'n Handvol verse

Tuis

 

Wit magrietjieblare

spel dit een-een uit:

die vreugdevolle jare

in ons ou dorpie

Bronkhorstspruit

ek pluk hul een vir een

(oorlaai met God se seën

en Sy genade dag na dag)

 

die voëls in die tuin

 en akkedissies, blink en bruin

wat oor die klippe glip,

‘n lyster en sy maat

roep rooidag wakkerpraat,

geelperskes hang donswang aan die boom

 in somermaande,  lou en loom

en in die voortuin, onder die karee

hoor ek hoe hadida 

triomfantelik sy juigkreet skree

Elizabeth Kendall ©

 

 

Hier wil ek bly 

Die wete maak my rustig

dit gee vrede

en vreugde

en bowe-al

dankbaarheid –

soos die akkerboom se wortels

so diep, so diep

 vas en seker

lê myne ook

ingebed

toegekombers

veilig

 

tot eendag…

Elizabeth Kendall ©

 

‘n Paar woorde

 Sondagvrede lê die hele tuin vol

vou sag oop in grysblou duiwevlerke,

blink in die nat

 van gisteraand se reën op nuwe roosblare,

waar wit en swart spoelklippe

die paadjie hek toe uitspel…

dit  word ‘n trooshand

op my skouer

‘n lied

en  ‘n  dankiegebed

Elizabeth Kendall ©

 

 

 

Net één dag in die Bosveld

Een dag in die natuur, één heerlike dag waarin 'n mens jou kan verlustig in die lieflikhede om jou: die kameeldoringbome, die kierieklappers, die kanniedood....of met oorgawe kan luister na Piet-my-vrou se amper-eentonige lied vroegoggend as die son tussen die bosveldbome deur beur.

 

'n Dankiebly kom lê sag in jou hartkamers....nie net oor jy kan sien en alles om jou geniet nie, maar ook omdat jy 'n klein bietjie begin verstaan dat 'n mens se geluk grootliks afhang van hoe jy na die dinge om jou kyk.

 

Vroegoggend is vir my die heerlikste tyd van die dag....dan lê die wêreld onder 'n sag-kombers en stilte praat fluisterstem oor damme water en tussen groen bome deur.

 

 

Sulke tye is kosbaar. Sulke tye is noodsaaklik. Sulke tye is geskenke uit God se hand.

 

 

"Moenie julle kwel oor julle lewe ... Kyk na die voëls van die hemel ... Let op die lelies van die veld ..." (Matt 6:25-34).

 

 

Na die milde reën van die afgelope weke is die veld 'n aanskoulike prentjie.

Ligrooi blommetjies van die akasiabome is oral te siene.

 

 

Perspienk rank die bougainvilleas oor heinings en tussen boomtakke deur.

 

 

'n Soetdoring spieel homself in 'n plas water...

 

 

Alles is vir my mooi... ook die spierwit, skerp dorings van dieselfde soetdoringboom...

 

 

 

of die droë peule en sade wat bokant my kop aan die takke wieg en waai...

 

 

Ek hoor my oorlede Pa se stem in die Bosveldvrede om my. Ek sien die saam blywees in my man se oë.

 

 

My "Dankie!" klink klein en onbelangrik, maar ek wéét Hy hoor dit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hier lewe ek!

Smiddae so teen half vyf se kant kom klim die saligheid oor my siel. Dan is die dag se take min of meer afgehandel. Dan wil ek buite wees, die vrede van die tuin indrink en my verlustig in die vrolike en vars spore van 'n nuwe seisoen wat oral te siene is.

By die agterdeur op die perskeboom se growwe tak, sit 'n babaduifie. Tjoepstil. Ek staan een armlengte van haar af. Sy sit rustig en steur haar nie aan my nie. Tevrede. Haar vere is sag en donsig.  Dié goue oomblike word minute vol verwondering.

 

Die laat middagson val sag op die kaktus se helderpienk blommetjies. My oë kuier oor die mooi daarvan.

 

 

Dan sien ek dit raak: oor 'n paar dae gaan die litroos 'n fees van blomme wees. Oral is nuwe lewe. Ek hoor God se stem: " Moenie bang of huiwerig wees nie. Die Here jou God is saam met jou in alles wat jy doen."

 

 

Tussen die woestynrosies se goudgeel blomme dartel 'n by lewensbly.

 

Ek vryf met my kaal hande oor die gladde klippe wat ons van Letsitele af gebring het lankal terug. Elke klip in ons tuin vertel sy eie storie. En al dié stories is mooi, lekkerluister-verhale van geseënde en goeie jare wat verby is......

 

 

Aan die kant van die erf in die voortuin kombers die klimop oor die groot, ou karee wat my oorlede Ma nog hier geplant het. Sagte skadu's val oor die agapanthe en boslelies wat aan sy voete groei. In hierdie hoek wag heerlike koeltes op 'n warm somersdag.

 

 

Hier word drome dikwels gebore of versies uitgedink. Hier kry ek inspirasie.  Hier luister ek na die duiwe se voortdurende koe-koerliedere. Dis agtergrondmusiek in my tuisdorp, ja regtig.

 

 

Aan die appelkoosboom se tak hang die glasogies en langstert muisvoëls se lemoenskil opgekrul, spesiaal so afgeskil dat daar nog oorgenoeg lemoen is vir hulle om aan te peusel.

Die oranje, groen en bruin maak 'n mooi prentjie teen die laatmiddag se blou.

 

 

Soos so dikwels vantevore, kom daar groot kalmte en vrede in my hart as ek deur die tuin wandel.

 

Die lugplant het min nodig om te oorleef. Ons kan so baie uit die natuur leer...

 

 

Toe die son in die weste begin sak, wéét ek weer van vooraf: God is in beheer.

 

 

Elizabeth Kendall ©

 

 

 

 

 

Sondagstilte.

Ek dwaal op die digblaaie rond. Ek lees die seer van mense raak. En ook die bly. Die lewenslus, die vreugdes, die warm menswees. En in die kombuis maak hy vir ons kerrie. Die aartappels lê warmsag en prut. Die geur daarvan maak ons huis ‘n lekker plek. Oor die radio speel die heelmooiste musiek. Die tortels koer vredeverse.

En die koue winterwind het gaan lê. 

  

My duiwe

By die waterbak hier in ons tuin

daal blou duiwe daagliks pofveer neer

Toontjies pienk en pragtig,

vredeversies in vlerke toegevou

sing hul sag hul weemoedwysies

vir my en ook vir jou

fladderveer en klouter

trap hul op die huis se dak

soms laat hul my toe om stil te kyk

hoe hul vlerksleep en kafoefel

 sirkeldraai teen blou, blou lug -

skemeraand se tuiskom na 'n dag se vlug

Elizabeth Kendall ©

My hart is hier....

Nêrens is daar 'n plek soos jou eie huis nie. Jou eie warm nessie. 'n Holte vir jou voet, 'n vesting, 'n rusplek. Nêrens voel 'n mens so tuis soos in jou eie kamer en in jou eie gang nie.

By jou eie plek kan jy maar net jy wees.

Teen skemeraand kom land die kransduiwe op jou huis se dak onder die sagte maan.

Tevredenheid is in hul vlerke toegevou.

Bruin blare en boepensklippe lê knus onder 'n winterkombers en wag...

Aan die appelkoosboom se kaal takke hang 'n goudgeel lemoenskil.

 Binnekort sal die glasogies kom kuier, ek weet.

Warmgeel skyn die straatlamp se lig oor my tuin.

Elke seisoen het mos maar sy eie mooi en koue winters word snel in helderbont getooi.

Ghantang van my

druppels op die dak

grys wolke saamgepak

(waarom sou ek wou

ballades skryf oor jou)

dis jou warm binnehart

my wegkruipplek

teen wêreldsmart

dis die omgee-liefhêmens

wat in jou wese woon

jy met jou blymaakwoorde

wat my dag bekroon

dis jou humor en jou lag

jou kwinkslae onverwags

jou manwees, maatwees,

menswees -

jy

(daarom sou ek wou

lirieke skryf oor jou)

Elizabeth Kendall ©