'n Kuiertjie

Sy het gister kom kuier. Tannie Ina met haar wit karretjie. Sy stop onder ma-se-akkerboom voor ons huis. Klim tydsaam uit. Sy is al verby tagtig, maar nog jonk van gees. Ek is dadelik bly toe ek haar sien. Party mense maak mens mos so "dadelik bly!" Sy is een van hulle. Van lankal af. Ek ken haar vandat ek vier jaar oud is en ons op die plaas Onverwacht gebly het. As ek haar sien, onthou ek Pa se mielielande en komkommers, die waatlemoene op die groot lorrie en my boeksak van Graad een. Ek onthou die skoolbus en die Hoërskoolseuns se beenhare as hulle verby my skuur. Ek onthou my ouboet op sy fiets en kleinsus in haar stootwaentjie. Dit was lank, lank gelede toe ek nog 'n kind was.

Tant Alie en oom Kerneels was ons bure en 'n foto van tannie Ina, hul dogter, waar sy graad kry, het in hul gang gehang. Ek kon my toentertyd verkyk daaraan. Sy was vir my die mooiste mens op aarde. Blonde hare in 'n rol agter-op haar kop gedraai. Blou oë vol drome.
Van toe af ken ek haar. Toe sy binnekom, gaan maak ek vir ons tee. Rooibos. Lekker. Ons sit langs die rondawel. Die honde lê by ons voete. Heerlik gesels ons oor ditjies en datjies. Later kom Chris by. Korswel en maak grappies. Ons kyk tuin. "Sussa, jy het 'n groot plek, jou tuin is mooi!" Ag ek geniet tog so die grond en die plante en nà die heerlike onlangse reën klap die hele tuin hande van blydskap.
Ons kuier so lekker.

Toe sy loop, sê sy: "Dankie my kind!" 'n Heerlike gevoel van groot blydskap kriewel langs my ruggraat af. Wanneer laas het iemand my "my kind" genoem? Hoe salig is dit nie om dié woorde aan te hoor nie. Dis mos toevouwoorde, omgeewoorde, liefhêwoorde. Die lewe is mooi. Mag ek nog lank "n kind" bly!

Reënverse en vreugdes

 

 

Vars

 

Daar's druppels op die drumpel

en duiwe op die dak

'n mossie tjirp-tjirp vir sy maat

in die Sondagstilte van ons straat

gesiggies lag ligblou in die tuin

tussen blare groen en geel en bruin...

'n nuwe dag, so vars en skoon

laat dankies in my hart kom woon

 

Elizabeth Kendall ©

 

 

So betyds

 

Slierte reën, ja strome van seën

het op die aarde neergeval

en elke dorre kraak

en droë sloot

verander in 'n

modderdam, 'n poel,

'n nat-nat klei

wat mens tussen

jou vingers kon vat en brei

en so die grond se geur kon inasem,

die groen hoor groei

en sien hoedat 'n

droë boom weer bloei

en in jou maat se oë weer lees:

die vreugde van 'n vrolik'

najaarsfees

 

Elizabeth Kendall ©

 

 

 

Nat.

 

Dit reën sopnat waternat sousnat reën
reën dit in die straat

en oor die groen, groen bome
die rose, die magrietjies, die wilde knoffel,
reëndruppels spat en klets en praat

teen die ruite
buite,

oor die dorp, die winkels, huise, karre
mense skarrel vinnig onderdak
‘n ousie met ‘n plastieksak
buk om weg te kom van die nat
wat oral spat
en ek
sit vredig en versies skryf met jubels
in my lyf

Elizabeth Kendall ©

 

Reën

 

‘n Nuwe dag klouter nat en vars

deur oop vensters  

groen, groen en blink

lê die tuin en lekkerkry ...

stroopsoet mossies

kwetter in die karee 

en iewers ver

hoor ek ‘n hadida

sy juigkreet skree

 

Elizabeth Kendall ©

 

 

Eerste lentereën

 

Vanoggend donskombers die wolke bo-oor  my 

nat blare lê die voorstoep vol 

‘n tortel trippel vinnig oor die huis se dak 

om na sy koe-koerdoekmaat te hol 

liggroen blaartjies het oornag 

oral aan die akkerboom verskyn 

ek ruik die goeie grond se klam 

die druppels op ‘n klimop-blaar 

boslelie trek haar rooi rok aan 

en staan en glimlag daar 

onder die koelte van die ou karee 

waar sonbesies later vandag 

hul versies vrolikbly sal skree

 

 Elizabeth Kendall ©

 

 



Ma-wees

Nes  ‘n  welkom  reënbui op droë grond

is suikersoet die goeie nuus

uit ‘n kind se mond,

verkwik haar siel, haar binnemens

gee blyweesklank aan elke wens

want smôrens vroeg, voor hanekraai

het sy hul een vir een geabba,

 by haar God en Here af gaan laai…

Hom gesmeek, gevra, gebid

hul skrede op die regte pad te sit,

hul hand te vat en hul te lei

tot daar waar vrede vatplek kry

en as sy dan die antwoord duidelik hoor

sing al die eng’le saam ‘n jubelkoor

want in haar klein gebed

was slegs een enkel woord heelbo:

dis die woordjie “Glo”

Elizabeth Kendall ©