Wintergedagtes

Net een draai deur die tuin en my hart is weer vol vreugdes. Hoe lieflik is die natuur nie. Hoe groot is God se Skepping! En die tuin is nie eers besonder mooi dié tyd van die jaar nie. Dis winter, soggens knyp-knyp die koue en klim teen my bene op, my voete vries sonder wolsokkies. My vingers is stram. Ek gebruik handeroom in oormaat om die skurfgeit en dorheid te keer. Tog bly dit 'n daaglikse lekkerte om met die kamera in die hand op 'n "ontdekkingstog" te gaan deur die tuin. Kom kuier saam....geniet dit!

 

'n Jasmynrankie in die agtertuin....die lig val net reg!

 

Klimop klim oral op en bruin blare val af...en lê en wag rustig op 'n groen blaartapyt.

 

 

Klippe, rondes en plattes...hou soveel bekoring in.

Ou Jan, wat altyd los verfwerkies hier by ons doen, het mos al meermale gesê dat "hulle" tog asb. nie eendag 'n grafsteen op my graf moet sit nie, 'n klip sal my meer as gelukkig maak.

(Hy is reg!)

 

'n Laaste blaar aan die appelkoosboom.

 

 

Kransduif met sy wit spikkels kuier rustig op die klip.

Roosblare het honderde verskillende kleure, die een wil mooier wees as die ander!

 

 

'n Winterprentjie.

 

Stroopsoet sit sy op die tak en wag

vir die donker om te kom

soos die toevou van 'n sagkombers

sing sy bly haar vredevers

Elizabeth Kendall © 

 

Mag ons nooit ons verwondering vir die klein dingetjies verloor nie! Mag ons elke dag vreugde vind in dit wat oënskynlik alledaags en doodgewoon is. Mag ons die mooi aanhou raaksien en waardeer.

 

 

 

Kom na die tuin...

Rosa Rosarum

Kom na my tuin waar die donkerrooi rose

Duist’re geheime vertrou aan die nag;

Sonnestraal-kusse en suidewind-kose.

Drome en liefde die lang somerdag.

Kom in die soel someraande en luister

-Wanneer die nagwind hul drome verklaar-

Na die veelvuldige blommegefluister,

Bloesem en bloeisel en blad altegaar!

Kom waar die lelie – die blanke, die reine -

Skugter haar bloesem ontbloot aan die maan,

Blou miosotis – die slanke, die kleine -

Met haar vergeet-my-nie-ogies betraan.

Kom as die maanblom – wit sy en satyne -

As ‘n vorstin verskyn in haar prag

Onder die wierook van roos en jasmyne -

Skoonste juweel op die bors van die nag!

Daar in die vywer, bestraal deur Arjana,

Open die lotus haar heilige kelk,

Dan eers bereik sy die hoogste – Nirvana -

As sy in glorie van songloed verwelk.

Bok-bokmakieries sing bly twee gesange

Wanneer die oggend ontwaak in my tuin;

Saans koer die tortel sy lied van verlange

Bo-uit die troost’lose treurwilg se kruin.

Kom in die aand en geniet van haar geure;

Foelie, jasmyn, angelier, minjonet;

Kom in die môre en kies van haar kleure:

Rooi, wit en goud, groen en blou, violet!

Kom as die skitter van dou-diamante,

Rosa Rosarum, in my Paradys,

Dat ek my blomme, my bome, my plante,

Roos van my hart, hulle weerga kan wys!

 

A.G. Visser (ca. 1878 – 1929)

 

Dit was A.G. Visser in 'n vorige eeu....en steeds bly dit bekoorlik. Bygesê, ek is lief vir rym. Nie almal gaan saamstem nie, maar om bostaande gedig met gevoel voor te dra, die ritme, die rym, die heerlike vreugde wat in elke woord vasgeskryf is, te beleef....dit bly maar 'n lekker ervaring! Ons taal is so mooi. 

 

 

 

 

 

 

En die tuin is nog vol kleur in hierdie laatherfsdae...ek skryf ook sommer 'n gedig!

 

 

 

 

Die liefde vir tuinmaak

Van geslag tot geslag vloei dié liefde soos 'n sagte stroom water deur die are, dit lawe as mens moeg voel, dit troos as mens alleen voel. Dit salf enige gemoed. Dis inspirasie op sy beste. Dis tuinmaak!

 Met die winter op hande, is daar min dinge so lekker as om 'n mens steeds te verlustig in die wonderwerke wat die natuur ons bied. Kom kuier saam in my eersgeborene se tuin....hier groei  vetplantjies vol vrede en haar geliefde kat Kara vorm deel van die dekor...

 

 

 

 

 

 



 

 

 

 

 

 

 

Troos

Ek wil vir jou ‘n rietdakhuisie bou

 met woorde, keurig uitgesoek

 met deur en vensters wat kan sluit

 om rowers van jou vrede uit te hou.

 ‘n Rystoel, waar die sonlig val

 waar jy kan skommel, tyd verwyl

 met boeke lees, of rympies maak

 of sommer heeldag oop-oog droom

totdat jy weer teen skemer uur

 ‘n vetkers aan die brand moet steek.

 Ek wil vir jou, diep in ‘n bos

 ‘n kalm, knusse skuiling skep

 waar niemand ongevraagd oortree;

 met dennegeur en voëlgesang

 as troos, totdat jy ophou treur.

 ‘n Kruietuin plant ek vooruit

 met roosmaryn en wilde als

 hartkruid, wynruit en soet jasmyn

 en knoffel om die bose te besweer.

 Ek wil hiermee dan elke dag

 ‘n kruiedrankie vir jou meng

 totdat jou lag weer helder klink

 jou oë blink, jy fier kan staan.

 Ek wil vir jou ‘n sonstraal vang,

 dit stralend om jou hoedband bind

 sodat, wanneer finaal genees

 jy weer alleen, jou weg kan vind.

Madeleine Spies Eilerd ©

 



 



 

 

 

 

Die goeie grond

Om in die tuin te werk is en bly 'n fees. Om skoon te maak, te hark, te spit, die goeie grond tussen jou vingers te voel....dis genade.  "O om boer te wees wat werk met sy hande in die son.." het W.E. G. Louw eens op 'n tyd gedig. Ek sou ook sommer digterlik kon raak oor die reuk van grond, die diep, bevredigende gevoel wat "werk in die son" by 'n mens bring.

Gister was so 'n dag: die héérlike weer wat ons die afgelope dae geniet het, het natuurlik grootliks bygedra. Nie wind nie, nie te warm nie, nie koud nie...sommer net reg!! En al speel die jare en die lyf nie meer so honderd persent saam nie, die gees is so, so gewillig! Ek het dit ook aan my ou getroue tuinjong se optrede agtergekom. Hy het mondogras geplant op 'n plek waar niks wou groei nie. En daar waar die tuin "woes en leeg" was, het dit na 'n ruk sommer lieflik gelyk! Iewers tussen-in merk hy so terloops op: "Au, my bene, hy's seer!" Ek weet hy kla nie verniet nie. Tog maak hy dit klaar. So mooi.

In die agterplaas haal ons onkruid uit, ek skuif die pot waarin 'n "ponytail" nou al vir jare groei, onder die perskeboom in, plant 'n paar vetplante. En weet dit gaan een van die dae mooi vol wees. Dankbare en maklike plante om te onderhou en die bekoring wat hulle inhou, is onbeperk! Ek verkyk my aan die res van die tuin waar daar so baie van hierdie vetplante welig groei.

 

 

 

By die fontein verlustig ek my in die songeel magrietjies. Ek wil hierdie seisoen vashou met albei hande, dit teen my hart druk, die lug daagliks diep inasem. As die yskoue winter aan die deur kom klop, wil ek terughuppel na hierdie heerlike louwarm sonskyndae.  

 

Dae waarin koper sonstrale op die silwereik se blare kom lê, dae waarin kleure soos geel, oranje en rooi die hoofrol speel tussen die takke van die baie bome hier in ons erf.

 

Op 'n stomp onder die karob staan die blikeend is haar blarerok en wag. Swartoog Susantjies rank welig om die bliklyfie en maak my hart bly.

 

Die natuur se kunswerk....'n ou stomp vol strepe en patrone.

 

Teen skemer klim die son agter die bure se heiningmuur in en gooi sy sagte strale oor die tuin. Die voëls se "voerkoppie" hang donker afge-ets teen die lug. Die lewe is mooi. En my hart is vol dankbaarheid vir nog 'n heerlike herfsdag.

 

 

 

 

 

 

'n Handvol verse

Tuis

 

Wit magrietjieblare

spel dit een-een uit:

die vreugdevolle jare

in ons ou dorpie

Bronkhorstspruit

ek pluk hul een vir een

(oorlaai met God se seën

en Sy genade dag na dag)

 

die voëls in die tuin

 en akkedissies, blink en bruin

wat oor die klippe glip,

‘n lyster en sy maat

roep rooidag wakkerpraat,

geelperskes hang donswang aan die boom

 in somermaande,  lou en loom

en in die voortuin, onder die karee

hoor ek hoe hadida 

triomfantelik sy juigkreet skree

Elizabeth Kendall ©

 

 

Hier wil ek bly 

Die wete maak my rustig

dit gee vrede

en vreugde

en bowe-al

dankbaarheid –

soos die akkerboom se wortels

so diep, so diep

 vas en seker

lê myne ook

ingebed

toegekombers

veilig

 

tot eendag…

Elizabeth Kendall ©

 

‘n Paar woorde

 Sondagvrede lê die hele tuin vol

vou sag oop in grysblou duiwevlerke,

blink in die nat

 van gisteraand se reën op nuwe roosblare,

waar wit en swart spoelklippe

die paadjie hek toe uitspel…

dit  word ‘n trooshand

op my skouer

‘n lied

en  ‘n  dankiegebed

Elizabeth Kendall ©

 

 

 

Reënverse en vreugdes

 

 

Vars

 

Daar's druppels op die drumpel

en duiwe op die dak

'n mossie tjirp-tjirp vir sy maat

in die Sondagstilte van ons straat

gesiggies lag ligblou in die tuin

tussen blare groen en geel en bruin...

'n nuwe dag, so vars en skoon

laat dankies in my hart kom woon

 

Elizabeth Kendall ©

 

 

So betyds

 

Slierte reën, ja strome van seën

het op die aarde neergeval

en elke dorre kraak

en droë sloot

verander in 'n

modderdam, 'n poel,

'n nat-nat klei

wat mens tussen

jou vingers kon vat en brei

en so die grond se geur kon inasem,

die groen hoor groei

en sien hoedat 'n

droë boom weer bloei

en in jou maat se oë weer lees:

die vreugde van 'n vrolik'

najaarsfees

 

Elizabeth Kendall ©

 

 

 

Nat.

 

Dit reën sopnat waternat sousnat reën
reën dit in die straat

en oor die groen, groen bome
die rose, die magrietjies, die wilde knoffel,
reëndruppels spat en klets en praat

teen die ruite
buite,

oor die dorp, die winkels, huise, karre
mense skarrel vinnig onderdak
‘n ousie met ‘n plastieksak
buk om weg te kom van die nat
wat oral spat
en ek
sit vredig en versies skryf met jubels
in my lyf

Elizabeth Kendall ©

 

Reën

 

‘n Nuwe dag klouter nat en vars

deur oop vensters  

groen, groen en blink

lê die tuin en lekkerkry ...

stroopsoet mossies

kwetter in die karee 

en iewers ver

hoor ek ‘n hadida

sy juigkreet skree

 

Elizabeth Kendall ©

 

 

Eerste lentereën

 

Vanoggend donskombers die wolke bo-oor  my 

nat blare lê die voorstoep vol 

‘n tortel trippel vinnig oor die huis se dak 

om na sy koe-koerdoekmaat te hol 

liggroen blaartjies het oornag 

oral aan die akkerboom verskyn 

ek ruik die goeie grond se klam 

die druppels op ‘n klimop-blaar 

boslelie trek haar rooi rok aan 

en staan en glimlag daar 

onder die koelte van die ou karee 

waar sonbesies later vandag 

hul versies vrolikbly sal skree

 

 Elizabeth Kendall ©

 

 



Ma-wees

Nes  ‘n  welkom  reënbui op droë grond

is suikersoet die goeie nuus

uit ‘n kind se mond,

verkwik haar siel, haar binnemens

gee blyweesklank aan elke wens

want smôrens vroeg, voor hanekraai

het sy hul een vir een geabba,

 by haar God en Here af gaan laai…

Hom gesmeek, gevra, gebid

hul skrede op die regte pad te sit,

hul hand te vat en hul te lei

tot daar waar vrede vatplek kry

en as sy dan die antwoord duidelik hoor

sing al die eng’le saam ‘n jubelkoor

want in haar klein gebed

was slegs een enkel woord heelbo:

dis die woordjie “Glo”

Elizabeth Kendall ©

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



My omgewing

Dis somer in Bronkhorstspruit. Om my is die wêreld groen. Die akkerboom het haar mooiste groen rok aangetrek. Smiddae na half vyf kom lê die sonstrale warm teen my boom se growwe takke. Duiwe sit knus en koer tussen die blare. Die klimop rank die voorste muur van ons erf toe, dit rank oor verweerde houtstompe. Dit klim teen die voorkamer se buitemuur op. Dit klou aan die rooi bakstene van die outydse vensterbank vas.  

 

Onder die karee lag oranjerooi boslelies oopmond. ‘n Geelvink bou sy nes bo aan een van die dunste takkies. Stukkies gras en blare val grond toe. ‘n Lyster wip oor die grasperk. Sy geel snawel blink in die son.

Oranje botterblomme en persblou gesiggies groei welig in die bedding naby die voëls se waterbak. Ek pluk ‘n takkie roosmaryn af en vryf dit tussen duim en voorvingers. Die geur daarvan klou aan my hande vas.

 

 

‘n Motor ry verby ons huis. Iemand druk bont advertensieblaaie in die gleuf by die voorhekkie. Die duiwe vlieg fladderend weg. Ons swart hond blaf hard. Iewers lui ‘n telefoon . 

Ek maak die deur oop en stap my werkkamer binne. ‘n Ligte windjie laat die gordyn by die oop venster beweeg. “Twiet twieteriet!” fluit ‘n mossie buite in die tuin.  Dis somer in Bronkhorstspruit.