Dis weer tyd

Ek dink daar is 'n stukkie Bosveld in baie van ons. 'n Plekkie waar jy en jy alleen kan gaan sit en droom....miskien sit en versies uitdink of dalk prentjies teken in die sand. Miskien net luister na die houtkapper se prrrrrrrrrrr iewers waar jy hom nie kan sien nie, iewers bokant jou kop tussen die groen blare. 'n Plekkie om te dink. 'n Plek waar jy weer mens kan wees en oopoog  met God kan praat of net tjoepstil sit en luister.

Soms vou die verlange na so 'n plek jou heeltemal toe. Mense wat Bosveldbloed in hul are het, wil altyd weer teruggaan. Ons wil weer vroeg opstaan en in die veld gaan stap, die gras ruik, na die bome kyk, hul skurwe stamme omhels, in hul skadu's staan en opkyk na die skoon, blou lug daar bo.

As jy nie onmiddellik aan jou sielverlangens kan uiting gee nie, dan wend jy jou maar na die kwas en die verfpotte en jy skilder. Verbeeldingprentjies van Bosveldpaadjies iewers, iewers ver. Dit troos want terwyl jy skilder, word jy heeltemal deel van dit wat voor jou gestalte kry. Jy klim as't ware uit jou dorpshuis uit binne-in jou Bosveld-boendoes. Die geur van verf voed jou hunkerende honger siel. Jou dors word geles. Jou vreemde verlangens krimp kleiner.

En as jy klaar is, staan jy so 'n entjie terug en jy kyk...jy kyk na die kleure voor jou, jy ruik die bos, jy hoor die sonbesies sing.

En dan wéét jy dis weer tyd om 'n tas te pak, dis tyd om te gaan batterye laai. Al is dit net vir 'n paar dae....die bos roep en jy moet mos luister!

Dis oral om ons...

 

Ek is lief vir my kamera. En ek is lief vir my tuin. Op hierdie rustige Saterdag was dit sommer net salig om met Jan Tuisbly se karretjie rond te ry en van alles en nog wat foto's te neem. Die natuur is altyd vol inspirasie! Skoonheid is oral om ons. Ons moet maar net kyk.

 

 

 

"Abstrakte skilderye" lê ons hele erf vol....nou het ek genoeg idees om iets te skilder...en ek hoop jy ook!  

 

Vier ure later:

 

 

Akriel op 'n x-straal, gedoen met die paletmes en verfkwas.

So heerlik!

 

 

Met die kamera in die hand

Daar is mooi oral om ons heen...

Ons moet dit net raaksien, tyd maak....

Ek kan nooit genoeg van klippe kry nie: rondes, plattes, growweriges, skurwe ou boepensklippe...

eendag moet hulle maar 'n KLIP op my graf sit en nie 'n koue marmersteen nie. 

Klippe is so vriendelik.

Hoor jy die wind?

'n Flenter vreugde!



Water

Water is lewe!

Of dit nou 'n rivierstroom is wat van die rante se kant af vloei en oor

baie bruin klippe kabbel,

of 'n skuimende golf wat wit kartels oor sagte seesand uitstoot

of voortdurend beweeg en lewe soos die see maar doen.

Soms vloei dit sag en rustig en vind 'n pad tussen geel-oranje en ligroos herfsbome,

 gesels-gesels gee dit lafenis aan elkeen wat verby mag wandel.

Dikwels hang blouwit wolke vol belofte bokant die aarde

om uiteindelik uitkoms te bring waar langdurige droogtes was.

Wilde branders breek in blou en groen, die krag daarvan ... ongetem.

Die ritme van die see, die sagvloei van 'n rivier, die kabbel van 'n bergstroompie...

alles, alles bly en is 'n wonder, geskep deur 'n God wat sorg en liefhet.

(Paletmes- en waterverfkuns gedoen deur Elizabeth Kendall ©

Kontak: ekendall1402@gmail.com)

Miskien het hulle tóg gehoor....

Vroegoggend lees ek hierdie mooi woorde:

“If we love our children
we must love the earth with tender care
and pass it on, diverse and beautiful,
so that on a warm spring day
10 000 years hence
they can feel peace in a sea of grass,
can watch a bee visit a flower,
can hear a sandpiper call in the sky,
and can find joy in being alive.”- Hugh Ilitis

by my vriendin, Maree Clarkson se kunswerk: White-eye / Witogie op RedBubble.

Die afgelope week en naweek was ysbitterbibberkoud hier in Bronkies. By tye en met onderbrekings was die krag ook taamlik lank af. Ek het my opnuut verwonder aan klein dingetjies wat so baie vreugde bring ten spyte van....

Buite in die tuin het die talle voëltjies wat by die waterbak kom kuier het, vrolik voortgelewe. Die koue het hulle nie in die minste gepla nie. Ek het in die voorkamer by die venster gestaan en hulle dopgehou. Dit was telkens 'n heerlike uitdaging om 'n mooi foto te probeer neem, want die geveerdes is springlewendig. Wip-wip hier en pik-pik daar. En net as ek dink ek gaan die knoppie druk, vlieg hulle woerts-warts weg!

Die klein geelgroen glasogies is die lewendigste! Ek wens ek kon enetjie in my hande vashou "with tender care" soos die versie hierbo sê. Lieflike stukkies sonskyn op 'n koue wintersdag, dis wat hulle is.

Meneer Muisvoël met sy lang grys stert sit slaggereed om aan die woestynrosies te begin kou. Ek kan my verkyk aan die manier hoe dié voëltjies sit: plat op hul "boudjies"....het jy dit al gesien? En met die wit-en-swart snawel lyk hulle kompleet nes ou wyse manne uit die Ooste.

In die uitgeholde stomp het ek 'n paar broodkrummels gestrooi. Mossie-se-kind was tog te bly daaroor en het heerlik gemul. Lekkerder as verjaarsdagkoek was dit vir hom op dié koue môre! Hy het die lewe geniet en my ook sommer bly gemaak.

Tot my groot vreugde het 'n taamlik skaars besoeker nl. die Rooikopvink skielik van êrens vandaan sy opwagting by die waterbak gemaak. Nes 'n miniatuur hoendertjie sit hy en geniet die water, kyk op en vlieg weg. Met sy rooi keps op en serp om sy nek, maak hy enige koue dag vol vuurwarm vreugde!

Toe die skugter kuifkophoutkapper voor my oë verskyn, loop my beker oor! Ek hoor hulle mos net altyd. Om hulle te sien, is 'n present van Bo! Ek verkyk my aan sy swart borslap, sy dik snawel...gelukkig sit hy 'n taamlike rukkie stil en kan ek hom mooi in fokus kry.

"Wéét jy hoe bly jy my maak, kuifkoppie?" fluister ek van agter die venster waar niemand my kan hoor nie.

Of miskien het die houtkappertjie, die muisvoël, die rooikopvink, die mossies en die geelgroen glasogies tóg wel gehoor...

Elizabeth Kendall ©

Elke "painting" het sy eie storie...

Elke "painting" het sy eie storie en hierdie storie is 'n jubelsang, 'n blymaaklied, 'n stil gebed van dankbaarheid.

Dit was 'n doodgewone dag, 'n lekker tuisbly-dag waarop ek kon doen wat ek wil. Vanselfsprekend het ek geverf, geskilder. Dis mos pure heerlikheid! En dit sou mos weer bome wees, water, klippe...my liefde vir die natuur het geen heiningdrade nie. My liefde vir God se Skepping lê wyd en ver en onbegrens: oor geel grasvlaktes en wuiwende koringlande, verby kabbelende stroompies en droë, uitgetrapte Bosveldpaadjies, langs koel strande en persblou oseane. My verwondering en bewondering vir die natuur is 'n daaglikse pasella, 'n doepa op 'n droewige dag, 'n kitsresep vir blywende vreugde.

Ek skilder op 'n x-straalplaat en dié keer met akrielverf. Na so drie, vier, vyf ure is ek amper tevrede. My liewe man is gereeld my heelbeste beoordelaar. "Baie mooi!" sê hy op sy kalm, rustige manier. Dis oorgenoeg.

Ek neem 'n foto en plak my prentjie op facebook. Binne 'n halfuur vra Sanne-Marie wat die prys is. Ons onderhandel en beklink die transaksie in die stilligheid van facebook se boodskap-boksie. Ons altwee voel bly en opgewonde en vreeslik dankbaar. Ek laat raam die skildery by Sarie van Jasapeco. Sy ken haar storie en doen dit netjies en deeglik. Deur al die jare heen het ons ook al vriendinne geword en weet ek van haar amper-knievervanging en haar liefde vir haar roostuin.

Sanne-Marie se ondersteuning is 'n groot aanmoediging. Ek's sommer lus om nog twintig riviere te skilder!

Maureenkind sien die foto op facebook en soos dit 'n goeie kind betaam, adverteer sy dit terstond ook op haar blad. 'n Gawe vriend van haar sing sy loflied ver, ver van hier:

"Out of Africa a scene from my home State of Michigan. This wondrous painting immerses me in our Northwoods. A crystal clear trout stream in the Autumn, lined with Cedar, Maple, and Pine with the hills rising in the distance. I can feel the pull of the current and imagine the trout rising to feed. I must have this work of Art!" 

Maureen Grobler You have a talent for writing Jim! Thank you for the beautiful compliment... I'm sure Elizabeth will appreciate your warm words... and respond ;-)

Jubel en juig! Ek laat weet hom ek doen kommissies. E-posse vlieg vinniger as winterswaels van Bronkies na Michigan. 'n Uitdaging lê voor my deur. Om 'n skildery te verf wat amper nes die vorige een lyk, is makliker gesê as gedaan. Een voordeel is: ek is LUS daarvoor, baie! En lus help altyd, ons weet mos nou al....

Na drie dae dink ek, ek is klaar. Die skildery lyk nou so:

'n Foto word Michigan toe gepos. "Jim, jy moet sê of jy tevrede is. As daar enige-iets is wat jy verander wil hê, laat weet my asb. Jy is die kliënt, dis jou voorreg. Jy moet asb. 100% gelukkig en tevrede wees", tik ek vir hom in my mooiste Engels. Die man betaal my mos, hy ondersteun my, hy vertrou my....ek moet en mag hom mos nie teleur stel nie. Is mos ordentlik grootgemaak.... ;-)

Hy skryf die mooiste briefie terug:

Elizabeth,

I am in somewhat of a quandary.
You ask if I wish any changes. I am in your grace to ask such a thing.
I will request a bend and narrowing in the far reaches to add depth and a vision in my mind to the beyond. Also, as I live in a heavily glaciated area a boulder or two in the stream would be appreciated.
I am hesitant and uncomfortable in my requests.I do so only as you have opened the possibility.
I find your work remarkable.
My kindest regards, Jim.

"Ordentlik grootgemaak" staan tussen die ver-man se woorde.

Ek sien in my gedagtes wat hy bedoel...en ek maak prentjies in my kop. Dit behoort nie te moeilik te wees nie. Nog 'n dag gaan verby. Die rivier kronkel dieper in die woude in, verder na agter toe, raak dowwer en verdwyn tussen die bosse van Michigan. Ver agter verskyn 'n wit heuwel, sneeu en gletsers is vaagweg te sien in die agtergrond. Meer klippe word in die blou rivierwater vasgeverf. Ek hoor die stroom se kabbellied. Iewers sing 'n blou loerie. Ek ruik die klam gras. My oë traan. Hoe heerlik is dit om my passie uit te leef, my Godgegewe talent te kan gebruik en die vreugde van werksbevrediging te kan smaak.

"Dankie Here..." fluister ek sag.

Toe ek klaar is, roep ek vir Chris. "Dis pragtig!" sê my heelbeste beoordelaar.

Ek neem 'n foto en stuur dit Anderland toe. Blitssnel spring die wonderwoorde voor my oë op die skerm:

"This is marvelous Elizabeth! You must have read my mind for surely it could not more accurately portray what to me is Pure Michigan. Thank you so much. I could not be more pleased."

Ek is geseënd en baie dankbaar. Eerskomende Saterdag gaan ek en Chrisjan pap en kaiings eet by die Willem Prinsloo se mampoerfees om dié lekkerte te vier!

Ns. Ek meng nie as 'n reël my taal te vreeslik erg nie, maar dié "painting" het mos sy lisensie, dit gaan mos Amerika toe!

Wildtuinlekkerte

In die bosse is dit anders. Die son skyn louwarm op jou kaal arms. Die wind praat om jou ore as jy rustig, stadig oor heuwels en deur dale ry. Jou oë kuier lui oor die grasvlaktes en tussen die digte bosse, soek-soek na beweging. Die lug ruik na blare, na groen en rooi en oranje en soms swart waar daar voorbrande gemaak is. Die berge lê ligblou teen die horison, omraam jou wonderlike wêreld waarin jy vier vreugdevolle dae net kan menswees, maatwees en vrouwees.

Vir vier dae lank kan jy die roep van 'n kolgans by die watergat of 'n bosveldfisant op 'n miershoop joune maak. Jy kan kyk hoe die nonnetjie-eende skinder-skinder rivier toe waggel en wikkel, hul vere blinkbruin, skitterend in die son. As 'n troppie tarentale met hul blou nekke en rooi hoede kruiwawiel by jou verbyskarnier waar jy onder die huilboerboon se skadu in die kamp staan of teen laatmiddag na die naaste waterpan toe ry om te gaan kyk wie almal dors is, dan weet jy hoe diep jou liefde vir jou land lê. Dan gaan jou oë oop en jy kyk nuut en jy weet meteens hoe kosbaar 'n lewe is, 'n oomblik, 'n uur.

Langs die grondpad speel die meerkaaie en staan nuuskierig regop as jy tydsaam verbyry, hul voorpootjies vroom oormekaar gevou. 'n Renoster speel taxi vir 'n klomp rooibekvoëltjies en wei ongesteurd in die lang gras, sy bonkige bene en inmekaargevlegte boudspiere bebloed van 'n vroeëre bakleiery. Olifante pluk bondels blare van die naaste boom af en prop dit krulslurp in hul kieste, hul groot ore soos tentflappe waaiend langs hul koppe. Wanneer die bul wegstap, lyk hy soos 'n groot ou oom wie se pajamabroek agterlangs afsak, voue en plooie oor die bene.

Snags hoor ons die leeus brul naby die kamp, 'n oergeluid wat tot diep in jou menswees beroeringe bring. Die vuur by die braaivleisplek gesels knetterend saam, die geel vlamme lek-lek mekaar: gesellig, gemoedelik, genot. Jou geselse word woordelose verwondering
oor alles en almal om jou in die natuur, alles wat so sag op jou hart kom lê en jou sommer skielik 'n beter mens laat voel. Die smaak van rooiwyn op jou tong en in jou mond is beter as ooit tevore en jy wens die dag wil nooit opraak of klaarkry nie.

En ry jy soggens baie vroeg uit op 'n wildrit as die dag nog in sy donker kombers toegedraai lê, voel jy die opwinding van 'n kind teen jou ruggraat afgly, want dis hoog sit en ver kyk vir drie ure lank. En al is die luggie knyp-koud teen jou wange en traan jou oë teen die windjie in, brand 'n vuur van blydskap in jou binnekamers oor die heerlike vooruitsig. Wanneer die leeus dan skielik sommer net hier langs die voertuig verskyn en met geelblink oë na jou opkyk, weet jy nie dadelik watter knoppies jy eerste met bewende, gewillige hande moet druk op jou kamera nie.

Behalwe die diere wat elkeen sy eie bekoring het: 'n vlakvark met slagtande wat woeslik orent staan, 'n kringgat wat boude en blaaie wys, 'n kameelperd met groot, sagte oë, 'n koedoebul met horings triomfantelik trots, 'n eekhoring wat nuuskierig na ons hut se deur van 'n naby-boomtak af loer, 'n seekoei wat sy lyf suinig onderwater hou……..behalwe al hierdie wonderwerke, was daar ook die bome en die voëls. 'n Visarend, 'n vleiloerie en 'n valk…..'n lalapalm, 'n lekkerbreek, 'n knoppiesdoring en 'n haak-en-steek. Om net hul name te fluister, is al klaar genoeg…..

Ons sielsbatterye is gelaai, ons harte is lig want iewers tussen dagbreek en skemer, tussen lang gras of onder yslike ou koeltebome, het één seker wete ons wese gevul: God is almagtig, Sy handewerk vervul ons met ontsag. Ons harte bons van vreugde!

Swartoogtiptollies

'n Bottergatjie en sy maat
sit op ‘n tak en stories praat
hul ma sal nou-nou kossies bring
en fluit-fluit liedjies sing

So veilig en beskut sit dié twee daar
ek ek kan net nie ophou staar:
hoe lieflik tog is die natuur
in hierdie sagte skemeruur

Elizabeth Kendall ©

(Afrikaans: Swartoogtiptol
German: Graubülbül
French: Bulbul des jardins
Dutch: Grauwe buulbuul)

My siel se maat

Nes voëls in vrye vlug

wat swenk en swaai deur bloue lug,

of blare aan ‘n boom,

‘n somermiddag loom

en lou,

só hou ek vas

aan jou

en alles só bekend,

‘n klimop teen die muur

en by die agterdeur ‘n akkedis,

wat méér as net tevrede is,

goudgeel vinke in die ou karee

waar drie lysters vrolik “Goeiemôre” skree,

waar mossies by die waterbak

sit spat en speel,

’n warm sonstraal steel

vandag gaan ek net ek wees

en jy net jy,

lewensbly

Elizabeth Kendall ©