Ek droom. En ek pak
in en ek gee weg. Ek maak minder. Dis tyd. Alles nog net in my gedagtes. En in my gedagtes begin ek ook koebaai sê. Koebaai aan die kransduiwe, die tortels, die
lagduifies. Ja, al die voëls wat
daagliks hier by Krugerstraat se hoekerf kom inloer het, hul dors kom les het
en dalk ook iets lekkers gekry het om te
eet.
Ek sê koebaai vir my
koue huis, my vier mure teen die suidewind.
Geërf van my liewe Pa. Houtvloere wat praat, stories vertel van baie
kuiers, selfs skinder as tienerkinders laatnag sou insluip. Toe kon ek met ‘n geruste hart aan
die slaap raak, wetende almal is nou veilig tuis.
Sewe, amper agt jaar
lank het ek alleen hier geswoeg en gesweet en my vier kinders grootgemaak. Die herinneringe wat hulle van hul Ma-se-huis
het, is vir altyd mooi. Ek glo so. Ek het my bes gedoen. Die Here het my elke dag
krag gegee. As ek moedeloos en bekommerd
was, het Hy iemand gestuur om my te bemoedig. As ek alleen gevoel het, het ek
Sy stem in die ritsel van die akkerboom se blare gehoor of Sy sorg gesien in my tuin. Pienk bloeisels
aan die perskeboom na ‘n koue winter, appelkose wat in geelryp trosse hang, net
reg vir pluk en konfyt kook.
Hierdie huis was my vesting. Hier het ek weer vrede kom kry,
dit vasgehou en gekoester. Ek was
dankbaar. Die tuin het my besig gehou.
Ek ken elke klip. Die paadjies wat ons met plaveistene gepak het, die fontein
wat my verjaarsdagpresent was een jaar toe ek nog skoolgehou het, die struike,
die plante wat elke winter doodryp. Kom die lente, dan ontwaak alles weer van
vooraf. Nes my eie lewe.
Ek ken die wonder van
verskillende seisoene hier in Bronkhorstspruit.
Koue, koue winters en houtstompe in die antrasietstofie. Lentes wat oopbars en bloei en bot. Herfsblare
wat die hele erf vol lê. Ou Jacob wat
elke jaar aangesê word om
die blare tog maar doodstil te laat lê, want dis “my blommetjies se
kombers.” Warm somers en bekers vol
heerlike boorgatwater. Nêrens proe water mos soos by jou eie plek nie.
Toe Chris
my man word, maak ons alles wat stukkend is, heel. My hart ook. En syne. Ons
laat lê plaveisel buite. Ons haal die
matte binne uit en skuur die houtvloere blink.
Die ou vensters word vervang met houtraamvensters. Ons verf en maak
mooi. Ons woon storieboek-gelukkig in
ons ou huis. Vir vyftien jaar nou al.
Maar nou
droom ons. Want ons mag. Ons droom van Bosveldsomers, van kanniedood en
maroela, van hardekool en bougainvillas wat persblou blom. Ons droom van ‘n
splinternuwe plek, ‘n plek waar ons nuwe voetspore gaan trap. Daar waar
houtkappers en mikstertbyvangers en
troupante die bome bewoon. Waar louwarm dae soos heuning vloei. Waar vars lug
verniet is. En ons weet en glo ons drome gaan waar word.
