Showing posts with label geloof. Show all posts
Showing posts with label geloof. Show all posts

Saturday 25 August 2012

Na baie jare.


Ek droom. En ek pak in en ek gee weg. Ek maak minder. Dis tyd. Alles nog net in my gedagtes. En in my gedagtes begin ek ook koebaai sê.  Koebaai aan die kransduiwe, die tortels, die lagduifies. Ja, al die voëls wat daagliks hier by Krugerstraat se hoekerf kom inloer het, hul dors kom les het en dalk ook iets lekkers gekry het om te eet.

Ek sê koebaai vir my koue huis, my vier mure teen die suidewind.  Geërf van my liewe Pa. Houtvloere wat praat, stories vertel van baie kuiers, selfs skinder as tienerkinders laatnag sou  insluip. Toe kon ek met ‘n geruste hart aan die slaap raak, wetende almal is nou veilig tuis.

Sewe, amper agt  jaar lank het ek alleen hier geswoeg en gesweet en my vier kinders grootgemaak.  Die herinneringe wat hulle van hul Ma-se-huis het,  is vir altyd mooi.  Ek glo so.  Ek het my bes gedoen. Die Here het my elke dag krag gegee.  As ek moedeloos en bekommerd was, het Hy iemand gestuur om my te bemoedig. As ek alleen gevoel het, het ek Sy stem in die ritsel van die akkerboom se blare gehoor of  Sy sorg gesien in my tuin. Pienk bloeisels aan die perskeboom na ‘n koue winter, appelkose wat in geelryp trosse hang, net reg vir pluk en konfyt kook.

Hierdie huis was my vesting. Hier het ek weer vrede kom kry,  dit vasgehou en gekoester. Ek was dankbaar.  Die tuin het my besig gehou. Ek ken elke klip. Die paadjies wat ons met plaveistene gepak het, die fontein wat my verjaarsdagpresent was een jaar toe ek nog skoolgehou het, die struike, die plante wat elke winter doodryp. Kom die lente, dan ontwaak alles weer van vooraf.  Nes my eie lewe.

Ek ken die wonder van verskillende seisoene hier in Bronkhorstspruit.  Koue, koue winters en houtstompe in die antrasietstofie.  Lentes wat oopbars en bloei en bot. Herfsblare wat die hele erf vol lê.  Ou Jacob wat elke jaar aangesê word om die blare tog maar doodstil te laat lê, want dis “my blommetjies se kombers.”  Warm somers en bekers vol heerlike boorgatwater. Nêrens proe water mos soos by jou eie plek nie.

Toe Chris my man word, maak ons alles wat stukkend is, heel. My hart ook. En syne. Ons laat lê plaveisel buite.  Ons haal die matte binne uit en skuur die houtvloere blink.  Die ou vensters word vervang met houtraamvensters. Ons verf en maak mooi.  Ons woon storieboek-gelukkig in ons ou huis. Vir vyftien jaar nou al.

Maar nou droom ons. Want ons mag. Ons droom van Bosveldsomers, van kanniedood en maroela, van hardekool en bougainvillas wat persblou blom. Ons droom van ‘n splinternuwe plek, ‘n plek waar ons nuwe voetspore gaan trap. Daar waar houtkappers  en mikstertbyvangers en troupante die bome bewoon. Waar louwarm dae soos heuning vloei. Waar vars lug verniet is. En ons weet en glo ons drome gaan waar word.

 

Monday 13 August 2012

Glo net


Geloof kan berge verskuif
Geloof kan jou oplig en jou abba
Geloof is ‘n vashouplek -
 ‘n stukrag en ‘n anker
Geloof reënboog ‘n vaal dag
Geloof is krag
Geloof is  moed



Geloof het net ses letters

Geloof is goed
Geloof kom lê ‘n hand op joune
 Geloof fluister vuurwerke in jou binneste
Geloof  groei
 en  prewelbid

wanneer kleingeloof jou hele mens vol sit


Elizabeth Kendall ©

Tuesday 10 July 2012

Glo net


Geloof kan berge verskuif
Geloof kan jou oplig en jou abba
Geloof is ‘n vashouplek -
 ‘n stukrag en ‘n anker
Geloof reënboog ‘n vaal dag
Geloof is krag
Geloof is  moed


Geloof het net ses letters

Geloof is goed
Geloof kom lê ‘n hand op joune
 Geloof fluister vuurwerke in jou binneste
Geloof  groei
 en  prewelbid



wanneer kleingeloof jou hele mens vol sit 


Elizabeth Kendall ©

Saturday 30 June 2012

Waar is die hemel?


Gister was ek by 'n begrafnis. Dood en lewe. Nou en toe. Ek kan vir ure daaroor peins en wonder. Die troosryke boodskap van 'n hemel wat wag, van saamwees in die hiernamaals, van rus en vrede en welgeluksaligheid by Hom vir ewig, vir altyd...dìt hou ons staande, dìt hou ons koersvas.

Ná kerk staan 'n paar van ons in die winterson en kuier. Eens was ons almal kollegas by dieselfde skool. Ons wêreld was toe die klaskamer en hoe ons die kinders wat grootoog voor ons gesit het, gaan toerus vir die lewe.

Nou het baie van ons reeds afgetree, doen dinge waarvoor ons nie toe tyd gehad het nie. Ure, dae, maande het ongemerk verbygeglip, meedoënloos. Ons kinders is nou so oud soos ons was. Ons praat oor ons kleinkinders, die vreugde van saamwees, die liefde.

Toe ek tuis kom, skryf ek 'n vers. Ek wou my malende gedagtes iewers neerpen. My bewuswees van die kortstondigheid van die lewe, die finaliteit van die dood, die wonder van vriendskappe wat hou en hou...dit alles het my tot stilstand geruk. En ek was bly dat ek God ken.



Meegevoel

My woorde warrel weg
soos blare in die winterwind
wat iewers teen ‘n heiningdraad

‘n ankerplek mag vind

My hartseer is ‘n koue hand
wat om jou skouers knoop
en moeiteloos jou trane
in my omgeewoorde doop
Elizabeth Kendall ©



Sunday 27 May 2012

Bede


My gebed kry vlerke
tot by jou

daar ver

my woorde
spoel oor jou angs

jou vrees

jou ego

my bidwoorde vou jou toe
lig jou op

jou oë blink
van trane

jy fluister

Sy Naam

© Elizabeth Kendall

Friday 11 May 2012

Ma-wees


My eerste waterverfrose ooit!

Nes ‘n welkom reënbui op droë grond
is suikersoet die goeie nuus
uit ‘n kind se mond,
verkwik haar siel, haar binnemens
gee blyweesklank aan elke wens
want smôrens vroeg, voor hanekraai
het sy hul een vir een geabba,
by haar God en Here af gaan laai…
Hom gesmeek, gevra, gebid
hul skrede op die regte pad te sit,
hul hand te vat en hul te lei
tot daar waar vrede vatplek kry
en as sy dan die antwoord duidelik hoor
sing al die eng’le saam ‘n jubelkoor
want in haar klein gebed
was slegs een enkel woord heelbo:
dis die woordjie “Glo”
Elizabeth Kendall ©