Saturday 30 June 2012

Waar is die hemel?


Gister was ek by 'n begrafnis. Dood en lewe. Nou en toe. Ek kan vir ure daaroor peins en wonder. Die troosryke boodskap van 'n hemel wat wag, van saamwees in die hiernamaals, van rus en vrede en welgeluksaligheid by Hom vir ewig, vir altyd...dìt hou ons staande, dìt hou ons koersvas.

Ná kerk staan 'n paar van ons in die winterson en kuier. Eens was ons almal kollegas by dieselfde skool. Ons wêreld was toe die klaskamer en hoe ons die kinders wat grootoog voor ons gesit het, gaan toerus vir die lewe.

Nou het baie van ons reeds afgetree, doen dinge waarvoor ons nie toe tyd gehad het nie. Ure, dae, maande het ongemerk verbygeglip, meedoënloos. Ons kinders is nou so oud soos ons was. Ons praat oor ons kleinkinders, die vreugde van saamwees, die liefde.

Toe ek tuis kom, skryf ek 'n vers. Ek wou my malende gedagtes iewers neerpen. My bewuswees van die kortstondigheid van die lewe, die finaliteit van die dood, die wonder van vriendskappe wat hou en hou...dit alles het my tot stilstand geruk. En ek was bly dat ek God ken.



Meegevoel

My woorde warrel weg
soos blare in die winterwind
wat iewers teen ‘n heiningdraad

‘n ankerplek mag vind

My hartseer is ‘n koue hand
wat om jou skouers knoop
en moeiteloos jou trane
in my omgeewoorde doop
Elizabeth Kendall ©



2 comments:

  1. Baie gedagtes en vrae wat deur ons maal wanneer ons die dood teëkom Elizabeth... mooi vers en foto.

    ReplyDelete
    Replies
    1. ....en ek waardeer jou lees en mooi woorde soos altyd Maree! Dankie.

      Delete