Dis twintig voor sewe. Brakkies lê opgekrul op
sy rooi-en-wit kollekombers hier langs my. Die duiwe koer- koer- koer daar
buite waar gisteraand se stormwindblare die hele plaveisel vol lê. Die wêreld is stadig besig om te ontwaak. Ek
hoor kinders roep in die straat, seker op pad skool toe. Motors dreun verby.
Die hadedas groet mekaar luidrugtig: “Hallouou! Hallouou!”
Ek voel opgewonde. Seker dié dat ek in drie
hoofstukke geslaap het laas nag. Dit gebeur gereeld as daar heelwat dinge op my
program is. Slaap, wakker, slaap, wakker, slaap, wakker. Die oomblik as ek
wakker raak, onthou ek dinge: ek of Jolanda moet die koffie-en teehouer by die
NG Kerk gaan oplaai en saamneem na môre-aand se VLU Tak-kuier. Ek moet uitvind wie maak watter slaai, netnou
kom aldrie gewilliges daar aan met dieselfde slaai. Nie dat dit so vreeslik
saak sal maak nie. Die agenda vir die bestuursvergadering moet afgehandel
word. Dis ‘n lang vergadering, want dan
beplan ons een hele jaar se bedrywighede op een dag. Baie dinge moet onthou
word.
Vanoggend moet ek sommer vroeg die spreier aansit daar in die hoek by die rose, ou Jacob het gister nie oral ewe nat gemaak nie en ek hoor die son gaan bak vandag. Ek verlustig my so aan die lieflike kleure van die eerste rose nà ‘n lang winter. Een draai deur die tuin en alles val weer in plek.
Vanoggend moet ek sommer vroeg die spreier aansit daar in die hoek by die rose, ou Jacob het gister nie oral ewe nat gemaak nie en ek hoor die son gaan bak vandag. Ek verlustig my so aan die lieflike kleure van die eerste rose nà ‘n lang winter. Een draai deur die tuin en alles val weer in plek.
Icebergs.
Hierdie roosboom (Just Joey) staan in die agterplaas, ek gaan nie eers probeer tel hoeveel blomme daar is nie. Wat 'n lekkerte om te aanskou!
Vars en verlep....ewe mooi
“Vertrou God vir groot dinge met jou vyf
broodjies en twee vissies; Hy sal vir jou ‘n manier wys om duisende kos te gee”,
het Horace Bushnell jare terug gesê en dit is steeds van toepassing.
