Ek dink daar is 'n stukkie Bosveld in baie van ons. 'n Plekkie waar jy en jy alleen kan gaan sit en droom....miskien sit en versies uitdink of dalk prentjies teken in die sand. Miskien net luister na die houtkapper se prrrrrrrrrrr iewers waar jy hom nie kan sien nie, iewers bokant jou kop tussen die groen blare. 'n Plekkie om te dink. 'n Plek waar jy weer mens kan wees en oopoog met God kan praat of net tjoepstil sit en luister.
Soms vou die verlange na so 'n plek jou heeltemal toe. Mense wat Bosveldbloed in hul are het, wil altyd weer teruggaan. Ons wil weer vroeg opstaan en in die veld gaan stap, die gras ruik, na die bome kyk, hul skurwe stamme omhels, in hul skadu's staan en opkyk na die skoon, blou lug daar bo.
As jy nie onmiddellik aan jou sielverlangens kan uiting gee nie, dan wend jy jou maar na die kwas en die verfpotte en jy skilder. Verbeeldingprentjies van Bosveldpaadjies iewers, iewers ver. Dit troos want terwyl jy skilder, word jy heeltemal deel van dit wat voor jou gestalte kry. Jy klim as't ware uit jou dorpshuis uit binne-in jou Bosveld-boendoes. Die geur van verf voed jou hunkerende honger siel. Jou dors word geles. Jou vreemde verlangens krimp kleiner.
En as jy klaar is, staan jy so 'n entjie terug en jy kyk...jy kyk na die kleure voor jou, jy ruik die bos, jy hoor die sonbesies sing.
En dan wéét jy dis weer tyd om 'n tas te pak, dis tyd om te gaan batterye laai. Al is dit net vir 'n paar dae....die bos roep en jy moet mos luister!
"Life is a great, big canvas and you should throw all the paint on it you can!" Danny K.
Showing posts with label bosveld. Show all posts
Showing posts with label bosveld. Show all posts
Sunday 3 February 2013
Thursday 1 November 2012
Net één dag in die Bosveld
Labels:
bome,
bosveld,
dankbaarheid,
drome,
vrede
Een dag in die natuur, één heerlike dag waarin 'n mens jou kan verlustig in die lieflikhede om jou: die kameeldoringbome, die kierieklappers, die kanniedood....of met oorgawe kan luister na Piet-my-vrou se amper-eentonige lied vroegoggend as die son tussen die bosveldbome deur beur.
'n Dankiebly kom lê sag in jou hartkamers....nie net oor jy kan sien en alles om jou geniet nie, maar ook omdat jy 'n klein bietjie begin verstaan dat 'n mens se geluk grootliks afhang van hoe jy na die dinge om jou kyk.
Vroegoggend is vir my die heerlikste tyd van die dag....dan lê die wêreld onder 'n sag-kombers en stilte praat fluisterstem oor damme water en tussen groen bome deur.
Sulke tye is kosbaar. Sulke tye is noodsaaklik. Sulke tye is geskenke uit God se hand.
"Moenie julle kwel oor julle lewe ... Kyk na die voëls van die hemel ... Let op die lelies van die veld ..." (Matt 6:25-34).
Na die milde reën van die afgelope weke is die veld 'n aanskoulike prentjie.
Ligrooi blommetjies van die akasiabome is oral te siene.
Perspienk rank die bougainvilleas oor heinings en tussen boomtakke deur.
'n Soetdoring spieel homself in 'n plas water...
Alles is vir my mooi... ook die spierwit, skerp dorings van dieselfde soetdoringboom...
of die droë peule en sade wat bokant my kop aan die takke wieg en waai...
Ek hoor my oorlede Pa se stem in die Bosveldvrede om my. Ek sien die saam blywees in my man se oë.
My "Dankie!" klink klein en onbelangrik, maar ek wéét Hy hoor dit.
Saturday 25 August 2012
Na baie jare.
Ek droom. En ek pak
in en ek gee weg. Ek maak minder. Dis tyd. Alles nog net in my gedagtes. En in my gedagtes begin ek ook koebaai sê. Koebaai aan die kransduiwe, die tortels, die
lagduifies. Ja, al die voëls wat
daagliks hier by Krugerstraat se hoekerf kom inloer het, hul dors kom les het
en dalk ook iets lekkers gekry het om te
eet.
Ek sê koebaai vir my
koue huis, my vier mure teen die suidewind.
Geërf van my liewe Pa. Houtvloere wat praat, stories vertel van baie
kuiers, selfs skinder as tienerkinders laatnag sou insluip. Toe kon ek met ‘n geruste hart aan
die slaap raak, wetende almal is nou veilig tuis.
Sewe, amper agt jaar
lank het ek alleen hier geswoeg en gesweet en my vier kinders grootgemaak. Die herinneringe wat hulle van hul Ma-se-huis
het, is vir altyd mooi. Ek glo so. Ek het my bes gedoen. Die Here het my elke dag
krag gegee. As ek moedeloos en bekommerd
was, het Hy iemand gestuur om my te bemoedig. As ek alleen gevoel het, het ek
Sy stem in die ritsel van die akkerboom se blare gehoor of Sy sorg gesien in my tuin. Pienk bloeisels
aan die perskeboom na ‘n koue winter, appelkose wat in geelryp trosse hang, net
reg vir pluk en konfyt kook.
Hierdie huis was my vesting. Hier het ek weer vrede kom kry,
dit vasgehou en gekoester. Ek was
dankbaar. Die tuin het my besig gehou.
Ek ken elke klip. Die paadjies wat ons met plaveistene gepak het, die fontein
wat my verjaarsdagpresent was een jaar toe ek nog skoolgehou het, die struike,
die plante wat elke winter doodryp. Kom die lente, dan ontwaak alles weer van
vooraf. Nes my eie lewe.
Ek ken die wonder van
verskillende seisoene hier in Bronkhorstspruit.
Koue, koue winters en houtstompe in die antrasietstofie. Lentes wat oopbars en bloei en bot. Herfsblare
wat die hele erf vol lê. Ou Jacob wat
elke jaar aangesê word om
die blare tog maar doodstil te laat lê, want dis “my blommetjies se
kombers.” Warm somers en bekers vol
heerlike boorgatwater. Nêrens proe water mos soos by jou eie plek nie.
Toe Chris
my man word, maak ons alles wat stukkend is, heel. My hart ook. En syne. Ons
laat lê plaveisel buite. Ons haal die
matte binne uit en skuur die houtvloere blink.
Die ou vensters word vervang met houtraamvensters. Ons verf en maak
mooi. Ons woon storieboek-gelukkig in
ons ou huis. Vir vyftien jaar nou al.
Maar nou
droom ons. Want ons mag. Ons droom van Bosveldsomers, van kanniedood en
maroela, van hardekool en bougainvillas wat persblou blom. Ons droom van ‘n
splinternuwe plek, ‘n plek waar ons nuwe voetspore gaan trap. Daar waar
houtkappers en mikstertbyvangers en
troupante die bome bewoon. Waar louwarm dae soos heuning vloei. Waar vars lug
verniet is. En ons weet en glo ons drome gaan waar word.
Friday 25 May 2012
Bosvelddrome.
Labels:
bosveld,
haak-en-steek,
huilboerboom,
maroela,
sonlig,
sterre,
stilte,
voetpad,
woorde
Waar haak-en-steek in louwarm
Bosveldstilte groei
en volstruise agie-grootoog
verby ons venster loop
daar trek my hart ‘n punt
Ek wil weer tarentale hoor
patrys en vink
wat slukke sonlig soggens drink
en by die groot maroelaboom
of langs ‘n kanniedood
wil ek die stofpad ruik
ek wil die appelblaar hoor praat
die huilboerboon se skadus
oor my skouers vou
in my verlang na jou
en saans onder ‘n sterrekombers
wil ek lê-luister na jou warm woorde
jou liefhêlied-akkoorde
ek wil dit vasbind aan my lyf
en jubelsange daaroor skryf
Bosveldstilte groei
en volstruise agie-grootoog
verby ons venster loop
daar trek my hart ‘n punt
Ek wil weer tarentale hoor
patrys en vink
wat slukke sonlig soggens drink
en by die groot maroelaboom
of langs ‘n kanniedood
wil ek die stofpad ruik
ek wil die appelblaar hoor praat
die huilboerboon se skadus
oor my skouers vou
in my verlang na jou
en saans onder ‘n sterrekombers
wil ek lê-luister na jou warm woorde
jou liefhêlied-akkoorde
ek wil dit vasbind aan my lyf
en jubelsange daaroor skryf
Elizabeth Kendall ©
I know a place in Africa
Where the mountains touch the skies of blue
And the valleys shelter vines of green
Where the trees spread out a cloth of mauve
And the bushveld wears a coat of beige.
Wayne Visser
Where the mountains touch the skies of blue
And the valleys shelter vines of green
Where the trees spread out a cloth of mauve
And the bushveld wears a coat of beige.
Wayne Visser
Subscribe to:
Posts (Atom)