ek ook koebaai sê.  Koebaai aan die kransduiwe, die tortels, die lagduifies. Ja, al die voëls wat daagliks hier by Krugerstraat se hoekerf kom inloer het, hul dors kom les het en dalk ook iets lekkers gekry het om te eet.

Ek sê koebaai vir my koue huis, my vier mure teen die suidewind.  Geërf van my liewe Pa. Houtvloere wat praat, stories vertel van baie kuiers, selfs skinder as tienerkinders laatnag sou  insluip. Toe kon ek met ‘n geruste hart aan die slaap raak, wetende almal is nou veilig tuis.

Sewe, amper agt  jaar lank het ek alleen hier geswoeg en gesweet en my vier kinders grootgemaak.  Die herinneringe wat hulle van hul Ma-se-huis het,  is vir altyd mooi.  Ek glo so.  Ek het my bes gedoen. Die Here het my elke dag krag gegee.  As ek moedeloos en bekommerd was, het Hy iemand gestuur om my te bemoedig. As ek alleen gevoel het, het ek Sy stem in die ritsel van die akkerboom se blare gehoor of  Sy sorg gesien in my tuin. Pienk bloeisels aan die perskeboom na ‘n koue winter, appelkose wat in geelryp trosse hang, net reg vir pluk en konfyt kook.

Hierdie huis was my vesting. Hier het ek weer vrede kom kry,  dit vasgehou en gekoester. Ek was dankbaar.  Die tuin het my besig gehou. Ek ken elke klip. Die paadjies wat ons met plaveistene gepak het, die fontein wat my verjaarsdagpresent was een jaar toe ek nog skoolgehou het, die struike, die plante wat elke winter doodryp. Kom die lente, dan ontwaak alles weer van vooraf.  Nes my eie lewe.

Ek ken die wonder van verskillende seisoene hier in Bronkhorstspruit.  Koue, koue winters en houtstompe in die antrasietstofie.  Lentes wat oopbars en bloei en bot. Herfsblare wat die hele erf vol lê.  Ou Jacob wat elke jaar aangesê word om die blare tog maar doodstil te laat lê, want dis “my blommetjies se kombers.”  Warm somers en bekers vol heerlike boorgatwater. Nêrens proe water mos soos by jou eie plek nie.

Toe Chris my man word, maak ons alles wat stukkend is, heel. My hart ook. En syne. Ons laat lê plaveisel buite.  Ons haal die matte binne uit en skuur die houtvloere blink.  Die ou vensters word vervang met houtraamvensters. Ons verf en maak mooi.  Ons woon storieboek-gelukkig in ons ou huis. Vir vyftien jaar nou al.

Maar nou droom ons. Want ons mag. Ons droom van Bosveldsomers, van kanniedood en maroela, van hardekool en bougainvillas wat persblou blom. Ons droom van ‘n splinternuwe plek, ‘n plek waar ons nuwe voetspore gaan trap. Daar waar houtkappers  en mikstertbyvangers en troupante die bome bewoon. Waar louwarm dae soos heuning vloei. Waar vars lug verniet is. En ons weet en glo ons drome gaan waar word.

 

Uitgebid.

“As jy daai jaffel soek van gisteraand, ek het dit al klaar opgeëet,“ sê hy met ‘n vonkel in die oog. Ek kyk hom aan, kamstig emosieloos, speel-speel teleurgesteld tot in my diepste wese.

In die gang en teen die mure hang vrede en liefde op hierdie laatherfsoggend.

Toe gaan stort my man en los my voor die spieelkas waar ek jare se lag-en huilplooitjies probeer kamoefleer met ‘n nuwe botteltjie onderlaag laasweek by Clicks aangekoop. 

My gedagtes vat koers na tye terug. Toe dinge nog so anders  was. Ek bekyk myself in die spieel en dink aan hom.  Dié man wat my oorlede pa vir my uitgebid het.  Dié man wat nie my kinders se Pa is nie, maar hom soms verbeel  hy is myne. Sorgsaam.  Soos ‘n Pa.  Sterk.  Soos ‘n Pa.  Soms vol geite ook maar. Nooit ongeduldig nie. Rustig. Soos ‘n rots.  My rots.  Myne.  Altyd daar. Waardeer ek hom ooit genoeg?

Anderdag praat ek en ‘n vriendin oor mans. ‘n Man moet mens veilig laat voel stem ons altwee saam.  As jy nie veilig voel nie, kan jy maar los. Veilig omdat jy weet hy sal saans seker maak al die deure is gesluit. Veilig omdat hy onthou dié dinge wat jy vergeet. Veilig omdat jy weet sy doen is beter as sy sê. Hy praat nie baie nie, hy doen baie. Hy kyk dat daar gereeld ‘n heerlike Fenjal vir my in die badkamer is, hy koop nuwe hondekos as die sak begin leeg raak. Hy weet wat in die wêreld aangaan. Mens kan hom na enige plek toe vat, hy sal weet wat om vir wie te sê en ook wanneer hy net niks moet sê nie. Dis wat so lekker is van hom. Mens kan hom vertrou met jou lewe, jou buie en jou drome.

Wie gee dan om as die laaste jaffel opgeëet is, ‘n uitgebidde man is ‘n aanwins in jou lewe, jou huis en veral in jou hart!

Elizabeth Kendall ©