Soos ryp appelkose.
Vandag was ‘n anderster Saterdag. Ek het iets gedoen wat ek nie
gewoonlik op ‘n Saterdag doen nie. Ek doen dit nie eers gewoonlik op ‘n Maandag
of ‘n Dinsdag of ‘n Woensdag nie. Ek doen dit nie eintlik nie. Ek het konfyt
gekook.
Goudgeel appelkose hang ons boom vol in ons agtertuin. Ek en Bellatjie pluk soggens vóór skool ‘n handvol en eet dit sommer so in die loop kar toe as ons skooltoe moet ry. Héérlik, héérlik.
In my agterkop het ek beplan om vanjaar konfyt te kook, ons boom dra sulke heerlike vet, gesonde appelkose. Dis elke keer ‘n uitnodiging: “Toe, probeer net, dit kan nie te moeilik wees nie!” fluister ‘n stemmetjie deur die groen blare as ek verbyloop en een in my mond gooi. Ek dink aan my Ma se konfytbottels wat in rye op ons spensrak gestaan het toe ek nog kind-in-die-huis was.
Mara kom kuier by my, ons drink tee en gesels. Die appelkoosboom roep ons buitentoe. Ek vat ‘n mandjie en begin pluk, dra ‘n stoel uit en pluk dié wat hoër hang ook af. Ek pluk en pluk. Mara hou die mandjie vas. Toe dit vol is, gaan gooi sy dit uit in ‘n skottel. Ek pluk nog ‘n mandjie vol. Wie sou nou kon dink daar is so baie! En raai, dit kos nìks.
Ons gaan kook konfyt by Mara se huis. Ons luister musiek. Ons gesels. Die appelkose lê goudgeel in die kastrol en prutgeselse praat. Ek gee dit ‘n roer met die houtlepel. Skielik ruik ek my Ma se kombuis, ek hoor haar lag. Ek sien haar langs my staan. Ek knyp my oë styf toe en asem die salige onthou-geur van kokende appelkose in… in… in. Ek word weer iemand wat ‘n Ma het. Ek word weer heerlik jonk.
Ek en Mara en haar kind drink koffie, ons eet tuisgebakte hawermoutkoekies, die plaas se stiltes vou om ons op die voorstoep. Die huishondjies sit en wag vir iemand om hulle te bederf met krummeltjies koek.
Ons skep die konfyt in bottels, draai die deksels styf vas. Mara se man kom tuis:
”Hmmm, lieflike tekstuur, pragtige kleur!” terg hy. Hy smeer ‘n broodjie met goudgeel botter, plak vars konfyt daarop vas. Ons monde water en ons eet saam. Njammies!
Op pad huistoe ry ek by die begraafplaas verby. Daar staan die denneboom wat ek geplant het ses jaar gelede, yslik groot al, ek sien dit so in die verbyry. Daar is my Pa en Ma se graf.
Op die spensrak tuis staan agt bottels konfyt: goudbruin appelkose van ons eie boom. En in my hart leef my Ma en my Pa saam met elke snytjie brood waarvoor ek môre en oormôre gaan dankie-bid.
Elizabeth Kendall ©
Goudgeel appelkose hang ons boom vol in ons agtertuin. Ek en Bellatjie pluk soggens vóór skool ‘n handvol en eet dit sommer so in die loop kar toe as ons skooltoe moet ry. Héérlik, héérlik.
In my agterkop het ek beplan om vanjaar konfyt te kook, ons boom dra sulke heerlike vet, gesonde appelkose. Dis elke keer ‘n uitnodiging: “Toe, probeer net, dit kan nie te moeilik wees nie!” fluister ‘n stemmetjie deur die groen blare as ek verbyloop en een in my mond gooi. Ek dink aan my Ma se konfytbottels wat in rye op ons spensrak gestaan het toe ek nog kind-in-die-huis was.
Mara kom kuier by my, ons drink tee en gesels. Die appelkoosboom roep ons buitentoe. Ek vat ‘n mandjie en begin pluk, dra ‘n stoel uit en pluk dié wat hoër hang ook af. Ek pluk en pluk. Mara hou die mandjie vas. Toe dit vol is, gaan gooi sy dit uit in ‘n skottel. Ek pluk nog ‘n mandjie vol. Wie sou nou kon dink daar is so baie! En raai, dit kos nìks.
Ons gaan kook konfyt by Mara se huis. Ons luister musiek. Ons gesels. Die appelkose lê goudgeel in die kastrol en prutgeselse praat. Ek gee dit ‘n roer met die houtlepel. Skielik ruik ek my Ma se kombuis, ek hoor haar lag. Ek sien haar langs my staan. Ek knyp my oë styf toe en asem die salige onthou-geur van kokende appelkose in… in… in. Ek word weer iemand wat ‘n Ma het. Ek word weer heerlik jonk.
Ek en Mara en haar kind drink koffie, ons eet tuisgebakte hawermoutkoekies, die plaas se stiltes vou om ons op die voorstoep. Die huishondjies sit en wag vir iemand om hulle te bederf met krummeltjies koek.
Ons skep die konfyt in bottels, draai die deksels styf vas. Mara se man kom tuis:
”Hmmm, lieflike tekstuur, pragtige kleur!” terg hy. Hy smeer ‘n broodjie met goudgeel botter, plak vars konfyt daarop vas. Ons monde water en ons eet saam. Njammies!
Op pad huistoe ry ek by die begraafplaas verby. Daar staan die denneboom wat ek geplant het ses jaar gelede, yslik groot al, ek sien dit so in die verbyry. Daar is my Pa en Ma se graf.
Op die spensrak tuis staan agt bottels konfyt: goudbruin appelkose van ons eie boom. En in my hart leef my Ma en my Pa saam met elke snytjie brood waarvoor ek môre en oormôre gaan dankie-bid.
Elizabeth Kendall ©
No comments:
Post a Comment