Wat is in 'n naam?

Name kan so interessant wees. Name van mense, plekke of dinge. Name van diere, bome, plante. Allerlei name. Dit vertel iets, dit gee kleur, dit maak dat mens beter verstaan.

Buite die munisipale kantore staan motors van hier tot in Timbuktu. Mense met klagtes en navrae en probleme, hulle sit in rye binne die gebou. Party kou kougom. Party sit net en wag.

Om gehelp te word, moet mens eers die boek teken. Hoe laat gaan jy in, hoe laat gaan jy uit. Dan beduie die man in watter rigting jy moet loop om jou  probleem aan te meld. Lang, oninteressante gange. Niks moois teen die mure nie. Geen groen plante of sagte matte om die kil kantore op te helder nie. Jy stap, dan draai jy regs, dan weer regs. Tot jy by ‘n oop kantoordeur instap aan die einde van die gang. En daar sit sy.

Sy lyk moeg. Groot oë en hoë wangbene, skraal gesig sit sy agter die rekenaar. Om haar lê gister en eergister en laas maand en môre se werk in lêers en stapels papiere oral op die lessenaar.

Toe dit jou beurt is, verduidelik jy jou storie in Engels, die wêreldtaal. Sy praat stadig. Stadig en geduldig. Sy doen dit elke dag. Sy help jou mooi. Sy gee raad. Ver voor in jou eie wapad sien jy ‘n liggie flikker.  Haar naam is Charity.

Ek dink mens noem dit omgee.

Aan die Weskus by Lambertsbaai sit 'n digter sy vis en eet. Hy ruik die see. Hy gesels met die gawe vrou aan wie die restaurant behoort. Haar naam is Elsa. Die spyskaart val oop voor sy oë. Hy lees die woorde van 'n gedig.

 

Sy foon is byderhand. Op facebook stuur hy 'n boodskap. "Pieng!" sê my foon.

"Daar is drie van jou verse in haar spyskaart, sy en haar suster lees jou blog en lief jou verse."

 

Môre vlieg my ver-kinders weer huistoe. My hart ry skoppelmaai. Die Kaap is nie agter die eerste graspol nie. Ek waardeer my vriend se woorde. Ek waardeer Elsa en haar suster. Ek skryf dié mooiste storie nou op my blog. Ek dink mens noem dit omgee.

Vriende

Ons was jare en jare en jare lank vriende. Wim en Laura. Soos sout en peper. Deel van ons daaglikse bestaan.

Wim en Laura. Toe hy sestig geword het, het hy ons almal na sy verjaarsdag genooi  by die dam….  Laura het so baie moeite gedoen, die mure was met foto’s van hulle ervaringe en avonture versier. Vriende en familie was daar van oraloor. Stories en grappies is vertel.  Ons het laat eers huistoe gegaan. Heerlik gekuier. Skatryk gevoel.

Wim en Laura. Ek en sy was een maal saam op Aardklop. Ons twee het in ‘n koshuiskamer by Potch Universiteit gebly en elke dag ten volle benut tussen stalletjies en tente, tussen konserte en sang.  Ons het dit so geniet! Hande geklap en op en af gespring saam met die jonges toe Ray Dylan en David Fourie en wie nog almal sing. Ag dit was heerlik. Hartsgoed gedeel.

Wim en Laura, Mara en Gerhard.  Ons.  Kuier saam op ‘n Sondag na kerk, braai ‘n vleisie en lag en lag en lag. Praat strooi en praat diep. Deel mekaar se kommers, deel mekaar se blywees.

Toe ek en Chris nog nie ge-eg was nie, gaan kuier ons by hulle waar hulle karavaantjie langs die Wilgerivier staan, ons swem in die rivier, ons brand bloedrooi in Afrika se warm son, ons eet slaai en broodjies en braaivleis. Ons teug aan ‘n saamweeswyn.  Die wêreld is wonderlik.

Voor Chris my lewe binnegewals het en ek sielsalleen moes regkom met vier kinders, laai Wim my op en piekel my saam na ‘n Voortrekkerkamp waar Laura al wag. Langs die pad gesels ons aanmekaar. Hy vertel my van sy kinders, van Laura en hoe lief sy vir die natuur is. Wim is my vriend, Laura my vriendin. My kinders is sonder ‘n Pa. By die kamp tel Wim vir Liesl wat toe in St. Een was, op sy skoot en Pa haar.

Wim en Laura. Ons kinders en hulle kinders. Ons vra mekaar uit. Ons deel ons lewens. Ons kuier dikwels. Ons is altyd bly om mekaar te sien. As hulle dorp toe kom, eet hulle sommer hier. As ons Bosveld toe gaan, maak ons ‘n plan om ‘n draai by hulle te maak, veral in die winter.

Toe kry ek ‘n sms. Wim het ontsteking in sy voet. Hospitaal toe in Warmbad. Hospitaal toe in Pretoria. Been en voet afgesit. En nou is dit sestien, nee sewentien dae later en Wim is nie meer met ons nie. Hy is by die Here.  Wim en Laura. Tot gister.

Wim is dood. Ek bel Laura vanoggend. Ons huil in mekaar se ore. Ons trooswoorde word  roeispane  in elkeen se bootjie. Die lewe wag vir niemand nie. Ons harte en ons deur is oop vir Laura. Vir altyd. Ons weet wéér ons word almal ouer. Dis ons wat wik en God wat beskik.

Ons herinneringe bly vir altyd. Donderdag verjaar my Chris. Donderdag word Wim begrawe. My hart is seer. Laura bly alleen agter. Laura, ons, Gerhard en Mara en die Here.  

Elizabeth Kendall ©

Goeiemôre!

Dis half sewe. ‘n  Sondagoggend in Juliemaand. Agter die donker takke van die groot ou akkerboom voor ons huis, vou ‘n nuwe dag sy ligblou laken oop.  Ek was al vroeg wakker. Twee boepensbekers koffie verder en ek hoor die duiwe buite gesels. Op die huis se dak sit hulle met opgepofde vere. Vanoggend is nie so erg koud nie.

 Ek sit hier en dink. Ek dink aan my mense:  my kinders, my man, my vriende.  Ek dink aan die wonderwêreld wat die  internet vir ons geskep het.  Gister kon ek op facebook sien my niggie in die Kaap wil haar klavier verkoop.  My ander niggie in Alberton se kleinkinders kuier by haar vir die vakansie. Vanoggend het ek saam met Magriet van Tolwe verlang na die lente. Môre sal ek weer met mense op die nuwe kunswebblad gesels wat ek waarskynlik nooit in my hele lewe ooit gaan ontmoet nie. En dit nogal in Engels! Dis ook al plek waar ek deesdae Engels praat…op die internet.  

Ek het onlangs my oorlede Pa se neef Kosie op ‘n gedigteblad raakgelees. Wat ‘n heerlike herontmoeting!  Iemand stuur ‘n e-pos met mooi musiek en Vincent se skilderye en ek sing hartlik saam: “Starry, starry night!”  Elke môre groet Maree van Tarlton, Pieta van Kleinmond en die uwe mekaar op Redbubble.  (Ek “werk” mos eintlik daar:  ‘n Gasvrou vir die groep AFRIKAANS.  Dis so lekker! Ek en Maree ontvang foto’s en kuns van oraloor in die wêreld. Daar is so baie talentvolle mense op Moederaarde en ook in die kuberruimtes. Ons deel baniere uit en reël uitdagings in ons groep. Ons kry self ook hope inspirasie deur net na al die interessante en mooi werk van ander te kyk en dit te waardeer.)

Op facebook is ‘n magdom interessante gedigtegroepe.  Dis wonderlik om myself te “verdrink” in talentvolle digters soos Erna Jo, Marie Bredenkamp, Naudé Kritzinger , Francois Viljoen en nog baie ander se lieflike digwoorde. Ek kan nog so baie by hulle almal leer.  Ronell Marais se absolute lewensvreugde is ‘n daaglikse inspirasie.

Baie maal, as ek na my kinders verlang, loer ek wat op hul profielblaaie aangaan en weet ek dis weer hoogtyd vir lekker saamkuier in lewende lywe. Aanlynkuiers verskil grootliks van die ware Jakob, al troos dit in ‘n mate.

Die belangrike ding om te onthou in vandag se wêreld met allerlei kommunikasiemiddels wat tog so gerieflik en gemaklik kan word,  is dat ons steeds tyd moet maak vir mekaar en vir die dinge rondom ons. Ons moet gebalanseerd lewe. Om buite in die vars lug rond te loop of net stil te sit en luister na die voëls in die tuin, ‘n akkedis te sien wegglip tussen die vetplante en aan die einde van die dag die lug  te sien verkleur  in die weste….dis alles lewensbelangrike  sielskos.

Mag jou dag vol mooi wees: ingekleur met God se genade, vandag, môre en ook oormôre. Mag jy vreugde vind in die klein dingetjies, tyd maak vir dit wat werklik geluk en blydskap bring……stil word in jou kleinheid en jubel in jou grootsheid.  En mag ons mekaar aanvaar net soos ons is. Elke dag is ‘n leerskool en bied nuwe uitdagings.  

Mooi loop tot volgende keer!