“As jy daai jaffel soek van gisteraand, ek het dit al klaar opgeëet,“ sê hy met ‘n vonkel in die oog. Ek kyk hom aan, kamstig emosieloos, speel-speel teleurgesteld tot in my diepste wese.
In die gang en teen die mure hang vrede en liefde op hierdie laatherfsoggend.
Toe gaan stort my man en los my voor die spieelkas waar ek jare se lag-en huilplooitjies probeer kamoefleer met ‘n nuwe botteltjie onderlaag laasweek by Clicks aangekoop.
My gedagtes vat koers na tye terug. Toe dinge nog so anders was. Ek bekyk myself in die spieel en dink aan hom. Dié man wat my oorlede pa vir my uitgebid het. Dié man wat nie my kinders se Pa is nie, maar hom soms verbeel hy is myne. Sorgsaam. Soos ‘n Pa. Sterk. Soos ‘n Pa. Soms vol geite ook maar. Nooit ongeduldig nie. Rustig. Soos ‘n rots. My rots. Myne. Altyd daar. Waardeer ek hom ooit genoeg?
Anderdag praat ek en ‘n vriendin oor mans. ‘n Man moet mens veilig laat voel stem ons altwee saam. As jy nie veilig voel nie, kan jy maar los. Veilig omdat jy weet hy sal saans seker maak al die deure is gesluit. Veilig omdat hy onthou dié dinge wat jy vergeet. Veilig omdat jy weet sy doen is beter as sy sê. Hy praat nie baie nie, hy doen baie. Hy kyk dat daar gereeld ‘n heerlike Fenjal vir my in die badkamer is, hy koop nuwe hondekos as die sak begin leeg raak. Hy weet wat in die wêreld aangaan. Mens kan hom na enige plek toe vat, hy sal weet wat om vir wie te sê en ook wanneer hy net niks moet sê nie. Dis wat so lekker is van hom. Mens kan hom vertrou met jou lewe, jou buie en jou drome.
Wie gee dan om as die laaste jaffel opgeëet is, ‘n uitgebidde man is ‘n aanwins in jou lewe, jou huis en veral in jou hart!
Elizabeth Kendall ©
